Dag 59 t/m 67

In dit weekoverzicht gaat de reis over 837 km vanaf Borjomi via de etappeplaatsen Gori, Tblisi, Telavi, Lagodehki , Cumay, Sheki, Ismayilli en Qobuland naar Baku. Van Georgië zijn we dus naar Azerbeidzjan gefietst en daar bij de Kaspische zee aan gekomen. In Gori heeft Jozef Stalin omdat hij daar blijkbaar geboren is een eigen museum en is zelfs zijn geboortehuis op het plein herbouwd. We zijn het museum niet in geweest maar hebben er 50m achter wel geslapen in guesthouse Sweet Home. Het vinden van dat guesthouse dat we al eerder op de dag gereserveerd hadden liep overigens wel een beetje stroef. We hadden in een eettentje de weg gevraagd maar de man wees niet, hij ging bellen en ’n minuut later fietsten we achter een mevrouw in een Lada aan. Ze stopt bij guesthouse Anna!!?? Ze laat ons het hele huis zien en ook haar eigen slaapkamer. Een sweet home maar toch vertrouwen we het niet en vragen we of ze onze komst via Booking. com ontvangen heeft. Ze spreekt echter alleen russisch dus moet de buurvrouw er bijgehaald worden. Dan wordt snel duidelijk dat de man van de eettent gewoon een guesthouse gebeld heeft dat hij wel kende en niet verwezen heeft naar het adres waar we om vroegen. We vinden mbv de buurvrouw ons Sweet Home daarna vrij snel en laten Anna met haar lege kamer  zitten.

Na Gori fietsen via vele kleine dorpjes , waar de huizen bovengronds allemaal via dikke, verroeste, scheve en gedeukte buizen van gas worden voorzien. De gasmeter hangt bij de poort waar de buis de hoogte in gaat om eronder door naar het erf te kunnen, richting Tblisi. Vlak voor de hoofdstad fietsen we Mtskheta in om er een boterham te eten. Het is er een drukte van belang. Veel toeristen en kraampjes met snoep en souvenirs. De kloosters van het stadje zijn de trekpleisters. We bezoeken er 1 en  moeten daarvoor onze gespierde kuiten weer met een charmant zwart schortje afdekken.  Dan via een drukke 6 baans weg naar Tblisi. Om moe van te worden! We besluiten al vrij snel dat het onze stad niet gaat worden. Te heet en te druk. Als we ’s avonds nog wat door de stad slenteren schrikken we ons kapot als plotseling vanuit het achterportier van een rijdende auto een baby naar ons toe komt gerold. De auto stopt gelukkig meteen met piepende remmen. Een vrouw komt krijsend uit de auto, rent naar de baby , neemt het in de handen en springt in de auto die met piepende remmen wegsneld. We zijn er even helemaal stil van.

De tocht van Tblisi naar Telavi was een zware. Eerst weer door druk verkeer de stad uit zien te komen en wat later een klim naar een pas op 1620 meter. Vooral het laatste stuk was heel steil. De afdaling was natuurlijk weer snel en mooi maar ook hier weer een vervelend nahupje vlak voor de eindstreep. Beetje uitgepierd zitten we bij een winkeltje een lekker koud colaatje weg te sloeberen als we door een jong canadees stel aangesproken worden. Awfull!! Ze hebben veel waardering voor wat we aan het doen. Later op de avond treffen we ze opnieuw. Ze hebben nog wat  kant&klaar maaltijden over en die mogen wij hebben. Mooi toch!

Dag 62 begint met pech! Mijn achterband staat bijna leeg. Na inspectie van de buitenband blijkt er een beschadiging aan de zijkant te zitten. Gisteren bij het binnenrijden van Telavi ben ik met het achterwiel door de spijlen van een rooster gezakt, maar heb toen nog niets gemerkt. We plakken een reparatiepleister aan de binnenkant van de buitenband. De binnenband controleren we met water in een over de lengte doorgesneden plastic fles. Geen gat te vinden, dus oppompen maar weer en verder. Maar dat kan natuurlijk niet. Na een paar kilometer moet de band er alsnog af en leggen we er een nieuwe buiten- en binnenband op. Nu kunnen we echt verder. Langs langerekte armoedige dorpjes waar iedereen hetzelfde beroep heeft, nl. meloenenverkoper.   Meloenenkopers zien we overigens nauwelijks. In Lagodehki kunnen we bij een zeer gastvrij guesthouse Ladeka terecht en worden we  verwend met een karaf witte wijn en …. meloen.

Met een kop koffie als afscheid fietsen we bij het guesthouse weg naar het centrum van Lagodehki om er water in te slaan. Er is ook een bandenhandelaar met wat fietsen voor de deur. Zou hij toevallig 28 inch banden hebben? Ja hoor een hele stapel. Ik koop er 2 en rij nu rond met inelkaargedraaide reservebanden achter op de fiets. Na 5 km zijn we bij de grens  van Azerbeidzjan.  Zou het online gekochte en zelf uitgeprinte visum geldig zijn? Ja hoor, de doaniers herkennen het formulier meteen en sturen ons naar loket 1. Daar moeten we zonder bril  voor een cameralens gaan staan en worden we op de computer bekeken. We krijgen een briefje mee en mogen door. Bij de volgende poort blijkt loket 1 een stempeltje vergeten  te zijn dus moeten terug en een stempeltje vragen Nou is alles goed en kunnen we met een good luck wens van de douanier door de ijzeren poort naar Azerbeidzjan.  En meteen is het anders dan in Georgië.  Geen ijzeren hekwerken meer maar stenen muurtjes. Overal wordt aan de weg gewerkt. Er worden zelfs voetpaden aangelegd. Geen steile klimmen vandaag maar wel lange ‘vals plat ‘ trajecten die ook de nodige energie vragen. De hele dag worden we begroet door toeterende auto’s en moeten we uitleggen waar we vandaan komen. Hotel Shaki ligt verder weg dan we dachten en als we de weg vragen sturen de mensen ons naar de stad Sheki. Door nog een keer de hulp van Google Maps in te zetten blijkt dat we het hotel 100 m eerder gepasseerd zijn alleen heet het nu gewoon anders! We kunnen in het ‘hotel blijven eten en krijgen daar de Azerbeidzjan specialiteit Piti voorgezet. (Zie internet). Na het eten speel ik nog wat dam met de baas maar het is opnieuw ‘ pity’. Ik heb geen schijn van kans.

De waterbuffel die pal naast onze kamer woont wekt ons al om half zes met zijn gebalk. Als we om 8 uur gaan ontbijten is er al volop bedrijvigheid. Er wordt een bruiloft voorbereid en daar zijn zeker een man of 10 voor ingezet . Voor vandaag staat er een korte etappe naar Sheki op het programma. Kunnen we nog wat in het stadje bekijken is het idee. Natuurlijk ligt Sheki weer aan het einde van een lange klim. We fietsen door tot aan het centrum en vragen daar de weg naar ons overnachtingsadres. 2 jongens zullen ons er wel naar toe brengen. Ze fietsen echter weer helemaal naar beneden. Dat kan niet goed zijn. Breng ons maar naar het tourist  office vragen we ze. Dus weer helemaal naar boven. Geen toerist office te vinden. Breng ons dan maar naar een terras met WiFi.  Dat gaat goed. De jongens bieden ons zelfs thee aan. Via de dan ge_opende map herkennen de jongens waar we moeten zijn. Het adres is n b. 100.m van het ouderlijk huis van 1 van de jongens en ….daarvoor moeten we weer helemaal naar beneden.  We zijn niet  meer naar boven gegaan maar hebben gezellig gegeten bij de familie die het guesthouse runt. En dan hoor je nog eens wat bijv over het inkomen van de vrouw des huizes die docent Engels is en daarvoor per maand €100 ontvangt.

We drinken nog een biertje in de theetuin om de hoek. Wij wel!

Grootmoeder heeft een lekker  vet omeletje voor ons klaar gemaakt en veel thee gezet. Vandaag moeten we via een lange etappe van zo’n 120 km in Ismayilli zien te komen. Eerder is er geen voor ons geschikte overnachtingsplaats te vinden. Er is weer veel handel langs de weg. Opvallend is wel het brood dat op hete stenen langs de kant van de weg gebakken wordt. Er is ook veel snoep te koop en natuurlijk meloenen. Hier en daar staan bij elkaar gedreven schapen te wachten tot de slager ze gewoon langs de weg gaat slachten. Koeling??? De weg naar Balacan is lang oplopend en ligt pal in de zon. Gelukkig komen we even later in een mooi bosgebied terecht en hebben we wat beschutting. Maar het bljft maar klimmen. Ons guesthouse in Ismayilli ligt weer in een achterafwijkje maar wordt ook weer gerund door heel aardige mensen. We willen in het stadje gaan eten maar dat valt nog niet zo mee. Uiteindelijk kunnen we nog wat eten in een apart zaaltje bij een theeterras. We slapen op de eerste verdieping van een groot huis dat net zoals de meeste nog lang niet af is en moeten daarvoor langs 2 grote schilderijen van Lenin.

Mevrouw heeft een lekker ontbijtje voor ons klaar gemaakt. Koffie en thee, gekookt krieleitje, worstje, stukjes tomaat en komkommer, brood, boter, kaas,  broodje opgewarmd in de koekenpan, koekjes, chocotof. We moeten er dus tegen kunnen. We moeten vandaag wel 3 passen over. De eerste is goed te doen, maar de tweede is wat mij betreft iets te heftig. Ik moet er een paar keer af  ‘om een foto te maken’. Goed kapot kom ik boven. Wytze is er dan al een tijdje. Na 2 ijsthee’s moeten we weer verder kunnen. Het landschap na de top is ineens heel anders. We fietsen ineens in een dor geel landschap dat gevormd is door vulkanen. Heel apart en heel mooi. Na een derde lange klim komen we op onze geplande eindbestemming Gobuland aan. Gobuland is een pretpark met een hotel en een restaurant. Verder is er niets meer tot Baku.  We eten op een terras aan een grote vijver en hebben een prachtig uitzicht over de geelbruine bergen. Terug bij het hotel zien we een schorpioen lopen. De jongen van de receptie ziet ‘m ook en trapt  ‘m dood. Volgens hem was het er een van een  giftige soort!