Woensdag 16 Mei 2018 Middelbeers – Eindhoven Airport – Faro 28,32 km
Om 8 uur staan we op. Faas is al werken en heeft ons al een goede reis gewenst. Het plan is om, om elf uur aan te fietsen maar dat lukt natuurlijk niet. De tassen moeten nog op de fiets en het huis moet nog een beetje opgeruimd worden. Om kwart over elf zijn we dan toch weg en fietsen we via de Hillestraat naar Oostelbeers. Als we op het fietspad in de Staat zijn krijg ik in de gaten dat ik vergeten ben om mijn ‘oren’ in te doen. Ik wil doorfietsen, maar Peet denkt dat ik daar spijt van ga krijgen en dus draai ik toch maar om en fiets terug naar huis. Goed begin!! Nu lopen we toch wel aardig achter op onze planning. Peet is heel langzaam doorgefietst en die haal ik in Wintersel nog in. Het begint nu ook heel zachtjes wat te regenen maar het zet gelukkig niet door. Om half 1 zijn we op het vliegveld waar ik voor de incheckbalie begin met het vliegklaar maken van de fietsen en het inpakken van de fietstassen. Cees en Annie de Jong staan in de rij om in te checken naar Athene. De nieuwe zeiltjes zitten niet lekker om de fiets heen. Ik heb de touwtjes toch wat te strak aangetrokken waardoor de wielen geblokkeerd worden. Het inchecken van onze bagage en fietsen gaat snel waarna we de fietsen naar de afdeling bijzondere bagage dragen. Ook dat verloopt soepel en dus hebben we nog tijd over voor koffie en een broodje. Onze vlucht is om 15h05. Om 14h00 gaan we toch maar naar de controle van de handbagage waar het een drukte van belang is. De tijd begint te dringen. Om 14h55 haasten we ons naar gate 2 en komen op het nippertje bij het vliegtuig. 1o minuten later hangen we al in de lucht voor een vlucht van 2 uur en 35 minuten. De piloot heet ons welkom en laat weten dat Portugal geen zomertijd kent en dat het daar dus een uur vroeger is. De vlucht verloopt rustig en om 17h00 Portugese tijd zijn we al geland en in Faro. De fietsen hebben de vlucht goed doorstaan. Het touw van de beschermhoezen hangt er wel los omheen en hier en daar zit het spatbord wat scheef maar voor de rest is er geen vervelende schade. In de bagagehal is zelfs een speciale plek ingericht voor het in elkaar zetten van de fietsen. Er is een steeksleutel 15 voor de trappers en zelfs een pomp waarvan helaas de pompnippel beschadigd is. Peet houdt de pompnippel op het ventiel en zo krijgen we de banden toch vrij snel al op 2 bar. De rest tot zo’n 3,5 bar doe ik met het handpompje en dus heb ik daarna 2 grote blaren in mijn rechterhand. Eenmaal buiten de poort van het vliegveld fietsen we via een onverhard pad langs de snelweg naar Faro. Hotel Adelaide dat we thuis al gereserveerd hadden hebben we met hulp van maps.me snel gevonden. We hebben een simpele kamer maar goed genoeg. Met een flinke omweg lopen we ’s avonds naar de haven en eten daar op het terras ons eerste toeristen maal. Het wordt al wat fris en dus gaan we na het eten terug naar het hotel dat ineens veel dichterbij lijkt te liggen. Morgen gaan we de stad bekijken en vandaag op tijd naar bed.
Om 9 uur schuiven we in de ontbijtzaal aan voor ons eerste Portugese ontbijtje. Het stelt niet veel voor maar vult voldoende. Op ons gemakje lopen we naar het oude historische centrum van Faro en bezoeken daar de kathedraal en bijbehorend museum, klimmen in de toren voor een prachtig uitzicht over de stad en de zee met z’n ‘wadden’. We gaan op zoek naar het castle maar veel meer als een ruïne kunnen we niet vinden. En dan hebben we het eigenlijk al wel gezien. Om de tijd te verdoen slenteren we nog wat door de straatjes en pikken af en toe maar weer eens een terrasje. Omdat we verwachten dat de avond wel weer wat fris zal zijn gaan we even terug naar het hotel om een jasje op te halen. Het vinden van een voor ons geschikt restaurant valt best wel tegen. Er is nog weinig te doen en de terrassen die alleen drankjes en ijsjes verkopen zijn al aan het sluiten. Het hoofdseizoen is hier duidelijk nog niet begonnen. Uiteindelijk eten we wat bij een Italiaans restaurant. Daar na lopen we weer terug naar ons hotel en ontmoeten dan op een terrasje waar we zelf ’s middags ook gezeten hebben nog wat Beers volk. Heuvelmans uit Oostelbeers. We buurten wat. Zij gaan morgen weer naar huis en hebben elf dagen door Zuid Portugal getrokken. We gaan weer op tijd naar bed. Morgen gaan we fietsen en dat trekt ons toch meer dan dat geslenter door een stad.
Vrijdag 18 Mei 2018
Faro – Cachopo
63,18 km
Om kwart over 8 zijn we onderweg naar de ontbijtruimte waar al verschillende gasten aan tafel zitten. Simpel ontbijtje maar genoeg om te kunnen vertrekken. Om kwart over negen fietsen we Faro uit. De route hebben we vrij snel gevonden. Er is een keuze tussen een stukje snelweg of wat omrijden. We kiezen toch maar voor de vluchtstrook over de snelweg en dat blijkt goed te doen. Het is heerlijk fietsweer en in Loulé leggen we aan voor koffie met appelgebak en slaan we onze lunch in. De route loopt nu vrij snel omhoog, de uitzichten worden alsmaar mooier. De bloemen, cactussen en citroenen klimmen we naar zo’n 500 meter. Af en toe passeren we een klein dorpje. Vlak voor de top in Barranco de Velho eten we in een overdekte picknickplaats onze broodjes en bellen we naar het telefoonnummer van een café in Cachopo dat ook een kamer schijnt te verhuren. De vrouw die ik aan de telefoon heb spreekt een paar woordjes Engels en uit haar woorden begrijp ik dat we er mogen blijven slapen. Zeker weten doe ik het echter niet. In Barranco drinken we op een parkeerplaats nog een Cola Zero en dan beginnen we met nog flink wat klimmetjes voor de boeg aan de laatste 20 kilometer naar onze beoogde finishplaats. Om 5 uur rijden we Cachopo binnen. Klein dorpje dus het café dat aan de route ligt hebben we snel gevonden. En .. we worden verwacht!! Opa wordt opgeroepen om ons naar de garage in de straat tegenover het café te begeleiden om daar onze fietsen te stallen. Dan worden we via smalle trappetjes aan de buitenkant van het huis naar onze kamer op de tweede verdieping gebracht. Even de tassen naar boven brengen en dan vlug terug naar het terras want we hebben flinke dorst en de koele biertjes lokken ons. Heerlijk!! Als knabbeltje krijgen we er een schoteltje lupinebonen (tremoços) bij. Even wennen maar dan is het bordje toch vrij snel leeg. Na het douchen gaan we op zoek naar een restaurantje. Er is nog niets te doen en lijkt wel gesloten, maar we mogen toch gaan zitten en dan wordt er speciaal voor ons een maaltijd in elkaar geflanst. Het wordt kalkoen met frites en sla. Niet super maar het vult toch goed. Als dessert neem ik nog een lekker ijsje. Voor € 18,00 hebben we gegeten en gedronken. We wandelen nog een rondje door het dorp en zoeken daarna onze kamer weer op. Om half 10 wordt het al donker en om 10 uur hebben we onze luiken al dicht.
Zaterdag 19 Mei.
Cachopo – Guiso
66,68 km
De bazin van de herberg maakt in no time een ontbijtje voor ons klaar. Ze smeert 2 boterhammen met kaas en geeft bij ons vertrek nog twee sinaasappels mee. De eerste klanten melden zich al aan de bar voor een espresso-tje. Sommigen nemen er maar meteen een borrel bij. Opa is er ook klaar voor en begeleidt ons weer naar de garage. We rekenen de kamer in contante af, kosten zijn € 40,– en om half 10 fietsen we Cachopo uit. Het landschap is meteen anders dan gisteren. Minder lange klimmen, geen cipressen meer maar olijfbomen maar wel weer heel veel bloemen. In Martin Longo pinnen we nog wat cash geld want het is wel duidelijk dat we niet overal zullen kunnen pinnen. We leggen ook maar meteen aan voor een espresso en een colaatje. In Gioes proberen we een lunch te kopen maar de minimarket verkoopt geen brood! Wel water. We klappen onze stoeltjes uit en eten onder een boom de sinaasappels op die we van de bazin van het café in Cachopo gekregen hebben en nog een appeltje. Even later zijn we al in Mertola onze beoogde finishplaats. Het plaatsje ligt er prachtig bij. Witte huizen onder een fort dat boven op de heuvel staat. De weg naar het centrum is steil. Het is er druk en we schuiven snel aan op een terras waar net een tafeltje vrijkomt. Aangezien we er willen blijven, bestellen we een lekker biertje en daarbij een soort van sandwich. In het boekje zoeken we de telefoonnummers op van de plaatselijke pensions. De eerste is echter vol, de tweede spreekt geen Engels en begrijpt onze vraag niet en de derde neemt niet op. De ober ziet en hoort dat we op zoek zijn naar onderdak en zegt dat we dat in Mertola wel kunnen vergeten. Alles is daar volgeboekt. Hij weet nog een adresje een eind buiten Mertola en zal er voor ons naar toe bellen. Het is goed, we zijn er welkom. Het blijkt een agriturismo accommodatie te zijn in de buurt van Guiso, ongeveer 15 km voorbij Mertola. We vinden het jammer dat we niet in het mooie Mertola terecht kunnen maar hebben geen andere keuze dan toch maar door te fietsen. Als we Mertola uitfietsen vallen er grote regendruppels en de weg naar Guicho lijkt langer dan gedacht. Veel klimmen. Na anderhalf uur bereiken we de zeer afgelegen kampeerboerderij waar we allerhartelijks ontvangen worden. De eigenaresse is zelfs bereid om voor ons nog een warme maaltijd te maken. Om 19.00 uur schuiven we aan voor groentesoep, salade met frites en een grote omelet. Perfekt!! Na het eten lopen we nog even een rondje om de boerderij. De lucht is donker en af en toe valt er een druppel. Op de boerderij lezen we nog wat. Ik ben bezig met een boekje van Jelle Brand Corstius over de herinneringen aan zijn vader. En dan is het bedtijd.
Zondag 20 Mei.
Guiso – Serpa
52,52 km
Om half negen staat er een uitgebreid ontbijt met oa scrambled eggs voor ons klaar. De overnachtingskosten incl. de maaltijden is € 50,oo. De bazin wijst ons een weggetje aan zodat we niet een heel stuk over dezelfde weg terug hoeven te fietsen. Om kwart over negen fietsen we weg. De eerste 50 m is er nog asfalt maar dan wordt het een grindpad. Door de hevige regenval van vannacht zijn er grote plassen gevormd. Af en toe moeten we een stukje te voet en om die droog te houden van het ene droge bultje naar het andere springen. In Mina de São Domingos, een oud kopermijnstadje, komen we weer op de route. Van de mijn merken we niets meer. We passeren er een grote witte kerk en er is op deze Eerste Pinksterdag warempel een winkeltje open waar we water en brood kopen. Het landschap is weer prachtig met veel heuvels, bloemen, kurkeiken en olijfbomen. In Montalvo leggen we aan voor de koffie en de cola en verlaten we de N265 richting Pulo de Lobo. Volgens het boekje zou deze weg deels onverhard zijn maar dat klopt niet meer. Wij fietsen de hele route over een geasfalteerde weg. Voor 4 km gaan we even op en neer over een grindpad naar Pulo de Lobo een prachtig uitkijkpunt met zicht op een diepe kloof waar de rivier de Guadiana zich met vele stroomversnellingen doorheen stort. Als we terugfietsen naar de hoofdweg begint het te regenen. We schuilen even in een oude vieze schuur. Het dondert een paar keer en dan kunnen we weer verder. We klappen de stoeltjes uit en eten de lunch in de berm van de weg. Goed 3 uur zijn we al in Serpa. Een mooi oud stadje met een stadsmuur en een groot centraal plein. Het gereserveerde hotel Beatriz is snel gevonden. We stallen de fietsen in een garage in een zijstraat, knappen ons even op en wandelen het stadje in. Er is niet veel te doen en alle terrasjes en restaurants zijn gesloten. Hier en daar zitten nog wat dronkaards om een tafeltje. Het is te heet om echt van het stadje te genieten. We lopen terug naar ons hotel en vragen daar waar we ergens een restaurant zouden kunnen vinden. Om 7 uur schijnt er 1 open te gaan. Vanwege Pinksteren zijn de meeste dus dicht. We drinken nog wat in een soort van voetbal café waar iedereen naar voetbal op de TV kijkt. Het restaurant gaat inderdaad om 7 uur open en wij zijn de eerste klanten. Peet eet zalm en ik een stuk varkensvlees. Om goed 21.00 uur zijn we weer terug op het hotel.
Maandag 21 Mei.
Serpa – Monsaraz
84,59 km
Er staat een zeer uitgebreid ontbijt voor ons klaar. Veel hotelgasten zijn er niet. Buiten ons alleen nog een Zweeds koppel. Na de fietsen weer gepakt te hebben kopen we bij de Mercado van de buren water en broodjes en trappen het nog steeds rustige Serpa uit. Het is nog een beetje mistig. We missen een afslag en moeten een paar kilometer buiten Serpa keren en weer terug om op de goede route te zitten. De hele dag is het weer klimmen en dalen en fietsen we door de vele olijfgaarden. In Moura gaan we koffiedrinken en eten er een Portugese lekkernij bij, een ‘bolo’. Ik krijg een telefoontje van het gereserveerde pension in Monsaraz. De vraag is hoe laat we denken te arriveren. Tussen 5 en 6 is mijn inschatting. We zullen zien. We kuieren nog even door de winkelstraat en fietsen verder door de velden met olijfbomen en komen bij het mooie en grootste stuwmeer van Europa, de Barregem do Alqueva. Na een lange brug gaan we tijdens het picknicken genieten van het uitzicht. In Mourão volgen we de bordjes naar het castelo, maar als we aan de voet van de heuvel zijn waar het castelo op staat geloven we het wel. Veel meer als een ruïne is het niet en er is ook geen terras te bekennen, dus die steile klim laten we maar voor wat ie is en draaien om. We moeten even zoeken om weer op de route te komen en passeren dan een van de vele arena’s die Portugal rijk is. Onze geplande finishplaats Monsaraz zien we al van ver boven op een heuvel liggen, maar eerst moeten we nog over een hele lange brug. De zon is ondertussen flink heet. Na de brug gaat de weg steil omhoog. Zo steil dat Peet van de fiets moet en moet duwen. Na een bocht loop ik even terug om te helpen. Om kwart over 5 rijden we door de poort van de stadsmuur van het oude centrum van Monsaraz. Bij de poort ontmoeten we ’n Belgisch paar dat daar ook op de fiets gearriveerd is. Zij zijn ‘onze route’ gestart in Portalegre en rijden naar het zuiden. De auto hebben ze in Portalegre geparkeerd en hopen daar over 3 weken weer terug te zijn. We zullen ze dus nog wel een keer ergens tegenkomen. Ik loop na het praatje het stadje in om ons overnachtingsadres te zoeken. Peet wacht bij de fietsen. Ik kom langs het Turist Information Office en vraag daar naar het adres van onze casa. Het blijkt een paar huizen verder te zijn. Ik loopt terug naar Peet en dan duwen we onze fietsen over de kasseien naar het aangewezen huis. Als we voor de deur staan doet een jonge vrouw al open. We worden verwacht in het Casa Rural Santo Condestavel. De fietsen kunnen we via het achterompad in de tuin stallen. De juffrouw vertelt dat we logeren in een huis van de kerk. We slapen volgens haar in een kamer met een plafondschildering waaronder ook ooit een Portugese koning geslapen heeft. Het is een prachtig pand en wij zijn er de enige gasten!!
We drinken ’n paar pilsjes bij de overburen, gaan dan douchen en eten. In het restaurant treffen we ook het Belse paar weer. Ze blijken uit Brugge te komen. Peet zalm en ik een veel te grote biefstuk, die ik dus niet op kan. Veel puf om nog door het dorpje te lopen hebben we na het eten niet meer dus zoeken we ons koningsbed op.
Dinsdag 22 Mei.
Monsaraz – Elvas
87,47 km
We zijn al vroeg wakker maar luieren nog even tot 8 uur uit. Ontbijt is er bij deze casa niet inbegrepen, maar we hebben nog 2 broodjes bewaard en dus toch wat in de maag voor we om kwart over negen in de tuin zijn om onze fietsen te pakken. Het is nog fris buiten en zelfs weer wat mistig. We sluiten het huis af en gaan via de achterdeur en de tuin naar het achterompad. Na een rondje door het oude centrum van Monsaraz beginnen we aan de afdaling. In Cabeça de Caneiro leggen we aan voor onze koffiepauze. Er stopt ook net een busje vol met ‘ellengoed’ en kleding. De vrouwen uit de buurt zaten er blijkbaar op te wachten want in een mum van tijd verzamelen zij zich rond de openstaande achterklep. Na de koffie fietsen we weer door een prachtig landschap met veel bloemen en vogels. Na Rosario beginnen we aan een lange klim die er mede door de oplopende temperatuur behoorlijk in hakt. Halverwege de klim pauzeren we even in Alandroal en eten daar bij de koffie een sandwich met kaas en voor de dorst nog een fris colaatje. Eenmaal over de top dalen we af naar Vila Viçosa.
Het wordt steeds warmer. We passeren in deze streek veel marmergroeven waarvan de bergen met wit afvalgesteente al van verre zichtbaar zijn. In São Romão leggen we nog maar eens aan voor een frisdrankje. Op de kaart ziet het vervolg tot aan Selva makkelijk uit maar door de afstand, de temperatuur beginnen we de klimmetjes te voelen. We zijn blij als we om 6 uur in Elvas door de stadspoort fietsen en na een stevige klim door de smalle straatjes bij ons pension Residencial Antonio Mocisso aankomen.
De fietsen mogen mee naar binnen. Vlug douchen en dan de stad in en mbv de city-map die we van de beheerster meegekregen hebben, op zoek naar een restaurant. We gaan op zoek naar een pizzaria. Het duurt even voor we er een gevonden hebben die ook open is. We zijn te moe om na het eten nog verder de stad in te gaan. We horen dat Jan Appels overleden is. Via de Whats app biest Joke Eltink aan om namens klas 5 voor een bloemetje te zorgen.
Woensdag 23 Mei.
Elvas – Portalegre
62 km
Voor vandaag hebben we een kort ritje op het programma staan. Gisteren was iets te ver waardoor we te weinig tijd hebben en te moe zijn om Elvas goed te bekijken. Elvas is een grote stad met smalle steile steegjes en ligt binnen een stervormige vestingmuur. Het pension levert geen ontbijt dus gaan we dat eerst maar eens zoeken. Op het grote plein vlakbij is al een cafeetje open en de mevrouw maakt voor ons sandwiches met kaas en een lekker bakje koffie. Dan gaan we mbv maps.me op zoek naar de route. Maps.me berekent de route zo gericht mogelijk en leidt ons door steile smalle straatjes naar een poort in de vestingmuur. De zon schijnt volop en we fietsen opnieuw door een prachtig landschap met veel bloemen, steeneiken en kurkeiken. Arronches is een mooi stadje dat boven op een heuvel ligt en dus al van ver zien liggen. Net buiten Arronches eten we de broodjes die we even van tevoren in een winkelcentrum gekocht hebben. Ook vandaag moet er weer veel geklommen worden. Peet is het geklim een beetje beu en geeft aan niet zo’n trek te hebben in de geplande extra dag in Portalegre om daar een rondje over 3 heuveltoppen te doen. Dat schrappen we dan dus maar, want het moet tenslotte wel leuk blijven. Bij het binnenrijden van Portalegre passeren we de Praça da Republica met een gezellig ogend terras. Daar willen we straks wel even naar toe, maar eerst het hotel maar eens gaan zoeken. Met maps.me is dat zo gevonden. De fietsen mogen naar de kelder en wij via allerlei trappetjes naar de 2e verdieping. Vlug douchen, omkleden en hup naar het terras. We hebben er zin in. Het terras ligt tegenover een Polytechnische Hogeschool dus zitten er veel studenten te ‘studeren’. Heerlijk! Leuke sfeer, lekker bier, effe lekker niksen. Dan gaan we op zoek naar een Italiaans restaurant want we hebben geen zin in vlees met patat. Na wat rondgeslenter vinden we een Italiaans restaurant vlakbij het hotel. Op de menukaart staan echter geen pasta’s of pizza’s! Alleen maar gerechten met vlees of vis. Dan toch dat maar. Het smaakt goed, maar het is er ook wel wat prijzig. De eigenaar is ook een beetje ‘gladde slijmbal en komt een praatje maken. Om populair te worden brengt hij een borrel grappa mee. Het is een heftige borrel die we mogen blussen met sherry. Na het eten lopen we nog wat door de vele steegjes van de stad en verdwalen dan natuurlijk. Met de routeplanner komen we weer op het juiste spoor en terug bij het hotel.
Donderdag 24 Mei.
Portalegre – Sousel
66,25 km
Wat een hopeloos bed!! En er was veel herrie op straat vanwege veel passerende auto’s. We hebben dus slecht geslapen. En .. het regent! We volgen de route die ik via bikemap op de Garmin gezet heb. Over een kronkelig zandpad fietsen we Portalegre uit en komen uiteindelijk toch op de route uit. Het gaat steeds harder regenen en zal vandaag ook niet meer ophouden. In Crato zijn we al drijfnat. We leggen toch maar even aan om in een lunchroom koffie met koek te gebruiken. Het landschap is mooi met veel ooievaars, maar door de regen kunnen we er niet echt van genieten. We laten de route voor wat ie is en steken wat af door vanaf Alter recht door naar Fronteira te fietsen. Daar giet het eruit en vinden we nog net op tijd een overdekt terras om daar samen met wat werklui te schuilen voor een korte onweersbui. Hoewel we honger hebben kunnen we door al die nattigheid geen plek vinden om even een broodje te eten dus rijden we meteen door naar Sousel waar we een pension gereserveerd hebben. Het pension is een omgebouwde oude hoeve. Er zijn veel kamers. Helaas is de douche niet zo warm als we gehoopt hadden dus opwarmen wil zo niet lukken. En dan begint ineens de zon te schijnen en hangen we onze natte spullen vlug buiten te drogen en warmen we ons lekker op aan de zonnestralen. Ik schrijf nog een coupletje op de wijze van Oh Sterre der Zee voor het feest van Raf en dan lopen we naar het dorp op zoek naar een restaurant. Om 19.00 gaat het pas open en dus zijn we weer eens wat te vroeg. We doden de tijd door een extra rondje door het dorp. We eten soep van de dag die wel heel erg waterig smaakt en dan nog frites en rijst met een hamburger, een gebakken ei en wat sla. Alles is flink vet, dus echt lekker is het niet. Als we na het eten buiten komen blijkt dat er weer een flinke bui gevallen is. Gelukkig hebben we onze spullen bij het pension onder een afdak hangen. Morgen hopelijk beter weer want dit verveelt wel heel snel.
Vrijdag 25 Mei.
Sousel – Evora
61,31 km
We hebben goed geslapen en zijn om half acht eigenlijk nog te lui om op te staan. In onze avondkleding spoeden we ons naar het ontbijt op vloer 2. In een antiek ingerichte kamer staat onze ontbijttafel gedekt. De pensionhoudster legt uit hoe het koffiemachientje werkt. Ik denk het te weten maar krijg er even later toch maar 1 kopje uit. Blijkt er nog een resetknopje op te zitten. Als we uitgegeten zijn komt de bazin nog even checken of als naar wens is. Ze heeft haar dochtertje Beatriz meegebracht die wat verlegen om haar nek hangt. We buurten nog wat en gaan ons dan toch maar eens omkleden voor de route van vandaag. De zon schijnt al op de achterkant van het huis dus kunnen de schoenen die nog steeds niet helemaal droog zijn tijdens het inpakken nog even in de zon gelegd worden. Als we weg fietsen komt de bazin net weer thuis van het wegbrengen van haar dochtertje naar de school en zwaait ze ons uit. In Vimeiro willen we stoppen we voor de koffiepauze. Er wordt daar een podium opgebouwd en daarom is de weg naar het centrum afgesloten. 2 Dames van de thuiszorg wijzen ons de weg naar ’n bereikbaar café. Peet wil een koekje bij de koffie maar van die soort hebben ze er nog maar 1, dus pak ik een andere koek. Helaas kies ik de verkeerde want bij de eerste hap blijkt al dat het een soort van pasteikoekje is. Hoewel ’t een smerig ding is eet ik het toch maar op. Daar krijg ik echter wel spijt van want ik moet er uren later nog van opboeren. De route is vandaag niet zwaar, het is droog en af en toe schijnt er zelfs een zuinig zonnetje. In Igrejinha, een dorp met kleine witte landarbeidershuisjes, leggen we aan voor de lunch. We hebben geen broodjes gekocht om te kunnen picknicken, dus bestellen we wat sandwiches in een cafe/restaurant. De kok smeert een paar boterhammen met kaas voor ons. Ik neem er nog een cola bij om dat vieze pasteitje, waar ik nog steeds van moet opboeren, weg te spoelen. Een dik uur later fietsten we de mooie stad Evora in. Het gereserveerde pension StayInn ALE-HOP blijkt een mix van hostel en appartement te zijn. We moeten ons melden in een brillenwinkel. We krijgen een 4 persoons appartement met eigen keuken en terras. De fietsen mogen in de gang naar de trap maar staan daar eigenlijk vreselijk in de weg. Snel douchen, kleren drogen op het platje en dan de stad in voor een groot glas bier op een mooi terras aan de Praça de Giraldi. We lopen nog even door het stadje waar veel activiteiten voor bereid worden. Er wordt een groot muziekpodium opgebouwd en er staat op straat een gezellig dixielandorkestje te spelen. In de kerk die we binnenlopen wordt een doopplechtigheid gehouden dus daar worden we verzocht om niet naar voren te lopen. Terug op de Praça de Giraldi kopen we nog stuk diepvries pizza en een wrap en snellen dan terug naar ons pension want het begint hard te waaien. Er is een stevige onweersbui op komst. We zijn nog net op tijd om de was binnen te halen. De parasol heeft de verhuurder al platgelegd. Ik probeer nog koffie te maken maar als dat niet lukt pak ik nog maar een appeltje en een boek.
Zaterdag 26 Mei.
Evora – Beja
85,68 km
We hebben geen ontbijt dus moeten we voor we Evora uitfietsen nog even op zoek naar een eettentje. We hoeven niet lang te zoeken want tegenover ons pension is er al een cafeetje open. Op het terras eten we wat broodjes en fietsen daarna via de Rue de Republica naar de Franciscuskerk waar we gisteren ook al waren om een bezoek te brengen aan het bijbehorende museum en de Bones Chapel. Voor € 8,00 pp mogen we erin. Het museum waar kerkelijke kunst tentoongesteld wordt hebben we snel gezien. Een ongeduldige Engelsman loopt ook snel langs de kunstschatten spreekt ons aan met de vraag waar toch die Bones Chapel te vinden is. Wij weten het ook niet. Even later blijk dat die in een andere vleugel van het gebouw is. Als we de kapel binnen gaan wordt er een foto van ons genomen die we naar later blijkt bij de uitgang kunnen kopen. De Bones Chapel is een lugubere kelder waarvan de muren bezet zijn met menselijke beenderen en de kolommen met menselijke schedels. De kapel werd in 1816 gebouwd. Er werden ongeveer 5000 schedels en beenderen van voormalige monniken gebruikt om deze kapel te maken. Op een beschrijving aan de muur lezen we: Onze botten die hier zijn wachten op die van u. Na het bezoek aan deze toch wel indrukwekkende verzameling botten fietsen we Evora uit voor een etappe naar Beja. De weg gaat een paar kilometer onverhard om een vliegveld heen en dan komen we langs hele hoge cactussen die al een beetje in bloei staan. Het landschap is heuvelachtig met veel graanvelden. De laatste kilometers voor Beja is de weg opnieuw niet verhard en gaat het weer flink omhoog. We moeten haasten want de donkere wolken dreigen met een flinke bui. Bij het binnenrijden van Beja moeten we met onze fietsen te voet tussen 2 poortjes het treinspoor oversteken. De stad ziet er grauw en sfeerloos uit. De mensen lijken er arm en vies. We hebben nog geen slaapplek gereserveerd en kiezen vanwege de dreigende wolken maar lukraak voor Hotel Francis. Het is even zoeken en vragen maar dan vinden we het hotel toch in een rustige wijk. Het is wel een beetje een lux hotel en kost € 65,00. Voor het eten kunnen we ’s avonds tegenover het hotel terecht in een visrestaurant waar ze gelukkig ook niet-visgerechten op het menu hebben.
Zondag 27 Mei.
Beja – Sao Martinho das Amoreiras
89,95 km
Beja heeft weinig indruk op ons gemaakt. We vinden het eigenlijk maar een saaie lelijke stad. We verslapen er ons wel! Om 9 uur worden we pas wakker dus moeten we haasten voor ons ontbijt. In de eetzaal staat een uitgebreide maaltijd voor ons klaar. We nemen het er goed van. Om half 11 zijn we pas weg en de route hebben we weer snel opgepikt. Er zijn veel ooievaars in dit gebied. We stoppen even bij het uitzicht over een groot stuwmeer, de Barragem do Roxo. We zien een grote put staan waarvan de functie ons nog niet duidelijk is tot we aangesproken worden. Een van de bezoekers weet te vertellen dat het peil van het meer zo laag is dat het niveau onder de uitlaat (de put) is komen te liggen. Er stroomt dus geen water meer het meer uit. Er is blijkbaar geen toevoer meer vanuit Spanje omdat daar al enkele jaren een grote droogte heerst. In Sao Martinho das Amoreiras hebben we op landgoed Monte Maravilhas een caravan gereserveerd van de Nederlandse eigenaar. Het duurt echter wel even voordat we die caravan gevonden hebben. Nergens is er ook maar 1 verwijsbordje te vinden. We moeten het doen met de aanwijzingen uit ons routeboekje. Via een steil grindpad komen we tenslotte aan bij de receptie waar we al verwacht worden. Een Argentijns meisje zit er samen met een Belgische jongen te eten en nemen tegelijk de receptie waar. Ze doen dit als vrijwilligers. Het is een prachtige plek. Blijkbaar trekt het veel gasten die vandaar uit naar de maharishi bijeenkomsten gaan. Wij komen niet om te mediteren maar alleen maar om er even te slapen. Er is geen restaurant. In terugrijden naar het dorp hebben we geen zin dus maakt Peet iets van de spullen die we eerder op de dag al gekocht hebben. Met een broodje erbij hebben we toch goed en lekker gegeten. Benieuwd of slapen in een caravan ook mogelijk is.
Maandag 28 Mei.
Sao Martinho das Amoreiras – Monchique
58,63 km
We hebben toch redelijk goed geslapen in de caravan. Als ontbijt nemen we de broodjes die we nog van gisteren overgehouden hebben. Om kwart voor negen rijden we het steile pad af en beginnen we aan een korte etappe met veel klimwerk naar Monchique. In het dorp leggen eerst nog even aan voor een bakje koffie. Het wordt een van onze mooiste fietsdagen. Zoals verwacht wel veel klimmen maar dat wordt beloond met fantastische mooie uitzichten. In Sta. Clara-a-Velha leggen we aan voor koffie met koek en dan begint voor ons de serieuze klim over 30 km naar Monchique, dat op 500m ligt. Het is prachtig. Onderweg klappen we de stoeltjes uit en voeren we de ijverige mieren met broodkruimels. Dan wordt de lucht steeds dreigender grijs, maar we halen de finish gelukkig droog. Een oud vrouwtje, de bazin van ons hotel, moet ons inchecken maar kan niet bij de sleutel, dus moet ik hem zelf even van het haakje halen. De fietsen mogen in de garage om de hoek. We krijgen de sleutel mee. We boeken er 2 nachten. Morgen gaan we zonder bagage even op en neer naar Silves. Na ’t douchen gaan we het dorp in en belanden daar al vrij snel op een terras. We drinken wat bier en gaan daarna bij de overburen in een soort van cafetaria aan tafel voor het avondeten. Buiten eten is geen optie want daar is het veel te koud voor. In het hotel kijken we nog even voetbal. Portugal speelt ter voorbereiding op het WK in Rusland zonder Ronaldo vriendschappelijk tegen Tunesië. Het wordt 2-2.
Dinsdag 29 Mei.
Monchique – Silves – Monchique
61 km
Ik heb slecht geslapen en geef de late koffie maar de schuld. Niet meer doen dus. Ons hotelontbijt met broodjes en kaas en vlees is simpel maar goed genoeg. In de ontbijtkamer treffen we nog 2 Nederlandse gasten die in de omgeving gaan wandelen. Het is nog zwaarbewolkt als we wegfietsen. Het miezert zelfs een beetje en het is vooral nog heel fris. De jasjes moeten aan. Met een flinke snelheid dalen we af en zien het weer snel opklaren. Het is een mooie tocht naar Silves en als we er na zo’n 27 km aankomen schijnt de zon. Op een terras schuiven we eerst maar eens aan voor koffie met koek en wandelen dan verder het stadje in naar een fort en een kathedraal. Leuk om even te bezoeken maar niet imponerend. Op een druk terras, Silves is een toeristische trekpleister, leggen we aan voor de lunch. Na het eten hebben we het wel gezien en trappen we terug richting Monchique. Onderweg worden we gepasseerd door de ene brandweerwagen na de andere. In de verte zien we een grote rookpluim uit een fikse bosbrand opstijgen. We hebben op een gegeven moment zelfs zicht op de vlammen. Er wordt zelfs met een helikopter geblust. Vlak voor Monchique leggen we nog even aan om wat te drinken. Er zitten al 4 Nederlandse fietsers uit Mill te vieren dat ze op de eindbestemming van de dag aangekomen zijn. Ze fietsen een rondje van ’n week. De dames op E-bikes en de jongens op gewone fietsen. We buurten wat en fietsen dan stevig bergop terug naar ons hotel. In Monchique is het een drukte van belang. Op een groot plein is een volksdanswedstrijd aan de gang. De dames in klederachtige tenues doen hun best om in de maat van de muziek de aangeleerde pasjes uit te voeren maar dat lukt maar sporadisch. De muziek staat keihard en is niet om aan te horen. We kijken even maar net als de meeste toeschouwers houden we het al snel weer voor gezien. Even douchen en de route van morgen bekijken en dan is het alweer etenstijd. We belanden bij een eetgelegenheid in een parkje. We zitten er mooi maar ze hebben geengrote kaart. We bestellen dan maar voor ieder 2 tussendoortjes. Ik bestel een stukje pizza en een portie ravioli en Peet risotto en een bordje scampi’s en hebben dan toch nog goed gegeten. Het stadje is net als gisteren mede door de lage temperatuur alweer vroeg leeg en stil. Terug naar het hotel dus maar.
Woensdag 30 Mei.
Monchique – Sao Teotonio
61,16 km
Goed acht uur melden we ons in de ontbijtkamer. De bordjes staan wel klaar maar er is nog niets te eten. We wachten even en dan komt de vrouw met de broodjes die ze net bij de mercado onder het hotel gehaald heeft naar boven. Geen verrassing. Net als gisteren krijgen we 4 broodjes, een schaaltje kaas en een schaaltje gekookte ham. Ook de ander Nederlandse gasten melden zich. We buurten over wat we gisteren gedaan hebben en nog wat andere gebruikelijk koetjes en kalfjes. Om 9 uur zijn we weg. Eerst dalen we richting Silves tot aan de afslag van de N267 en dan gaan we flink klimmend naar Marmelete. Op een terras in Marmelete leggen we aan voor de koffie. Er zit al een groep Nederlandse motorrijders die allemaal in Portugal wonen. Ze rijden op Harleys en Moto Guzzi’s. Even later schuiven ook de 2 stellen uit Mill aan. Ze gaan op hun E-bikes en zonder bagage duidelijk sneller dan wij want hoewel wij eerder klaar waren met onze koffie halen ze ons nog voor Aljezur weer in. In Aljezur gaan zij naar het zuiden en wij naar het noorden. De hele dag blijft het fris en houden we de jasjes aan. In de supermarkt van Aljezur kopen we wat broodjes en eten die later in Rogil op een bankje bij een fontein op. Het landschap wordt minder mooi, maar het uitzicht op Odeceixe met z’n mooie oude molen is weer prachtig. Sao Teotonio is een langgerekt dorp waar we helemaal aan het einde ons gereserveerde hotel Sao Teotonio vinden. Na ingekwartierd te zijn gaan we eten in een klein cafeetje. We eten allebei frites met 2 lapjes vlees en een bakje gemengde sla. Niet bijzonder lekker maar het vult genoeg. Zeker met een grote Magnum als toetje.
Donderdag 31 Mei.
Sao Teotonio – Cercal
59,22 km
Het ontbijt is met croissants, gewoon brood, koude gekookte eieren wel uitgebreid te noemen maar helaas staat het waarschijnlijk al een paar dagen op tafel. Net als de koffie want die is helemaal niet te drinken. Wegwezen dus maar. We besluiten om een stukje route langs de zee te nemen, hebben we die ook gezien. Daarvoor moeten we wel helemaal door het dorpje klimmend terug naar de rotonde. Vandaar dalen we snel af naar Zambujeira do Mar. Het uitzicht op het strand en de omringende rotsen is mooi. We willen er even pauzeren en koffiedrinken, maar er is nog niets open. We fietsen langs de kust naar het noorden en vinden dan wel een open terras maar de koffie is helaas nog niet klaar dus trappen we maar verder. Via een grote omweg komen we uiteindelijk weer op de route. In Odemira zoeken we opnieuw naar een terras maar vinden we er geen. Dan maar naar de Lidl. We kopen er een lunch en eten die een eindje verder op een picknickbankje bij een brug op. Als we Odemira weer uitrijden passeren we toch nog een terras en hebben we eindelijk ons bakje koffie. Na de koffie wacht ons een flinke klim die ons door de prachtige heuvels naar Sao Luis leidt. Daar leggen we maar weer eens aan voor een cola op een terras waar al een Nederlandse fietser uit zit te puffen. Hij drinkt koffie en draait een shagje, fiets al 4 weken door Zuid Spanje en Portugal. ‘N typisch fietsfiguur. Oude tassen, dito kleding en weinig spraakzaam. We besluiten om niet door te fietsen naar het geplande Santiago do Caen, maar om in Cercal een hotel te gaan zoeken. Op een terrasje drinken we een pilsje en boeken daar dan via booking voor € 35 .00 een kamer. Een groep Duitsers arriveert er ook. Zij fietsen in 4 dagen op gehuurde racefietsen van Setubal naar Faro. De leider van de groep komt even een praatje maken en valt even later tot groot vermaak van zijn peloton in de fontein voor het terras. Zijn helm was in het water gevallen en toen hij die eruit wilde halen gleed hij met zijn gladde clickers onder zijn fietsschoenen uit en lag lang uit in het water. Het hotel dat we zojuist geboekt hebben ligt om de hoek en is nog volop aan het verbouwen. De kamer ziet er aardig en modern uit maar de afwerking is nog lang niet klaar. Bovendien komt er maar een zeikstraaltje lauw water uit de douchekop. We willen bij een pizzeria gaan eten, maar hoewel er wel 3 bordjes ‘aberto’ hangen zijn de deuren potdicht. In een plastic tent bij de rotonde waar we eerder op het terras gezeten hebben eten we alsnog ’n pizza. Het wordt steeds kouder en de straten leger. Als we om 9 uur teruglopen naar het hotel lijkt het stadje wel uitgestorven.
Vrijdag 1 Juni.
Cercal – Grândola
54,85 km
Er is geen ontbijt inbegrepen dus fietsen we we eerst terug naar het centrale plein van Cercal en kopen daar wat broodjes die we op een picknick bankje opeten. Daarna schuiven we door naar het terras voor onze ontbijtkoffie. De bedoeling is dat we route 16 fietsen tot aan Santiago do Cacém en dan langs de kust route 20 gaan volgen omdat dat de kortste route is. Tijdens het fietsen merk ik dat ik me in de planning ’n dag vergist heb en dat we tijd genoeg hebben om op tijd in Lissabon te zijn. We kunnen dus ook wel via Grândola gaan. De route door de heuvels lijkt me mooier dan langs de kust en heeft in het boekje ook meer sterren. We hakken de knoop door en gaan niet langs de kust maar door de heuvels. Het blijkt een aardige route te zijn maar aan alles merken we toch dat we al een beetje naar huis aan het rijden zijn. De aabdacht voor het landschap neemt af er worden steeds minder foto’s gemaakt. Grândola blijkt ook geen mooie plaats te zijn. Er is ook maar 1 hotel en dat is dan nog vrij prijzig ook. Tegenover ons hotel is Toeristenbureau waar we een plattegrond meekrijgen met daarop de interessante bezienswaardigheden. Het stelt niet veel voor. We drinken wat op een terrasje bij een grote rotonde en lopen ter voorbereiding op ons avondeten langs wat restaurantjes. In een park met een aantal monumenten die refereren aan de revolutie van 1974 wordt een spelletjesmiddag gehouden voor de jeugd en is het dus druk en ook wel gezellig. In afwachting van de etenstijd drinken we nog wat op een terras van een soort van jeugd sociëteit en gaan dan eten. Peet gaat aan de vis en ik eet een iets te vette hamburger.
Zaterdag 2 Juni.
Grândola – Santana
79,48 km
Het ontbijt is uitgebreider dan we gewend zijn, dus scheppen we maar eens flink op. De fietsen die we beneden in de parkeergarage gestald hebben gaan we via de lift beladen en dan kunnen we als de receptioniste het rolluik opendoet naar buiten. We fietsen nu richting zee en zien die af en toe vanaf een heuveltop ook al liggen. De klimmetjes naar die toppen zijn overigens nog steeds wel serieus. Als route 19 en 21 samen komen stoppen we even voor een kopje koffie. We treffen daar een Nederlandse moeder met dochter die in Narbonne gestart zijn en vandaar naar barcelona gefietst zijn, daar de trein naar Zuid-Spanje genomen hebben en langs de kust naar Portugal zijn gefietst. Ze willen uiteindelijk in Santiago de Compostella uitkomen maar zullen nog wel een stukje met de trein gaan doen. Over dijk van zo’n 25 km fietsen we naar Tróia waar we de boot naar Setubal nemen. Moeder en dochter melden zich nog net op tijd om ook mee te kunnen. In Setubal eten we op een terras een sandwich met quezo en beginnen we aan de in het boekje aangekondigde klim langs de kust naar zo’n 500m. De klim is pittig maar prachtig! Rechts mooie uitzichten op de zee, het strand en links als we bijna boven zijn op Lissabon. We passeren ook nog een prachtig gelegen oud klooster. Er zijn veel motorrijders op de klim die ons hartstochtelijk aanmoedigen. Na de afdaling drinken we wat op een terrasje langs de weg en gaat de route nog zo’n 5 km onverhard en 15 km verhard verder naar onze finishplaats Santana. De batterijen beginnen op te raken en het een beetje onduidelijk waar we nu precies zijn. We vragen de weg naar het telefonisch gereserveerde pension en worden dan even verkeerd gestuurd. Een tweede navraag brengt ons weer op het juiste pad en uiteindelijk bij een oud vrouwtje bij wie we voor € 35,00 blijkbaar een kamer gehuurd hebben. Het is een simpele kamer met een badkamer op de gang, die we overigens met niemand hoeven te delen. Onze fietsen moeten ook via de trap naar 1 hoog en mogen op de gang tot rust komen. Voor het avondeten komen we in een vrij duur restaurant terecht. Peet bestelt maar weer eens een visje en ik voor de afwisseling een tartaar. Pas als ik heb al beteld heb besef ik me dat ik wel eens rauw vlees op mijn bord zou kunnen krijgen. En jawel! Een flinke bult rauwe kouwe bief. Het smaakt overigens goed en heb ‘m al bijna op als de bijbehorende frites op tafel gezet worden. Benieuwd of ik er geen wormen aan over ga houden.
Zondag 3 Juni.
Santana – Lissabon
34,1 km
Voor ons ontbijt moeten we even naar een ‘gelataria’ in het stadje. Het is om de hoek en we bestellen er een paar broodjes met quezo. Smaakt goed en met een lekker bakje koffie erbij zijn we klaar om aan onze laatste etappe te beginnen. Het is echt uitbollen. Af en toe nog een klein klimmetje maar vooral toch dalen. We leggen nog ergens aan voor een half elfke en zetten dan koers naar de haven van Seixal waar de veerboot naar Lisboa vertrekt. We volgen de bordjes Seixal maar de vertrekkade is even zoeken en wordt aangegeven als “Estacio fluvial”. Het duurt even voor dat we dat door hebben. We kopen kaartjes en moeten dan nog ’n half uur wachten voor vertrek. De oversteek van de Taag is zo gepiept en vanuit de haven fietsen we even later tussen tramrails over een steile weg de stad in. De route naar ons hotel zoals maps.me aangeeft kunnen we niet doen omdat die weg afgesloten is. Een alternatief is over de trappen langs een oude elevator maar dat is te zwaar en te gevaarlijk. We passeren een gezellig park waar van alles te doen en slaan rechtsaf waar we kunnen in de hoop dat we goed uitkomen. De weg gaat zo steil naar beneden dat we toch maar te voet gaan. De routeplanner zegt dat we dichterbij het hotel komen en dat klopt want ineens staan we gewoon voor de deur van Hotel Botanica. We krijgen kamer 43. De fietsen mogen in een gangetje en zullen daar door de receptionist gestald worden. Vlug douchen en de stad in. We gaan eerst maar eens kijken of we dat park nog kunnen vinden dat we eerder gepasseerd zijn. We komen eerst bij een ander plein uit. Daar wordt nog flink opgebouwd en moet het feest nog beginnen. We moeten naar boven. Via het smalle straatje met de oude tram-elevator komen we tenslotte uit waar we willen zijn. Het park met zijn vele terrassen, straatmuzikanten en een prachtig uitzicht over de stad. We eten er een broodje kaas/ham en genieten met een half liter bier van het prachtige uitzicht en het gezang van een fadozanger. Met het boekje 100% Lissabon slenteren we nog door de smalle straatjes en eten uiteindelijk bij een hamburgertent in de buurt van ons hotel. We hebben ondertussen al gekeken naar mogelijke souvenirs en aangezien ze geen molentjes verkopen besloten dat het dan maar haantjes moeten worden.
Maandag 4 Juni.
Lissabon
Ik heb slecht geslapen en ben wakker geworden van de koppijn. Het wordt dus een paracetamoldag. Tijdens ons ontbijt besluiten we om niet door de stad te gaan slenteren maar met een yellowbus een rondrit te gaan maken. De kaartjes à € 20,00 pp kunnen we bij de hotelreceptie kopen. We gaan de blauwe en de paarse route doen. We beginnen met blauw. Hier en daar stappen we uit om wat te bekijken en foto’s te maken of om een stukje te lopen en zo krijgen we in 1 dag toch een aardig beeld van de stad Lissabon. De hele dag is het fris en winderig wat op zich wel fijn is maar wat ook weer te koud is om even ergens lekker op ’n terrasje te kunnen zitten. Lissabon is zeker een hele mooie stad maar mist toch gebouwen die wereldwijd bekend zijn. Veel monumenten refereren aan de revolutie van 25 april 1974 en aan de koloniale tijd. Ook zijn er veel verwijzingen naar de zware aardbeving die Lissabon in 1755 trof. De hoofdpijn blijft de hele dag zeuren maar verstoort het genieten niet. We willen eigenlijk eenvoudig gaan eten maar belanden uiteindelijk toch in een restaurant aan de Avenue da Liberdade waar ik eend met rijst eet en Peet garnalen met rijst en kerrie. Peet eet lekker en ik niet. Door de aanhoudende hoofdpijn voel ik me niet fit en heb ook geen eetlust. Hopelijk is het morgen wat beter. Het kopen van de souvenirs stellen we uit tot morgen.
Dinsdag 5 Juni.
Lissabon Zuid – Guesthouse Avida do Rio de Janeiro
7,92 km
Na het ontbijt lopen we naar het souvenirwinkeltje in de buurt waar we eerder de haantjes hebben zien liggen. Er valt zelfs nog wat te onderhandelen met de eigenaar die trots vertelt dat hij nog maar pas geopend is. We krijgen 1 klein haantje cadeau en mogen ook nog een magneetkaartje met een tram erop gratis meenemen. Terug bij het hotel pakken we de tassen op de fiets, rekenen af en lopen dan met de fiets aan de hand de steile straat uit naar de Avenue de Liberdade vanwaar we de route naar het vliegveld uit het boekje gaan volgen. Het gaat prima. We maken nog een foto op het verkeersplein bij het standbeeld van Marquês de Pombal en leggen voor een kop koffie nog een keer aan in een moderne wijk van Lissabon. Als we in de buurt van ons gereserveerde guesthouse komen raken we in de war en moeten we toch even vragen waar we de Avida do Rio de Janeiro kunnen vinden. Als we er zijn hebben we even moeite om de voordeur van Guesthouse Avalade II te vinden, maar de taxichauffeurs helpen ons uit de brand. We krijgen ’n kamer en ‘n zitkamer plus keuken met op de gang 2 badkamers tot ons beschikking. Langs het hotel is een grote overdekte markthal waar we een lunch gaan kopen die we in onze eigen keuken opeten. Om de tijd de doden lopen we wat op en neer door de winkelstraat van de wijk en drinken we nog wat op een terras. De vakantie zit er bijna op! Morgen om 7 uur staan we op voor het laatste tochtje naar het vliegveld.
Woensdag 6 Juni.
Guesthouse Avida do Rio de Janeiro – Vliegveld – Eindhoven – Middelbeers
Ca. 24 km
Mooi op tijd rijden we bij het guesthouse weg. Ontbijt hebben we nog niet gehad maar dat doen we direct op het vliegveld wel. Als alles vlot gaat hebben we daar nog tijd genoeg voor. Onze vlucht vertrekt pas om 10.20 uur. Het is maar een paar kilometer en dan zijn we al voorbij de poorten van het vliegveld. Onze vlucht vertrekt vanaf terminal 2. Passagiers worden daar met bussen naar toegebracht, maar wij mogen met onze fietsen niet in de bus en moeten er zelf naar toe fietsen. Komt goed uit, want dan hoeven we onze fietsen af te laden. De route naar de terminal staat goed aangegeven. Eenmaal binnen beginnen we met het vliegklaar maken van de fietsen en de bagage. Het loopt vlotjes en we melden ons bij de incheckbalie. Er staat een lange rij maar we mogen naar de balie voor mensen die al online ingechecked hebben. De bagage weegt niet teveel en de fietsen worden gelabeld. We brengen de fietsen en de verzameltassen naar de speciale bagage afdeling. En dan begint het gesodemieter. De fietsen kunnen niet door de scanner en de ambtenaar verdomt het om ze erlangs af te rijden. Regels zijn regels en we hadden dit kunnen weten als we geïnformeerd hadden naar de afmetingen van het apparaat. Peet heeft het niet meer en wordt boos maar dat helpt niet. Ik stel voor dat we de voorwielen uit de fiets halen en langs het frame vastbinden. Misschien past het dan wel maar ja…het gereedschap zit al in de tas en die is al door de scanner gegaan. De tas wordt opgehaald en dan gaan we aan het sleutelen. Wielen eruit en met tie raps aan het frame knopen. Op hoop van zegen. We leggen de fietsen op de band en met een paar kleine duwtjes gaan ze er doorheen. Pfff.. wat een gedoe en een gestress. Maar goed dat we op tijd vertrokken zijn vanmorgen. We eten nog vlug een broodje bij een tentje en gaan dan maar richting gate want als we even veel tijd nodig hebben om daar onze handbagage te laten controleren als bij de heenreis in Eindhoven. Het gaat hier gelukkig wat vlotter en dus zijn we mooi op tijd voor Flight HV 6204 naar huis. Vanwege wat drukte in het vliegruim mogen we iets later vertrekken dan gepland maar dat mag de pret niet drukken, we zijn aan boord en mogen onze klok alweer op de Nederlandse zomertijd zetten. Alle spullen komen gelukkig heelhuids in Eindhoven aan. Dus hup fietsen in elkaar zetten, banden pompen, tassen erop en wegwezen. Of zullen we nog een pilsje pakken op de goede afloop? Zitten we buiten op het terras van de Airport wordt er geen bier geschonken!! Dan rijden we maar naar de Hut in Wintersel om onze Portugese fietsvakantie af te sluiten. Prachtig land!! ‘tis weer mooi geweest.
Mijn Velodroom 