Dag 51 t/m 58

In een dikke week hebben we de volgende overnachtingsplaatsen aangedaan: Izmazil Tatarbunary Kurortne Odessa Zwarte Zee Batumi Kuhlo Adigeni Borjomi

Via verschrikkelijke slechte wegen hebben we in de Ukraine oa een groot deel van de E78 hotsen-knotsend afgereden. Bovendien ging het traject door een saai landschap. In Tatarbunary geeft een groot reclamebord (kan vaak niet groot genoeg zijn) aan dat er een hotel met camping is. Iets voor ons dus na 97 km door elkaar geschud te zijn. De camping is gesloten maar een hotelkamer is er nog wel. Als we staan te overleggen biedt een Oekraïner zijn hulp aan als tolk en houdt hij in de gaten dat we niet opgelicht worden. Via de achterdeur krijgen we toegang tot het hotel. Ze willen dat we op de kamer blijven en daar eten. Heel geheimzinnig allemaal. We doen dat toch maar niet en eten gewoon buiten tussen de andere gasten in die belangstellend zijn naar waar we naar toegaan en het leuk vinden om te laten horen dat ze een paar woordjes Engels kennen. De menukaart konden we overigens niet lezen maar met behulp van een picktogrammmenboekje kregen we toch op ons bord wat we graag wilden hebben.

Op weg naar de Zwarte Zee naar het badplaatsje Kurortne komen we op dag 52 door een klein dorpje waar we in een winkeltje wat te drinken kopen. Er zitten vier vrouwen onder een afdakje vrij onsmakelijk op een bevroren vis te kluiven. Als er nog teveel ijs aanzit stoken ze er dat met een aansteker af. We  proberen een praatje maar ze hebben toch meer oog voor een dronken plaatsgenoot die waarschijnlijk meer geld in het laatje brengt. In Kurortne, een badplaatsje met wat armetierige voorzieningen, nemen we voor het avondeten dat onze pensionhouder voor ons gaat maken, even tijd voor een bezoekje aan het strand. Na het eten zijn we nog even teruggeweest om wat eten te kopen want wat we bij het pension kregen was niet meer dan een voorafje.

Dag 53 moet ons naar Odessa brengen maar dat valt nog niet zo mee zonder een wegenkaart. Met een omweg van zo’n 30 km komen we toch al vrij vroeg in de middag in de haven van Chernomorsk aan en gaan we op zoek naar de pier waar morgen onze boot naar Georgië zal vertrekken. We kunnen echter geen enkele aanwijzing met ferry oid vinden. Nu hebben we echter wel een probleem want op de website van de ferry staat het vertrekpunt niet aangegeven en we hebben ook geen bevestiging gekregen van onze reservering. We gaan eerst maar naar een hotelletje bij Odessa zodat we over WiFi kunnen beschikken. Dan kunnen we misschien de ferrymaatschappij nog bereiken en …of  Juan, onze Spaanse fietsmakker die ook voor dezelfde boot gereserveerd heeft. En dat  laatste lukt gelukkig wel. Juan heeft wel een reserveringsbevestiging met daarbij alle benodigde gegevens ontvangen. Via de chat stuurt hij ons de info toe. Dat is mooi dan weten we waar we ons morgen moeten melden, maar de vragen die dan rijzen zijn: waarom hebben wij niks ontvangen, staan we dan wel geregistreerd en zo niet is er dan nog plaats op de boot?? We slapen niet te best.

Vroeg uit de veren dus. We hebben een druk en spannend programma. Eerst naar Odessa een pinautomaat zoeken, naar de winkel voor een ontbijt en toch maar proviand in slaan voor als we straks toch op de boot mogen en nog 10km fietsen naar het check-in kantoor. Het lukt allemaal voor we om kwart over 10 aansluiten in de rij van de incheckbalie.  Stil wachten we onze beurt af. “Hello my name is Timmers, FRANCISCUS and we made a reservation for the boat to Batumi” “Moment” zegt de baliemedewerker en begint in een stapeltje papier te bladeren. We kijken gespannen toe. “2 passengers for a cabin B?”  “Yes”  klinkt het in koor. We kunnen wel een gat in de lucht springen, zo blij zijn we. We kunnen naar Georgië!! En dan beginnen we aan een lange periode van wachten, wachten en nog eens wachten. Eerst in de haven waar we ons om 12.00 UUR moeten melden, dat wordt verschoven naar 14.00 . Dus pakken we de stoeltjes en doden de tijd met eten en het verwelkomen van fietsvriend Juan die ondertussen ook gearriveerd is. Zonder Juan zaten we nu waarschijnlijk in Bulgarije en hadden we vandaag ook niet geweten waar we in moesten checken.  Bij de douane worden we door een hondje besnuffeld omdat onze fietsen met bepakking niet in de scanner passen. Hoewel hij twijfelt bij de tas met de vieze sokken slaat hij gelukkig niet aan . We mogen door. Om 16.00 uur gaan we de boot op en op zoek naar onze 3 persoons hut.  We mogen die met z’n tweeje delen. De geplande vertrektijd is 18.00 UUR maar dat lukt niet. We liggen al lang in onze kooi als de boot uiteindelijk om 01.00 UUR de haven uit vaart.

De overtocht zal de hele dag 54 en dag 55 tot 18.00 uur duren. Het is een mooie overtocht. Prachtig weer en een rustige gladde zee. 3 keer per dag staat er eten voor ons klaar op tafel 18 waar alleen maar engelssprekende passagiers aan zitten. Er wordt druk geinformeerd naar elkaars reisplannen en -ervaringen. De maaltijden zijn goed. Niet iedereen vindt alles even lekker dus hebben de fietsers aan tafel vaak een dubbele portie. Wie een boek bij zich heeft leest, wie dat niet heeft hangt wat rond op het dek of ligt in de kooi. Er is wel een bar maar die is maar af en toe open. De eerste dag varen we urenlang langs De Krim. Daarna hebben we alleen maar water tot aan de horizon waar zich af en toe een dwergdolfijn even boven het oppervlak laat bewonderen. Dan is er op dag 55 ineens “Land inzicht”. Het eerste zicht op Batumi is zeer verrassend! We zien grote torenflats met glazen gevels en een groot reuzenrad (hooggaatie). De stad heeft een zeer moderne uitstraling. De passagiers pakken hun bagage in en verzamelen bij de receptie. Veel te vroeg natuurlijk want de douane laat nog een hele tijd op zich wachten. Als ze er eenmaal zijn is de controle snel gebeurd en hebben we om 16.00 UUR ons inreisstempeltje te pakken. We moeten echter nog tot 18.00 uur wachten tot we van de boot kunnen. In Batumi nemen we afscheid van Juan en onze intrek bij een mevrouw die we via het tourist office bemiddeld hebben gekregen. Er is een groot verschil tussen de protserige gebouwen aan de boulevard en de huisjes waarin de Batumianen en wij nu wonen. ‘ s Avonds eten we in de stad  en lopen we door het uitgaanscentrum van de stad

We kijken onze ogen uit. De ene casino na de andere, grote waterorgels, alle gevels aangelicht alsof we bij de Glow zijn. Het is een grote kermis.

Dag 56 onze eerste etappe in Georgië. Batumi is groter dan gedacht. We hebben meer dan een uur nodig om eruit te komen. Het contrast tussen de buitenwijken en de boulevard is groot. Tussen ontelbare watermeloenstalletjes , bandenhandelaars, loslopende koeien, uitlaatgassen van oude vrachtwagens en busjes fietsen we de drukte uit. De route wordt steeds mooier. In het begin langzaam omhoog en later vlak voor Kuhlo moeten we flink aan de bak om boven te komen. Via het tourist office krijgen we het adres van een hostel. We vinden het snel, de deur is open maar er is niemand. Dan komt de politie, die belt naar de eigenaresse en zegt dat we binnen kunnen wachten. Dat doen we maar er komt geen eigenaresse opdagen  maar wel weer een andere agent. Die belt ook en geeft dan de telefoon aan mij. Ik heb de eigenaresse aan de lijn. Ze spreekt  goed Engels. Ze is niet in de buurt en kan ook morgen niet komen. We mogen een bed uitzoeken en het geld op de keukentafel leggen. En o ja er is nu nog geen water maar dat gaat straks wel aan. In Georgië is er blijkbaar niet altijd water beschikbaar en ook de stroom wil er wel eens even niet zijn. We slapen er prima. Eten hebben we tegenover gedaan. We hebben wat aangewezen op wat foto’s en toen is de familie naar de keuken gegaan. Prima gegeten. En dat is maar goed ook want  Dag 57 blijkt de zwaarste etappe van onze reis tot nu toe te gaan worden. We moeten over een pas van 2025 meter. De weg is niet verhard maar bestaat uit rots en groffe   kiezel en steenslag. Soms is het zo steil dat de wielen wegslippen. 30 km ploeteren we voort. Het uitzicht is wel mooi maar onder het fietsen kunnen we niet kijken omdat we in een gat zouden kunnen rijden. Als we ergens uit staan te blazen ontfermt een heel gezin zich over de tobbers. We krijgen ijswater aangereikt maar dat durven we niet te drinken. Too cold! Dan moeten we meekomen naar het huis en krijgen we warme bruinebonensoep voorgezet  en een aan stukken gesneden watermeloen. Wat worden we toch verwend.  Betalen mag niet. Dat wordt als een belediging gezien legt een  goed engels sprekend neefje aan ons uit. Dus bedanken we maar met een hand. Eenmaal op de top tracteren we ons op een ijsje en een cola. De zware inspanningen zijn zoals altijd snel vergeten. De 19km lange onverharde afdaling eist echter  veel concentratie en blijkt ook een behoorlijk zware inspanning te zijn. Goed moe vinden we in Adigeni gelukkig vrij snel een kamer boven een kruidenierswinkeltje, waar we eten kopen wat niet gekookt hoeft te worden maar  wel goed vult. In een half uur zijn we weer helemaal bijgevuld en hebben ook nog een lekker pilsje gedronken.

Op Dag  58 het is nu 17 juli fietsen we van Adigeni naar Borjomi. Hadden we gisteren de zwaarste, vandaag een van de mooiste etappes. We hoeven geen zware klimmen, de weg is glad, het weer prachtig en  de bergen betoverend mooi. Ja de Kaukasus mag er zijn. De hele dag fietsen we langs een rivier waarvan de naam me nu even niet te binnen schiet. Zoek dus maar op. We wandelen onderweg nog even naar de Green Monastery. Een klein klooster in de bergen met een klein kerkje waar in een toren schedels en beenderen uitgestald liggen. Ziet er een beetje bizar uit. We besluiten de dag na 78 km in Borjomi waar ik even de tijd neem om dit blog bij te werken.

Tot het volgende Wi-Fi contact.