Dag 46: 4 juli.

De eitjes hebben geen zeggenschap gehad. Ze smaakten gewoon weer en dat was voor ons voldoende  om pension Anastasia in Jurilovca achter ons te laten en naar Constanta op te stomen. Met de wind in de rug schiet het aardig op.  Na zo’n 20 km treffen we bij het koffiedrinken  een Spaanse collega die onderweg is  naar Iran. Hij is  duidelijk naar ons op zoek. Hij vertelt dat hij gisteren een Duitse fietser ontmoet heeft die vertelde dat er 2 nederlanders op de route zaten die onderweg zijn naar Burgas in Bulgarije om daar met de boot naar Georgië te gaan. “Dat klopt, dat zijn wij!” Nou dan hebben jullie hetzelfde probleem als ik zegt onze Spanjaard. Die boot neemt nl geen passagiers mee vanaf 1 juli tot jalf augustus . Ik stuur meteen een email naar de bootmaatschappij met de vraag om opheldering. Nou die kwam vrijwel meteen. De normale boot ligt  voor onderhoud in het dock en de huidige boot mag geen passagiers meenemen. Ik kan het niet geloven. Ik 2 maanden geleden nog met de maatschappij gemaild en  toen meldde ze dat ik me geen zorgen hoefde te maken en dat we zeker mee zouden kunnen. Hoe kan dit nou? Ondertussen schuift er ook nog een Ukrainsche motorrijder aan die om de Zwarte Zee heen aan het toeren is. Hij is zeer enthousiast over …Georgie. Nou laten we eerst maar eens gaan proberen om er te komen. Waarschijnlijk ligt de oplossing in Ukraine waar ook een boot naar Georgie gaat. De Spanjaard heeft z’n plan klaar en gaat dit alternatief uitproberen. Wij zouden ook wel willen maar moeten eerst nog naar Constanta om onze paspoorten op te halen. We wisselen gegevens uit met de Spaanse fietser en gaan elkaar via Whatsapp op de hoogte houden. De reis naar Constanta verloopt verder vlot maar onze hoofden malen alle vraagtekens tot moes. We gaan bij aankomst meteen op zoek naar Post Office 1. Er staan lange rijen voor de balies. We scannen de diensten per balie af en komen uiteindelijk  bij  de kleinste rij uit. Dat is gunstig.  Hoewel. De afhandelingen duren wel lang. Alleen het zetten van stempels gaat in een normaal werktempo en zo te horen aan het lawaai vinden de meeste medewerkers dat het leukste van hun baan. Uiteindelijk zijn we aan de beurt en leggen de ID kaart op de balie en zeggen Post Restante from Timmers Franciscus. De juffrouw kijkt ons  aan en in plaats van naar de postbusjes te lopen kijkt ze in een boekje, schudt het hoofd, legt de ID kaart weer op te balie en zegt iets in het Roemeens. De klant naast ons ziet dat wij het niet begrijpen en vertaalt het naar ons. “Ze zegt dat er niks is.”  We zakken door de grond. Dit kan niet ! Er moeten wel 3 brieven liggen ..etc Ik tover zo snel ik kan een kopietje van ontvangst dat ik van Sanne gekregen heb op het venstertje va mijn smartphone en leg dat bij de baliejuf neer die ondertussen al met ‘de volgende’ bezig is. Ze typt uiteindelijk zuchtend het nr van het briefje in haar computer in. Staart even naar het scherm en zegt via de klant: “oh maar dan moet u in die andere rij zijn.”

Gelukkig is dat echt een goede rij en liggen onze brieven daar gewoon op ons te wachten dwz 2 van de 3 . Een is er dus verloren gegaan. Gelukkig hebben we de paspoorten met het visum voor China in ons bezit, maar of we er ook ooit gebruik van kunnen maken daarvoor moet er nog  een plannetje gesmeed gaan worden. Morgen gaan we daarom in Constanta blijven een zullen we het vuur flink op moeten stoken.