Dag 33

Onze eerste stop is vandaag al na 5 km als we in het centrum van Cluj Napoca aankomen. We bezoeken daar de orthodoxe Michaelkerk. De kerk heeft een indrukwekkend interieur. Er staan geen kerkbanken in. Alleen aan de zijkanten staat hier en daar een bankje tegen de muur. Er is ook geen altaar. In het midden staat op een ezel een icoon met de afbeelding van Jezus. Gelovigen benaderen nederig het icoon en kussen het. Op de harde tegels zitten mensen op hun knieën te bidden. Het geloof wordt in oprechte nederigheid  en in stilte beleden.

Even later op de dag zijn we op zoek naar een schaduwrijk plekje en een bankje om de boterhammen op te eten. Net buiten het dorp waar we brood gekocht hebben zien we zo’n bankje bij het hek van een huis staan. Door de openstaande poort zien we de oma des huizes onder een afdakje zitten. Mooie volle pronte vrouw met de grijs geruite schort voor en de hoofddoek op. In  gebarentaal vragen we of we het bankje even mogen gebruiken. Da, da! roept ze en wijst naar de waterput. Als ze ziet dat we er willen gaan eten schudt ze het hoofd en wenkt ons. We moeten bij haar komen zitten onder het afdakje. Als we onze proviand op het plastic tafelkleedje leggen roept ze iets voor ons niet verstaanbaars het huis in. Dochter komt aanzetten met 2 boterhambordjes. Dan is er kort overleg tussen de dames. Dochter gaat het huis weer in en komt even later terug met 2 dampende borden soep gemaakt van verse spinazie uit eigen tuin. We laten het ons goed smaken. Onder het eten leggen we uit waar we vandaan komen en wat we nog allemaal van plan zijn. Dochter spreekt een paar woordjes Engels en vertaalt dat voor oma. Oma knikt eerst en schudt dan het hoofd. Plots loopt dochter naar de kippenren. Even is er luid gekakel. Ze zal ons toch geen  kip meegeven zeker!? Ze komt terug met een hertje van een paar dagen oud. “Bambie” roepen we in koor. “Bambie” zegt Oma en voegt er treurig iets aan toe waaruit wij opmaken dat het diertje geen mama meer heeft. Beide dames vermaken zich prima met het diertje dat daar niks te kort zal komen. Na deze onvergetelijke lunch worden we door de dames tot om de hoek nagezwaaid.

’s Avonds op de camping met de  Nederlandse naam Het Zwaluwnest, waar uiteraard vooral Nederlanders staan, heeft Wytze een bijzondere ontmoeting. De buurman, die overigens camping controleur is, heet ook van der Molen  en komt uit Wolvega. Of ze ook familie zijn wordt niet duidelijk. De campingeigenaar, een aardige Roemeen die eerder ook al een lekker koud biertje kwam brengen komt langs om te vragen of alles goed is. Ja hoor alles is prima! Wij zijn vandaag niets te kort gekomen.

De controleur heeft de campingeigenaar naar wij hopen een voldoende beoordeling gegeven !