Dag 32 : 20 juni

Het hoogtepunt van dinsdag 20 juni is de gebruikelijke koffiepauze na zo’n 30 km. We hebben vlak voor Turda de ‘oranje weg’ verlaten en ingewisseld voor een “gele”. Het landschap verandert dan snel van rotsige bergwanden naar prachtige jong groene grasheuvels. In een van de spaarzame dorpjes zien we 2 mannen voor een winkeltje aan een tafeltje zitten. De jongere heeft zijn zondags pak aan en draagt een hoedje, de oudere man heeft een boerentenue  aan met een John Deere petje en mist zijn bovenste snijtanden. Ze drinken bier! Misschien verkopen ze ook wel koffie. We begroeten de mannen met Bun Zuia en steken ons hoofd door het winkeldeurkozijn. “Kafee?” Zeggen we tegen de winkeljuffrouw terwijl we een drinkgebaar maken. Ze knikt en wenkt dat we verder moeten lopen naar een ruimte achter het winkeltje. We komen in een ruimte van 2×3 meter met daarin een gemetselde bar. De winkeljuffrouw gaat achter het barretje staan  en wij ervoor. Het is net of we winkeltje aan het spelen zijn. “Two coffees please ” Ze knikt rommelt wat in een plastic tas en tovert 2 plastic bekertjes te voorschijn. Dan duwt ze 2x op een knop en na wat gebrom hebben we warempel 2 bekertjes voor de helft gevuld met “koffie”? Trots zet ze ze op de bar. De mannen voor het winkeltje nodigen ons uit om er bij te komen zitten, dus schuiven we wat stoelen aan. 4 mensen aan een tafel  die elkaar veel willen vragen maar elkaar niet verstaan. Ons routeboekje heeft een woordenlijstje maar dat helpt niet echt. We laten ze onze route zien maar hoe leg je uit wat Katwijk is en waar dat dan ligt? De  jongere man ziet op de kaart Berlijn staan en denkt dat we Duitsers zijn. Nee, nee geen Duitsers wij komen van Olanda! Beiden kijken ons aan met een blik van ‘Nog nooit van gehoord’. “Cruijff ?” Maar ook Johan kan ons niet verder introduceren. Hoe houden we de conversatie dan in stand. “Tractor?” zeggen we tegen de oudere man terwijl we naar zijn petje wijzen. De man veert op en ontbloot trots lachend zijn snijtandenloze bovengebit en wijst naar ergens in de straat. “Tractore”  zegt hij een beetje  slissend. Voor ons zit de koffiepauze er dan op, de mannen gaan waarschijnlijk nog een biertje halen in de bar.

Wij fietsen lekker verder en bereiken na een zware klim om de grote stad Cluj Napoca heen naar Camping Faget. De receptie is gesloten. Als we langs opgeplakte papiertjes naar binnen gluren zien we in een bed het been van een oude man onder de dekens naar buiten steken. Voorzichtig kloppen we op het ruitje. De man schrikt wakker, wrijft wat door z’n ogen en opent het ruitje. “Camping? ” zeggen we. De man mompelt iets onverstaanbaars en gaat bellen. Even later  meldt hij ons: Sie fahren 200 meter weiter nach Haus 9a. Eine Frau erwartet Sie. Diese Camping ist geslossen. Dus wij naar die Frau wat 20 seconden later een jongen van 21 bleek te zijn. Daar hebben we prima overnacht in een blokhut met gebruik van de keuken en vrij gebruik van een fust bier. Eind goed al goed.