Alle twee hebben we slecht geslapen. Er was veel rumoer op de camping. Wytze is er zelfs een paar keer uit geweest om bij de tent tegenover ons te vragen of het niet wat stiller kan. Hij heeft zich zo geërgerd dat hij er ‘s nachts nog een Engelstalig gedicht over gemaakt heeft en dat hij ’s morgens voor we vertrekken nog aan de tent van de‘herrieschoppers’ hangt. Maar ook de vele passerende treinen hebben ons voortdurend wakker gehouden. Om half zeven is er plotseling een heleboel kabaal. Onze tent staat vlakbij het fietspad waar een vrouw door een hond wordt aangevallen. Ze schrikt zo dat ze valt en zich lelijk bezeert. Een man die onmiddellijk te hulp schiet belt zelfs der Notartz. Gelukkig constateert die vrij snel dat de schade wel meevalt en de vrouw zelfstandig verder kan. Om half 10 zijn we weg. Ons einddoel voor vandaag is Koblenz. Geen lange etappe zodat we tijd genoeg hebben om de Deutsche Ecke te gaan bekijken. Om goed half twee zijn we bij de camping en hoewel die vol is mogen we met onze kleine tentjes gelukkig toch blijven. Als we de tentjes hebben staan gaan we te voet naar de overkant van de Moezel naar het oude centrum van Koblenz. Koblenz is een aardig stadje waar we enkele kerken bekijken en natuurlijk ook het potsierlijke en zeer lelijke gedenkteken van Kaiser Wilhelm, symbool voor de Duitse eenheid. Dit monument staat precies tussen de Rijn en de Moezel in. Deze plek wordt ook wel de Deutsche Eck genoemd. Zoals al verwacht zijn de winkels vanwege Hemelvaartsdag gesloten en kunnen we dus geen avondeten kopen. Gelukkig is het restaurant bij de camping wel open. Ik eet er prima en drink er nog een lekker biertje bij. Wytze is minder enthousiast en vindt de kosten van het restauranteten niet terug in de kwaliteit en de hoeveelheid en klaagt erover dat hij niet “zat” is. “Niet zat zijn” is Fries voor niet genoeg gegeten te hebben. Als we bij de tent komen komt er net een groep motorrijders aan die in de trekkershutten pal achter onze tenten hun intrek nemen. Als ze met bierflessen in de hand even later naar de kantine wandelen vrezen we voor onze nachtrust maar dat blijkt de volgende morgen dus nergens voor nodig te zijn geweest.
Mijn Velodroom 