2017 Middelbeers – Peking

Proloog.

Achteraf. 
 Veel later dan door mij en vele anderen verwacht heb ik mijn dagboek dat ik geschreven heb tijdens mijn fietsreis, MijnVelodroom, van Middelbeers naar Peking nu dan toch maar openbaar gemaakt. De aantekeningen voor dit verslag zijn, zoals dat bij dagboeken gaat, geschreven kort of soms zelfs tegelijk met de momenten dat de gebeurtenissen zich voor deden. Dus ook met de emoties die er op dat moment speelden. Zo koppelde ik bij het maken van mijn aantekeningen de wat mindere momenten vaak aan externe factoren terwijl ik later bij het teruglezen toch moest vaststellen dat ik de oorzaken van de wat minder fijne belevingen soms toch ook wel wat dichter bij mezelf mocht zoeken. En dat vermoeidheid, honger, dorst, slaap te kort, het af moeten wijken van gewoontes, etc .. behoorlijk van invloed zijn geweest op hoe ik het een en ander op dat moment beleefd heb. Deze reis, die me op alle fronten uit m’n ‘veilige omgeving’ haalde is, buiten het fantastische avontuur wat ik beleefd heb, ook een mooie gelegenheid geweest om eens goed naar mezelf en mijn (on)hebbelijkheden te kijken. Bij het uitwerken van het dagboek heb ik mijn oorspronkelijke emoties laten staan en mag de lezer vaststellen of ze door interne dan wel externe factoren aangestuurd zijn.

Vooraf
Het idee voor deze reis is niet van vandaag of gisteren maar is eigenlijk een jeugddroom die door het lezen van vele reisverhalen (o.a. Kuifje in Tibet en de boeken van Frank van Rijn) telkens maar weer versterkt werd.

Na 15 Mei 2017, de dag van mijn pensioengerechtigde leeftijd, is er dan eindelijk tijd om die droom te gaan verwezenlijken. Aanvankelijk dacht ik deze reis in mijn uppie te gaan doen, maar gaandeweg de planning bekroop me toch de angst dat ik de eenzaamheid niet lang al als een positieve ervaring zou beleven. In mijn directe omgeving was er echter niemand voor mijn plan enthousiast te krijgen vandaar dat ik een oproep plaatste op het forum van de vereniging van Wereldfietsers. En warempel vrij snel kwam er een reactie van Wytze van der Molen uit Rinsumageest (Friesland). Uit de eerste emailcontacten bleek al dat we niet alleen qua leeftijd op elkaar lijken maar ook dat we belangstelling hebben voor dezelfde onderwerpen en dat we beiden graag fietsen. Na een bezoek van Wytze aan de Beerzen hebben we vrij snel besloten om de voorbereidingen voor een gezamenlijk vertrek naar Peking te gaan starten. Er komt nogal wat bij kijken om alles goed voorbereid voor elkaar te krijgen. Het materiaal, de route, de planning alles vraagt de nodige aandacht. Maar vooral het verkrijgen van de benodigde visa voor China en Azerbeidzjan is een heel gedoe en geen plezierige bezigheid.

Voor de reis door China hebben we een geldig visum nodig. Gezien de afstand en de daarvoor benodigde tijd zal een normaal visum van 30 dagen niet volstaan en dus hebben we er een nodig die een verblijf van 60 dagen toestaat. Via de geijkte wegen lijkt dat een onhaalbare wens. Tot we in contact komen met een restauranthouder uit Rotterdam, die bereid is om voor ons als bemiddelaar op te treden. Ik zoek hem op in zijn mooie restaurant en bespreek met hem onze wensen. “60 dagen is geen probleem” zegt hij, “dat regel ik wel voor jullie”. Wat wel een probleem is, is dat jullie binnen 2 maanden nadat het visum afgegeven is in China moeten zijn.” Tja, daar heeft hij een punt natuurlijk want in 2 maanden rijden we niet naar China! Samen beredeneren we de mogelijkheden en vinden we de volgende oplossing. In Europa hebben we genoeg aan een geldige ID-kaart dus als we het paspoort met het visum net voor we de Zwarte Zee oversteken in ons bezit hebben, hebben we vanaf dat moment nog 2 maanden de tijd om naar de Chinese grens te fietsen. Dus als m’n dochters Sanne en Reinou onze paspoorten op 12 juni bij hem op zouden kunnen komen halen en zij die daarna per Post Restante naar Constanta in Roemenië zouden sturen dan hebben we alles wat we nodig hebben nog precies op tijd. Ik ga akkoord, geef onze paspoorten, betaal de benodigde bemiddelingskosten en bedank Mr. W. voor zijn nog uit te voeren diensten. Mr. W. bedankt mij voor het vertrouwen en geeft nog een kortingsbon mee voor Sanne en Reinou, die ze op 12 juni in zijn restaurant mogen besteden. Op de terugreis van Rotterdam naar Middelbeers flitsen er allerlei scenario’s door mijn hoofd, of te wel ‘als dat maar goed gaat’.

Het aanvragen van een visum voor Azerbeidzjan willen we uit besteden aan een bemiddelingskantoor in Breda, maar na heel wat uitwisselingen van documenten en hotelreserveringen blijkt dat we dit zelf veel sneller en goedkoper kunnen doen door er via internet een aan te vragen. Of het gedownloade en zelf uitgeprinte visum ons ook daadwerkelijk toegang tot Azerbeidzjan geeft zullen we straks zelf gaan testen.

Onze geplande route zal al fietsend gaan via Duitsland, Oostenrijk, Slowakije, Hongarije, Roemenië en Bulgarije. Daar willen we vanuit Burgas met de boot Europa verlaten en de Zwarte Zee oversteken naar Batumi in Georgië. Vanuit Georgië gaat de tocht met de fiets naar Azerbeidzjan en met de boot over de Kaspische Zee naar Kazachstan. Door Kazachstan, Kirgizië en Noord-China zal er afwisselend met fiets en trein gereisd worden en zal gepoogd worden om zoveel mogelijk de oude trajecten van de Zijderoute te volgen. Hierbij zullen o.a. de bekende handelssteden als Almaty, Ürümchi, Dunhuang, Jiayuguan, en Lanzhou aangedaan worden. Daarna gaat de route meer noordelijk naar de Mongoolse grens om op zoek te gaan naar de restanten van de The Great Wall die ons uiteindelijk in Peking moet brengen.

En daar …. heb ik een afspraak met een oud Electrical Engineering studente van Fontys , die ons een paar dagen door Peking rond zal leiden en …. verrassing, zal ik op het Plein van de Hemelse Vrede opgewacht worden door Peet en de kinderen, die met het bezoek aan Peking een 10-daagse vakantie in China af zullen sluiten. Samen zullen we dan nog lekker 3 dagen in Peking de hereniging gaan vieren en dan met de reeds geboekte vliegreizen maar weer eens naar Middelbeers vertrekken.

Het vertrek van onze reis staat gepand voor 22 Mei 2017 en de terugkomst op eind oktober 2017. De reis, die we hoofdzakelijk fietsend uit zullen voeren, zal dus ca. 5 maanden in beslag nemen. 5 Maanden op fietsavontuur met een beoogde afstand van zo’n 500 km per week komt dat neer op een te overbruggen fietsafstand van zo’n 10.000 km.

We hebben er zin in en gaan proberen om onze vorderingen en belevenissen per dag via een blog en facebook te delen. Later zal ik dit blog uitwerken tot het nu gepubliceerde dagboek. Dus spring maar achterop en reis via mijn dagboek een beetje met ons mee.

Frans

Dag 1:   Za. 20 Mei  2017

Rinsumageast
Wytze vertrekt in Friesland en wordt tot aan Kevelaer vergezeld door zoon Ewoud. 

Middelbeers

Ik ben nog druk bezig met het voorbereiden van mijn afscheidsfeestje dat Peet georganiseerd heeft in de Cultuurboerderij in Westelbeers. Mijn fiets wil ik daar bepakt en gezakt neerzetten. Alle bij elkaar vergaarde spullen moeten nu hun plaatsje krijgen in de beschikbare ruimtes van 2 Ortliebtassen voor, 2 achter plus nog een Rack Pack. En verder nog een stuurtas, een frametasje en een zadeltasje. Zelfs de indeling van de tassen heb ik met een paklijst zorgvuldig voorbereid. 

• 

Dag 2: Zo. 21 Mei 2017

Gisterenavond een hele mooie avond gehad met mijn familie en vrienden. (Yes I saw the moon!!She was shining bright). De morele ondersteuningen die de gasten op labeltjes geschreven hebben bulken mijn stuur uit en gaan me zeker helpen. 
Vandaag nog wat laatste spulletjes bij elkaar gezocht en geconstateerd dat er echt niets meer bij mag. 
Morgen vertrekt de Beerse Oriënt Express. De Heeren van Liefde zullen me tot aan Kevelaer vergezellen en moreel ondersteunen. Ben benieuwd hoever Wytze en Ewoud vandaag gekomen zijn. 
Ik zie uit naar onze ontmoeting morgen in Kevelaer.

Dag 3: Ma. 22 Mei 2017
Middelbeers – Kevelaer
83 km

• 

• 

• 

• 

• 

• 

De grote dag van mijn vertrek is aangebroken. Zoon Faas moet gaan werken dus sta ik om half 8 op zodat we nog afscheid van elkaar kunnen nemen. Daarna is het haasten want de Broeders van de Heeren van Liefde komen om half negen en ik moet nog eten, een lunchpakketje maken en nog vlug ’n keer douchen nu het nog kan. De eerste Broeders zijn er al als ik nog onder de douche sta. Het huis loopt in rap tempo vol met familie, vrienden en buren. De spanning loopt op. Nog even een laatste kopje koffie. Van Broeder Matsonius krijg ik in een rood fluwelen zakje zijn bijzondere Franciscus kruisje mee. Peet stopt me ter bescherming een hangertje van mijn moeder toe. En dan … dan is het zover! Nog een laatste knuffel met dochters Sanne en Reinou en een innig afscheid van Peet en dan fiets ik met de Heeren de Margrietstraat in. “Tot oktober als het blad eraf is” roep ik nog naar de uitzwaaiers op de inrit. Het is 09.00 uur mijn droomreis is begonnen.”China here I come!” Langs het Wilhelminakanaal fietsen we via Best,Son & Breugel naar Lieshout waar we voor een koffiepauze aanleggen bij het Dorpshuis. In Gemert leggen we bij zwager Doi, iets later dan afgesproken, aanvoor de tweede koffiepauze. Zwagerin Mariet komt wat later nog net op tijd om ons daar uit te zwaaien. D’n Doi rijdt met ons mee naar Kevelaer en zal daarna weer terugfietsen. Het is prachtig fietsweer en het schiet goed op. Door Venray heen komen we bij het pontje van Blitterswijk waar we op het terras van Tante Jet nog wat drinken. Het is dan nog maar 15 km naar Kevelaer. Om goed 16.00 uur melden we ons bij de receptie van Das Priesterhaus. De kamerindeling is al gemaakt en ik kom bij Broeder Matsonius op de kamer te liggen. Als we daarna een plekje gaan zoeken voor onze fietsen blijkt dat Wytze en Ewoud er ook al zijn. Ze hebben zich nog niet bij de receptie gemeld maar zitten op de trappen van de basiliek op ons te wachten en hebben vanaf daar onze ongetwijfeld‘rumoerige’ aankomst gadegeslagen. Na het inkwartieren en het douchen is het tijd om Kevelaer ’n beetje te bekijken en een eettentje te gaan zoeken. Als oprechte Heeren van Liefde beginnen we met een bezoek aan de basiliek met haar opvallende kleurige behang en begeven we ons naar de kaarsenbak. We branden ’n kaarsje op de goede afloop van de velodroom en staan daarbij ook even stil bijhet droevige feit dat de moeder van Broeder Gerardus, in haar laatste levensfase is aangeland.  Broeder Carpentarius die vanwege een liesbreuk niet kan fietsen sluit zich bij ons aan. Omdat we zowel dorstig als hongerig zijn zoeken we voor de warme hap ein Biergarten op waar de meeste Broeders de Erdingers, al dan niet gecombineerd met wat grappa’s, goed laten smaken. Op de kamer met Broeder Matsonius wordt niet lang meer nagebuurt. Het bier heeft zijn werk gedaan. Morgen gaan er 2 verder en 6 terug.

Dag 4: Di. 23 Mei 2017
Kevelaer –  Stürzelberg
105 km

• 

• 

• 

• 

We zijn al vroeg wakker. Vandaag gaat het voor mijn gevoel dan ook pas echt beginnen. Om kwart over 8, we hebben de fietsen dan al bepakt en bezakt, schuiven we aan bij het ontbijt. We nemen het er goed van en eten een paar boterhammen meer dan we gewend zijn. We rekenen onze kamers die € 36,00 per stuk kosten af en dan zijn we klaar voor vertrek. Nadat we afscheid genomen hebben van Ewoud en de Broeders trappen Wytze en ik om goed 09.00 uur de weg naar China in. Het is prima fietsweer. De wind staat gunstig en de zon schijnt er vrolijk op los. Via de GPS route rijden we naar Rheinberg om daar verder te gaan via de Limesroute. Wytze heeft het Limesboekje op zijn stuur en moet nog even wennen aan de aanwijzingen. Hij is niet gewend om uitgezette fietsroutes te volgen. Ondersteunt door mijn GPS en de vele opgeplakte Limesstickers is de route echter goed te volgen. Echt dicht in de buurt van de Rijn komen we niet te fietsen. Er is daarvoor helaas te veel industrie op de rijnoevers. Na 105 km gaan we zoals gepland in Stürzelberg op zoek naar de camping. Die vinden we vrij snel. Er is helaas geen winkel dus moeten we even terug naar het dorp om bij de Lidl, de favoriete winkel van Wytze, ons avondeten te kopen. Onze eerste op de benzinebranders gekookte maaltijd wordt een soort van pasta met als voorafje een tomatensoepje. Na de douche sluiten we deze eerste fietsdag af met een fles Erdinger voor mij en een Radler voor Wytze.Om 22.30 liggen we er al in. Door het gepieker en getwijfel de laatste dagen hebben we beiden nog een flinke slaapachterstand in te halen.

Dag 5 :          Wo.   24 Mei 2017
Stürzelberg – Rolandswerth 
87 km

• 

• 

• 

• 

Mijn eerste tentovernachting is goed gelukt. Het is altijd wel weer even wennen om op een dun matrasje te slapen en dus ben ik wel een paar keer wakker geworden. Om half acht als we opstaan ben ik toch redelijk goed uitgerust. Het in- en bepakken is nog geen automatisme. Om kwart voor 10 zijn we op pad. We spreken af tussendoor wat vaker te stoppen voor een drankje of wat te eten. Onze eerste stop is bij de dom in Keulen  waar we koffie gaan drinken en even de Dom gaan bekijken. Even voorbij Keulen doen we onze inkopen voor de lunch en ook al voor het avondeten. Er is helaas nog steeds veel industrie. Af en toe fietsen we wat dichter tegen de rijn aan. Bij Bonn eten we nog een banaantje en zijn daarna eindelijk het Ruhrgebied uit en gaan we het Siebengebirge in. Het landschap begint al een beetje te glooien en is dus meteen veel mooier. In Rolandswerth vinden we onze camping. Met de in Keulen gekochte spullen proberen we een goede maaltijd te koken maar dat valt een beetje tegen. Morgen beter opletten wat we kopen tenminste als de winkels open zijn, want morgen is het, jawohl, Himmelfahrtstag !!

Dag 6 :          Do. 25 Mei 2017
Rolandswerth – Koblenz
57 km

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Alle twee hebben we slecht geslapen. Er was veel rumoer op de camping. Wytze is er zelfs een paar keer uit geweest om bij de tent tegenover ons te vragen of het niet wat stiller kan. Hij heeft zich zo geërgerd dat hij er ‘s nachts nog een Engelstalig gedicht over gemaakt heeft en dat hij ’s morgens voor we vertrekken nog aan de tent van de ‘herrieschoppers’ hangt. Maar ook de vele passerende treinen hebben ons voortdurend wakker gehouden. Om half zeven is er plotseling een heleboel kabaal. Onze tent staat vlakbij het fietspad waar een vrouw dooreen hond wordt aangevallen. Ze schrikt zo dat ze valt en zich lelijk bezeert.Een man die onmiddellijk te hulp schiet belt zelfs der Notartz. Gelukkig constateert die vrij snel dat de schade wel meevalt en de vrouw zelfstandig verder kan. Om half 10 zijn we weg. Ons einddoel  voor vandaag is Koblenz. Geen lange etappe zodat we tijd genoeg hebben om de Deutsche Ecke te gaan bekijken. Om goed halftwee zijn we bij de camping en hoewel die vol is mogen we met onze kleine tentjes gelukkig toch blijven. Als we de tentjes hebben staan gaan we te voet naar de overkant van de Moezel naar het oude centrum van Koblenz. Koblenz is een aardig stadje waar we enkele kerken bekijken en natuurlijk ook het potsierlijke en zeer lelijke gedenkteken van Kaiser Wilhelm, symbool voor de Duitse eenheid. Dit monument staat precies tussen de Rijn en de Moezel in. Deze plek wordt ook wel de Deutsche Eck genoemd. Zoals al verwacht  zijn de winkels vanwege Hemelvaartsdag gesloten en kunnen we dus geen avondeten kopen. Gelukkig is het restaurant bij de camping wel open. Ik eet er prima en drink er nog een lekker biertje bij.Wytze is minder enthousiast en vindt de kosten van het restauranteten niet terug in de kwaliteit en de hoeveelheid en klaagt erover dat hij niet “zat” is.“Niet zat zijn” is Fries voor niet genoeg gegeten te hebben. Als we bij de tent komen komt er net een groep motorrijders aan die in de trekkershutten pal achter onze tenten hun intrek nemen. Als ze met bierflessen in de hand even later naar de kantine wandelen vrezen we voor onze nachtrust maar dat blijkt de volgende morgen dus nergens voor nodig te zijn geweest.

Dag 7:      Vrij.  26 Mei 2017
Koblenz – Heidenfahrt
90 km

• 

• 

• 

Omdat de winkels gisteren op Hemelvaartsdag gesloten waren hebben we ook geen ontbijt kunnen kopen. Gelukkig is er tegenover de camping een supermarkt en kunnen we de dag toch beginnen meteen goed ontbijt. Ook voor de lunch doen we dan meteen onze inkopen. Het is al vroeg warm,  maar de route, die dicht tegen de Rijn aan loopt is prachtig. Mooie bergen met oude kastelen aan de overkant en vele kleine dorpjes. Op de Rijn varen veel vracht- en rondvaartboten waarmee we in gelijke snelheid stroomopwaarts fietsen.  Als we pauzeren wordt er belangstellend naar onze fietsen met zoveel bagage gekeken. “Waar gaan jullie toch naartoe?” “Naar Peking” zeggen we dan in koor. De belangstelling slaat om in verontwaardiging en boos lopen de mensen weg. “Stellen we een geïnteresseerde vraag en dan krijg je zo’n stom antwoord!” zien we ze denken. We kijken elkaar aan met een blik van: “Ze geloven ons niet of ze geloven niet dat wij daartoe in staat zijn”. Nou wij wel!!! 
De tocht gaat tussen de bergen verder langs de rivier en komt langs de veel bezongen rotspunt de Loreley. In Heidenfahrt vinden we rond half 5 een camping. Het is er druk. Vandaag eten we spaghetti met goulash en erwtjes met worteltjes en wat rauwkost. En … een yoghurtje! Het lievelingseten van Wytze.

Dag 8:      Za. 27 Mei 2017
Heidenfahrt – Offenbach Bürgel
73 km

• 

• 

• 

We fietsen vandaag weer veel langs het water. Eerst nog tot Mainz langs de Rein en vanaf Mainz langs de Main. Het is opnieuw een hele mooie route die gelukkig, omdat de zon er weer flink zin in heeft, voor een groot gedeelte door een bosrijke omgeving gaat. We fietsen langs Frankfurt  maar wel aan de overkant van de Main. Het is er heel druk op het fietspad in verband met Bundesliga roeiwedstrijden op de Main. Er liggen veel grote 8- persoons roeiboten in het water en op de oever zijn er veel terrasjes en eettentjes. Het leek wel wat op een openluchtbeurs. Op onze volbepakte fietsen slingeren we ons door het rondwandelende publiek. Even voorbij de drukte komen we in Offenbach waar we in de wijk Bürgel gaan kamperen. Terwijl we nog druk bezig zijn met het opzetten van de tentjes is erbij de buren ineens een hoopgedoe. Een jongen die behoorlijk onder invloed is van waarschijnlijk drugs en/of alcohol valt voor hun kampeerbusjes op de grond. Hij kan niet meer op zijn benen staan. Tegen de buren brabbelt hij dat hij “unser Freund ist”!! Zij kijken ons vragend aan maar merken dan toch wel dat wij de jongeman absoluut niet kennen en roepen er de eigenaresse van de camping bij. Die stuurt de jongeman weg en dat wil hij wel doen maar hij kan niet meer op zijn benen staan en valt met zijn fiets midden op de straat hard tegen de grond.Uiteindelijk moet de Notdienst er aan te pas komen en wordt hij met een busje afgevoerd. Voor onze boodschappen hoeven we maar even via een houten brug de Main over te steken en dan zijn we al bij een supermarkt. Omdat er morgen,zondag, geen winkels open zijn slaan we voor 2 dagen in. Na het eten gaan we nog even naar het campingterras voor een biertje en een Radler. We horen een gezelschap Nederlands praten. Ze hebben onze volgepakte fietsen gezien en zijn nieuwsgierig naar onze plannen. We schuiven bij ze aan en praten over hun en onze bezigheden.  De schippersvrouw, een oud-Hulselse vertelt dat ze in een caravan op de camping wonen en van daaruit als schipper en kok op een party- rondvaartboot in Frankfurt werken. Wij vertellen over onze fietsplannen. Ze zijn onder de indruk en willen daar onder het genot van nog meer bier nog wel even met ons over kletsen. Voor ons is het echter al weer bedtijd dus bedanken we vriendelijk voor het aanbod en zoeken onze slaapzakken op.

Dag 9:           Zo. 28 Mei 2017 
Offenbach Bürgel – Miltenberg
87 km

• 

• 

• 

• 

• 

Het is zondag en daar worden we in elk dorpje dat we passeren door  der Pfarrer goed aan herinnerd. Overal worden we met klokkengebeier ontvangen. Bij Seligen-Stadtmoeten we met een pontje de Main over. Voor we oversteken gaan we even het stadje in voor een koffiepauze. Het is er druk en we horen een fanfare kerkmuziek spelen. Er lopen ook veel jonge kinderen, begeleid door hun familie,rond in mooie kleren en met een boeketje bloemen. Het is de dag van hun Plechtige Communie? We lopen naar de basiliek en komen dan uit bij een openluchtmis die bijna ten einde is. We kijken het even af en gaan na de plechtigheid nog even de kerk in. 4 mannen in mooie pakken bewaken daar een zilveren kist. Wat er in zit weten we niet maar het ziet er wel ‘belangrijk en heilig’ uit. We lopen nog even door en paar mooie straatjes en steken dan met het pontje de Main over. Het is een mooie maar ook weer hete dag. Als we door het open veld fietsen voel je de zon branden. Het is zeker 35 graden! Maar goed dat we veel water meegenomen hebben vanmorgen. In Aschaffenburg komen we in een optocht terecht. We fietsen even met de stoet mee op en zwaaien ook maar naar het enthousiaste publiek. Voorbij fietsen wordt door de brandweer verhinderd. Via een omweggetje kunnen we de stoet toch passeren.  Rond half vijf arriveren we op een mooie aan de Main gelegen camping in Miltenberg. Het was opnieuw een mooie dag. Heet maar toch weer 87 km dichter bij Peking! Als we ’s avonds op een terras een lekker koud biertje drinken horen we dat Dumoulin de Giro gewonnen heeft. Nu wij nog! Na het eten lopen we nog een rondje door de Altstad.

Dag 10:        Ma.  29 Mei 2017
Miltenberg–Münster(Creglingen)
92 km

• 

• 

• 

• 

• 

Voor we bij de iets verderop gelegen Lidl ons ontbijt gaan kopen fietsen we nog even terug naar de Altstadt van Miltenberg om nog wat foto’s te maken. Miltenberg is een aardig stadje met oude vakwerkgevels maar de honger naar eten is zo vroeg op de dag toch groter dan die naar cultuur. 1-0 voor de Lidl zullen we maar zeggen. Het Lidl ontbijteten we op een bankje langs de weg op. Na Miltenberg volgen we het dal van de Erfa en krijgen we tot Hardheim onze eerste serieuze klim van 20 km. Wytze klimt duidelijk veel sneller dan ik. Hij probeert tijdens de klim de snelheid erin te houden terwijl ik meer vasthoud aan het trap tempo. Ik lig dan ook al vrij snel zo’n 50m achter. Niet leuk, maar ik beloof mezelf om niet te gaan forceren en mijn zwakke rechter knie niet te zwaar te gaan belasten. Ieder rijdt dus op z’n eigen tempo naar boven. Opnieuw is het weer een hele mooie route. Veel groen koren, maar ook hellingen vol druiven. Om echt van het landschap te kunnen genieten is het echter veel te warm. De 4 liter water die we standaard op de fiets meezeulen, blijken niet genoeg om onze dorst te stillen. De bidons moeten regelmatig bijgevuld worden. Na 92 km eindigt deze warme etappe op een camping in Münster, 3 km voorbij Creglingen dat gelegen is aan de Romantische Straße. Omdat de brander van Wytze niet goed werkt koken we onze avondmaaltijd op 1 pitje. Gaat ook wel maar we zijn wel pas om half 10 als het al donker aan het worden is klaar met eten en afwassen. De lucht betrekt! Zullen we het droog houden vannacht? We nemen ons voor om ’s morgens voortaan eerder te vertrekken.

Dag 11:         Di. 30 Mei 2017
Münster(Creglingen)-Günzenhausen
84 km

• 

• 

• 

• 

• 

Vannacht hebben we ons eerste buitje op het tentdak en de was gehad. De waterdichtheid van de tenten is goed, maar onze was is dus niet droog. Voor een droge outfit moeten we dus even dieper onze tas in. De dagetappe begint met een aantal flinke klimmen die ons uiteindelijk naar een hoogte van 750 m brengen. In het mooie plaatsje Rothenburg zitten we na wat stevig klimwerk weer op de Limesroute. Het is vandaag gelukkig niet zo warm als de afgelopen dagen. Als we op de Marktplatz in Rothenburg aan de koffie zitten wordt het ineens steeds drukker. Hordes Chinezen met selfiesticks posteren zich op de markt en lijken ergens op te wachten. Om 12 uur weten we wat dat is. De klok slaat en .. dan gaan er links en rechts van de klok ramen open waar een pop achter staat. Wat er achter het linker raam stond weet ik niet meer maar de figuur achter het rechter raam dronk een grote pul bier leeg. Als het schouwspel voorbij is gaande ramen dicht en gaat iedereen weer verder met het bezichtigen van de stad. Wij ook nog even, maar zitten ook alweer snel op onze fietsen. Ondersteund door een lekker rugwindje fietsen we heerlijk door een glooiend landschap langs de mooie groene velden. En zo arriveren we mooi op tijd na 84 km op Camping Herzog aan de Altmühlsee in Günzenhausen,.

Dag 12:         Wo. 31 Mei 2017
Günzenhausen – Eichstätt
91 km

• 

• 

• 

• 

De buren met hun E-fietsen zijn al vroeg aan het rommelen dus ook wij zijn alle twee al vroeg wakker. Om kwart over negen fietsen we de camping al af. Even wat draaien en keren om de route te vinden en te beginnen aan zoals we dachten een vlakke etappe. Maar dat valt toch anders uit.  We krijgen meteen 2 stevige klimmetjes voor de wielen en ook een paar ferme afdalingen die ons een snelheid van over de 55 km/uur opleveren. We beginnen de dag met bewolkte luchten. Later op de dag komt de zon weer tevoorschijn. Bij een Aral pompstation proberen we wasbenzine te kopen voor onze brander maar dat kennen en hebben ze niet. Wytze noemt het “Kochbenzin”maar als ik dit in het D-N online woordenboek intype blijkt dat geen Duits woord te zijn. Het is gewoon Waschbenzin. Geen wonder dus. Ik tank daarom maar wat Euro 95 in mijn benzinekruikje.  Er kan voor € 0,54 in. Als ik die af ga rekenen kijkt de kassamevrouw verbaasd op. “Wo haben Sie die Benzin eingetan?” “In eine Flasche”: zeg ik. En toen kreeg ik me toch een preek mee. UNVERANTWORTLICH!!! Dat is verboden! Dat mag helemaal niet! U bent zeer onverantwoord bezig! Wat als er kinderen uit die fles gaan drinken?? Sie sind UNVERANTWORTLICH!!! Oei , ze is echt boos op mij. Ik probeer de grote onschuld uit te hangen maar dat heeft geen vat op haar. Blijkbaar is het in Duitsland bij de wet  verboden om benzine in een fles te vervoeren. Ik probeer nog te zeggen dat het om een officiële goedgekeurde benzinefles gaat maar dan blijkt mijn Duits toch te zwak om dat goed uit te leggen. Unverantwortlich!! blijft ze maar herhalen. Ik verontschuldig me maar ook dat helpt niet! UNVERANTWORTLICH bin ich und bleib ich. Ik bied nogmaals mijn ongemeend excuus aan en betaal de 54 eurocent. Zo, we kunnen in elk geval weer koken. Door vele mooie, oude goed bewaard gebleven stadjes vervolgen we onze tocht. Er is in Duitsland toch wel veel moois bewaard gebleven. Prachtig. Het laatste deel van de route volgt het riviertje de Altmühl en brengt ons naar Eichstätt. Er is daar aan de oever van het riviertje een simpele camping. Het contrast met de camping van gisteren is groot. De prijs voor een overnachting zowat gelijk. Het zelf gekookte eten smaakt goed al zijn onze pannen wel wat aangekoekt en daardoor voor de rest van hun leven getekend. Tja, …. dat krijg je nou als je je onverantwoord gedraagt.

Dag 13:         Do. 1 Juni 2017
Eichstätt – Prunn
80 km

• 

• 

• 

• 

• 

Lekker geslapen vannacht. We zijn al vroeg wakker maar toch is het al half 10 voor we onze route langs de Altmühl weer voortzetten. We fietsen veel over gravelpaden en klimmen af en toe over korte steile klimmetjes. Het is feest vandaag! Wytze en Catrien zijn vandaag precies 44 jaar getrouwd en dat gaan we vieren. Om elf uur zitten we op een terrasje met een warme Apfelstrudel, bolletje ijs en grote tassen koffie. Lekker! Alles is lekker vandaag. We sturen een foto van deze traktatie vergezeld van de felicitaties op naar Catrien. We rijden daarna de hele dag door een breed dal dat zich tussen de heuvelruggen door slingert. De natuur wordt iets ruiger met hier en daar mooie uitstekende rotspunten waarop dan een oude burcht prijkt. Zo ook in Prunn, dat voor vandaag onze eindbestemming is. We kamperen zowat onder de burcht op een boerderijcamping. Qua sanitair een beetje oude meuk allemaal, maar wel heel mooi gelegen aan het kanaal dat de Altmühl verbindt met de Donau. Bij het douchen laat ik mijn horloge van de wastafel vallen waardoor het glas volledig versplintert. Het horloge kan direct de prullenbak in.  Na het eten drinken we nog een lekker pilsje op het 44-jarig huwelijksjubileum van Wytze en Catrien en krijgen we er nog 2 Duitse buren bij die een oefenrondje doen op een tandemtoerfiets. Over het kanaal vaart er af en toe een luidruchtige partyboot. Het Duitse stel sluit onze feestelijke dag af door ons met een mooi accent “Slaap lekker” te wensen.

Dag 14:         Vrij. 2 Juni 2017
Prunn – Straubing
100 km

• 

• 

• 

• 

Om half 10 zijn we weer en route.Er staan voor vandaag geen beklimmingen op het programma. We fietsen langs het Main-Donau kanaal die de Altmühl met de Donau verbindt. Bij Kelheim rijden we ineens zonder het in de gaten te hebben langs de Donau die daar naar het noorden buigt en ons naar de mooie stad Regenburg brengt. Via een poort en een brug rijden we de stad in, maar de route gaat niet echt door het centrum heen. Hoewel de grote dom, die mooi boven het stadje uitsteekt er zeer uitnodigend bij staat gaan we er niet naar toe. We hebben nog te veel kilometers te gaan voor onze eindbestemming. Ook vandaag loopt de route weer over kilometerslange gravelpaden die door het gemis aan regen veel stof op doen waaien. Onze fietsen en tassen zijn helemaal grijs van het stof. We passeren wel een wasstraat maar Wytze is bang dat er water in de lagers komt dus spuiten we ze daar toch maar niet af. Na Regensburg kan deel 1 van de Limes route in de tas en gaan we verder met deel 2. Boven op een bergtop staat er een imitatie van het Griekse Parthenon uit Athene. Het wordt de Walhalla tempel genoemd en werd daar in 1820 gebouwd door ene Koning Ludwig van Beieren. Het is een groot ding dat daar eigenlijk niet thuishoort. Bij Straubing komen we op een grote camping met een groot grasveld terecht. Wat gaat de tijd snel! Vooral als je die net als ik gisteren uit m’n handen heb laten vallen. “KLETS” daar lag m’n Prismahorloge op de oranje tegeltjes van het douchehokje. Het glas splinterde alle kanten op.  Zonder de tijd bij de hand vind ik ongemakkelijk dus er zal een nieuwe gekocht moeten worden. En wat hebben ze bij de Aldi in Straubing in de aanbieding? Juist een fitnesshorloge annex hartslagmeter,alarm, hoogtemeter, stappenteller en nog veel meer. Kosten : € 14,00. Maar….. hij moet nog wel op tijd gezet worden en er zitten wel 4 knoppen op. De Aldi aardappelkoeken en een mix van kip met tortellino en nog een yoghurttoetje na smaken ons goed. Daarna ben ik nog wel even zoet met het op tijdzetten van mijn nieuwe horloge dat bij het indrukken van de knopjes blijkbaar heel irritant piept. Tenminste dat zegt Wytze want ik heb geen piep gehoord!! Uiteindelijk is het als de camping al in diepe rust is gelukt om mijn nieuwe klokje op de juiste tijd te zetten, maar hoe het precies allemaal werkt weet ik eigenlijk nog niet. Nergens meer aankomen dus.

Dag 15:         Za.  3 Juni 2017
Straubing – Irring
94 km

• 

Vandaag rijden we de hele dag langs de, door de velden slingerende, Donau. Soms klopt het Limesboekje niet met de GPS-route. De GPS-route is waarschijnlijk wat verouderd en stuurt ons soms over nu doodlopende straten op een industrieterrein. Wytze heeft moeite met het lezen van het routeboekje dus af en toe moeten we de route zelf zien te vinden. Als we door de kleine stadjes fietsen kijken we uit naar winkels die mogelijk slaapmatrasjes verkopen. Die van Wytze heeft namelijk vannacht zijn laatste adem uitgeblazen. Als we in Bogen bij een klein terrasje aan de koffie zitten tipt de serveerster ons om naar een outdoor-winkel in het centrum te fietsen. De winkel is snel gevonden maar helaas ze verkopen er eigenlijk alleen maar outdoor-kleding. Op de vraag:”Haben Sie ein selbst aufgeblasenen Matratse?” Sturen ze ons door naar een sportzaak van Inter. Bij Inter is het uitverkoop en warempel ze verkopen er zelfs ook selfinflating matrasjes. Wytze is gered en klaart helemaal op. De route verloopt verder probleemloos en kent ook geen echte bijzonderheden. We slingeren de hele dag met de Donau mee door de Beierische velden en luisteren bijna onophoudelijk naar het geroep van de koekoek die ons al sinds we in Duitsland fietsen vergezelt. Onze camping, Camping Dreiflüsse, ligt bij Irring, zo’n 500 m van de route af. Op het terrein is zelfs een Lourdesgrot! Er zijn daar veel Nederlanders. Vol ongeloof horen ze onze plannen aan en wensen ons heel veel succes. Ze vinden ons toch wel heel stoer. Het avondeten hebben we onderweg al ergens ingeslagen. Voor 2 dagen zelfs omdat het morgen alweer zondag is. We laten het ons goed smaken. Voor de knabbel hebben we voor vanavond een doosje dadels klaarliggen. Ook lekker.

Dag 16:         Zo.  4 Juni 2017
Irring – Ottensheim
98 km

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Wytze heeft niet lekker geslapen op zijn nieuwe bedje. Hij moet nog wennen aan het nieuwe ding en was bovendien al vroeg wakker omdat de buren al vroeg aan het inpakken waren. Hij hoort elk geluidje en raakt daardoor zo geïrriteerd dat hij niet meer aan slapen toekomt.Ook wij staan dan maar vroeg op en zijn dus mooi op tijd weg. De buurman zwaait ons hoofdschuddend na en roept: “Respect, respect!!! Na zo’n 13 km komen we in Passau aan. Omdat we gisteren Regensburg ook al niet bezocht hebben en we dacht ik afgesproken hadden dat we wel even naar het centrum van Passau zouden fietsen, fiets ik de weg naar het centrum in. De bestrating van die weg is echter van kinderkopjes gemaakt en dat is voor Wytze in combinatie met zijn slechte nachtrust toch iets te veel van het slechte. Hij wil zo snel mogelijk terug naar het fietspad bij de Donau en niet meer naar het centrum. Okay! Jammer! Ik had graag even door het centrum gefietst en daar wat rondgekeken en op een terrasje een kopje koffie gedronken, maar het humeur van mijn fietsmaatje staat het helaas niet toe. Dus dan maar zo snel mogelijk naar de brug om de Donau over te steken. Even lijkt het oversteken niet mogelijk vanwege werkzaamheden aan de brug maar gelukkig is er voor fietsers toch nog een smal paadje vrijgehouden. Ik herken de weg nog wel van vorig jaar toen ik er met Peet aan de fietsvakantie naar Hongarije begon, maar dat we zo lang langs een drukke weg moesten fietsen ben ik alweer vergeten. Omdat er geen koffie was in Passau proberen we die ergens langs de route op te doen. Helaas valt dat nog niet zo mee omdat de terrassen nog niet open zijn. Het is vandaag Pinksteren dus daarom zijn ze wellicht wat later open? We fietsen een nog niet open terras op. Gelukkig zijn ze bereid om voor ons de openingstijd wat aan te passen en de koffie aan te zetten. “Waarom zijn er toch zo weinig fietsers op de route?” vragen we aan de serveerster. Ze wijdt het aan de harde wind. Het waait wel wat maar voor ons is het mooi fietsweer. Onderweg naar de Oostenrijkse grens die verder van Passau ligt dan ik dacht passeren we Sisi, de waternimf. We gaan op het beeld zitten en zijn selfie’s aan het maken als er een jong Australisch stel naar ons toe komt lopen. Ze zien onze fietsen en zijn heel benieuwd naar onze fietsplannen. Het meisje vindt alles awsome en zet ons samen met de nimf op de foto. En dan zijn we ineens in Oostenrijk. Een klein opeen boom gespijkerd bordje is alles wat de landswisseling kenbaar maakt. Na het passeren van de grens loopt de prachtige route vlak langs de Donau. Bij Schlögen steken we met een klein pontje de Donau over en eten daar op een bankje onder het genot van een prachtig uitzicht onze lunch op. De lucht betrekt echter vrij snel en even later voelen we de eerste druppels van onze tocht. De regenjassen moeten aan. We fietsen nog wel even verder maar dan schuilen we toch maar even onder het overstek van een boerderij. Daarna blijft het nog een hele tijd druilerig. De omgeving is er echter zo mooi dat daar geen regenbuitje iets aan kan bederven. Bij Ottensheim steken we met een hele oude Kabeldrahtboot de Donau weer over. Ik herken de overkant meteen. “Daar hebben we vorig jaar gegeten” en “ik weet nu ook de weg naar de camping”. We rijden recht naar de camping toe. Er is niets veranderd en ook nu is er niemand bij de boerderij om ons aan te melden, dus doen we dat morgenvroeg wel. We zetten onze tentjes precies op dezelfde plaats neer als waar ik vorig jaar met Peet kampeerde. Alles wat we nog aan etenswaren bij ons hebben eten we op.

Dag 17:         Ma.  5 Juni 2017
Ottensheim – Grein
76 km

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Ook vandaag zijn we alweer vroeg wakker.  We hebben gisteren alles opgegeten dus is er geen ontbijt en ook op de camping is er niets te koop. Het meisje op de receptie waar we de overnachting mee afrekenen denkt dat er in het dorp ook niets open zal zijn en stuurt ons door naar een pompstation iets voorbij het dorp. Met een lege maag fietsen we dus het kampeerterrein af. Als we bij de kerk in het dorp aankomen zitten er warempel al mensen op het terraswaar ik vorig jaar met Peet ontbeten heb te eten. Ik parkeer meteen mijn fietsen we bestellen daar dan een heerlijk ontbijt met broodjes, kaas, ham, jam,honing, ei en nog wat rauwkost. Zo luxe hebben we het al een tijdje niet meer gehad. We lopen nog even de kerk in en beginnen dan aan de tocht voor vandaag. Na een half uur komen we langs de benzinepomp waar het meisje van de receptie het over had met daarbij een Sparwinkel. Alles wat we maar nodig hebben voor een goede lunch slaan we daar in. Terwijl we de heuvels uitrijden zien we de volgende heuvelrug al dichterbij komen. Bij een kiosk eten we onze lunch op en leggen even later nog bij een kapelletje aan voor een daar verkrijgbare “verlängerte” koffie. Wytze wil niet over Mauthausen dus nemen we de alternatieve route over Enns. We komen echter ook niet in Enns maar pakken een binnendoortje naar Enghagen en komen dan weer bij het pontje uit dat ons over de Donau toch weer naar Mauthausen brengt. Om half 4 zijn we al op de camping in Grein waar ik vorig jaar met Peet ook gekampeerd heb. Het is wasdag vandaag.Met een beetje hulp van zon en wind, en beide zijn er vandaag, hebben we dan voor de donker alles nog droog en gestreken. We slapen vandaag in Grein onder het kasteel.

Dag 18:        Di. 6 Juni 2017
Grein – Stein
92 km

• 

• 

Wytze heeft opnieuw niet goed geslapen. Hij heeft veel last gehad van de verkeersdrukte en is slecht gehumeurd. Ook zijn tent blijft veel te lang nat naar zijn zin. Toch zitten we wel weer mooi op tijd op het zadel. Recht voor de camping kun je met een bootje naar de overkant van de Donau en hoef je niet terug te fietsen naar de brug. Dit is voor Wytze echter geen optie! Voor de boot moet je betalen, de brug is gratis en we fietsen toch graag!!?? , dus gaan we over de brug! Het is heerlijk fietsweer en de wind neemt ons in een lekker tempo mee. Bij Ybbs loopt de gps-route door het centrum. Dat lijkt me een mooie plek om even te stoppen voor een kopje koffie en wat rond te kijken, maar Wytze wil er nog niet aan. Hij wil per se het routeboekje volgen waarin de route langs het centrum afloopt.Gelukkig is er even verder als we zo’n 30 km gefietst hebben ook nog een terras dus stel ik voorzichtig voor om daar dan even te stoppen. Helaas vindt Wytze het geen inspirerende plek en dus fietsen we toch maar weer verder. Ik kan het niet laten om even aan te geven dat ik fietsen leuk vind maar dat de pauzes eigenlijk de tocht pas leuk maken omdat er dan tijd is om wat met elkaar te praten. Even verder komt er heus nog wel een gelegenheid om te stoppen zegt Wytze. Maar er komt niets. Pas na 40 km is er eindelijk iets. We zeggen niet veel tegen elkaar en het is duidelijk dat we na zo’n 3 weken, waarin we 24 uur per dag met elkaar optrekken, onze irritaties aan elkaar willen laten zien. In de stiltes begin ik een beetje inzicht te krijgen in Wytzes voorkeuren, nl.:     
1. Zoveel mogelijk op de geplande route blijven.
2. Minstens 25 km gefietst hebben voordat er sprake kan zijn van een pauze
3. Terrasjes zijn duurder dan winkels dus alleen stoppen bij een terras als er echt geen winkel in de buurt is
4. Nooit gebruik maken van de eerste mogelijkheid want er kan nog een betere komen.                                     Ik neem me voor om daarop te anticiperen door tijdig en duidelijk aan te geven wat ik graag zou willen en indien we alle twee iets anders willen niet te drammerig te zijn. In Melk prijkt er een nogal protserig kasteel boven het stadje uit. Er tegenover staat op een Audi een raar kunstwerk dat opgebouwd is van houten balken. Ik stel voor om ook even het dorpje in te gaan om daar wat brood te kopen. Hoewel Wytze wat tegenpruttelt rij ik, mijn goede voornemens ten spijt, toch het stadje in en stop daar bij een bakker die zelfs honing, verkoopt. Ik ga de winkel in maar we kopen er niets. Wytze heeft een allergie voor speciaalzaken en vindt dat we voor levensmiddelen maar naar de goedkopere supermarkt moeten gaan. Er is echter geen supermarkt in het dorpje. Uiteindelijk fietsen we zo’n 10 km om om onze inkopen te kunnen doen. Op zoek naar de oorspronkelijke route komen we op een industrieterrein langs een doe-het-zelf zaak.  Wytze denkt daar wel aan ‘Kochbenzin’ voor het kooktoestel te kunnen komen. Ik blijf buiten wachten. Na een kwartier komt hij zonder wasbenzine boos naar buiten. Het personeel is dom en het bedrijf deugt niet. We fietsen daarna een tijdje in een stug tempo verder. Er wordt niets gezegd en het is wel duidelijk dat er iets wringt. Ik probeer ter afleiding nog wat over mijn toneelervaringen met de Rockopera “Le Moulin Rouge” en de film “In Naam van de vader” te vertellen, maar het is door zijn koele reacties wel duidelijk dat hem dat nu niet interesseert. Wat er precies speelt weet ik niet. Ik houd het maar op de opgedane slaapachterstand want eenmaal aangekomen op de camping van Stein,vreest hij, gezien de drukte en de plaats dicht bij de ingang, voor opnieuw een slechte nachtrust. Als we zitten te eten begint het te regenen. Haastig eten we onze borden leeg en verhuizen naar het afdak bij het terras om daar ons toetje nog op te eten. Met een nootje bij de tent sluiten we deze confronterende dag van de botsende ego’s af. Hopelijk brengt een goede nachtrust ons beiden morgen een beter humeur.

Dag 19:         Wo.  7 Juni 2017
Stein – Wien
96 km

• 

• 

Ik heb volgens Wytze, aan mijn gesnurk te horen, goed geslapen. Als ik hem dan maar niet uit zijn slaap gehouden heb?  De dag begint bewolkt en is nog wat fris. Alle voorttrekkende campinggasten zijn al druk in de weer met het inpakken. Nog voor 9 uur fietsen we het kampeerterrein al af. Om de routeweer op te pakken moeten we terug over de brug naar Mautern. Het landschap verandert nu snel en als we omkijken zien we het Benedictijnerklooster StiftGöttweig, dat we vanaf de camping  zagen liggen, nog lang boven op de berg pronken. De hele dag fietsen we weer dicht langs de Donau met af en toe een ommetje om een zijriviertje of kreekje heen.Er wordt hier en daar nog hard aan nieuwe natuur gewerkt. Ik herken nog veel plaatsen van vorig jaar. Zo ook de nooit in werking geweest zijnde kernenergiecentrale vlak voor Zwentenberg. Bij het café vlak voor de centrale drinken we ons gebruikelijke recept van 1 capucino en 1 verlängerte en vertellen trots aan de overige terrasgasten nog maar eens waar we naar toe fietsen. In Tulln een mooi plaatsje met een mooi monument eten we onze lunch op die we daar bij de Billa gekocht hebben. In de volgende plaats Klosterneuburg is een camping dicht bijeen station met een goede verbinding met Wenen. Wytze vraagt aan mij wat we zullen doen. Ik stel voor om door te rijden naar Wenen omdat er volgens Maps.me ook een camping in het Praterpark zou zijn. Dat lijkt me een mooie locatie van waaruit we morgen het centrum van Wenen kunnen bezoeken. Akkoord we rijden door. Langs het Donaukanaal rijden we even later Wenen binnen. Ik herken het nog helemaal. Veel graffiti en rommelige terrasjes.   Bij Urania, de sterrenwacht, zoek ik op m’n mobieltje de locatie van de beoogde camping op. Oei!! De camping ligt nog 6 km hier vandaan! Daar vervliegt het idee om dicht bij het centrum te kamperen.  Nog niet gewend aan het rijden m.b.v. de aanwijzingen van Maps.me wordt het nog een heel gedoe om de camping ook te kunnen vinden. We moeten eerst nog met een wenteltrap over een zijtak van de Donau, dan ook nog een keer over de Donau zelf. Het is een wirwar aan viaducten, bruggen, wegen en palen. Een jong stel op de fiets wijst ons uiteindelijk de juiste weg. Tegen 4 uur zijn we op de camping. Op een groot leeg tententerrein kunnen we onze tentjes makkelijk kwijt. De camping ligt zo ingebouwd tussen allerlei op- en afritten en viaducten dat het vinden van een supermarkt nog een flinke klus is. Ook de weg terug naar de camping vinden is een heel gedoe. Zeker als we daarbij bij een pompstation ook nog wat benzine willen gaan tanken. Minder dan voor € 5,00 is echter nergens mogelijk. Onder het eten bespreken we de dag van morgen. Wat doen we met het bezoek aan Wenen nu we er zover vandaan zitten? Ik zeg dat ik niet perse naar Wenen hoef omdat ik er vorig jaar met Peet nog geweest ben maar als Wytze er graag iets wil gaan bekijken dat dat dan wel moet kunnen. Wytze heeft echter geen plan. Hij wil eigenlijk alleen maar wat door de stad lopen om er de sfeer te proeven. Met gericht iets te gaan bezoeken en te bekijken of een terrasje te pikken, wat ik graag doe, heeft Wytze niets. Het rare is dat als we op mijn verzoek ergens opeen terrasje wat gaan drinken ik meestal de eerste ben die weer verder wil fietsen. We besluiten om niet naar Wenen te gaan maar om morgen gewoon verder te fietsen. Wytze had onze kampeerplaats trouwens ook maar voor 1 nacht afgerekend dus denk ik dat hij een bezoek aan Wenen al voor ons overleg van zijn wensenlijstje afgeschreven had.

Dag 20:        Do.  8 Juni 2017
Wien – (Bratislava) – Rajka
85 km

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Hoewel er tussen de Weense verkeerspleinen toch wel veel verkeerslawaai geweest moet zijn heb ik toch wel weer aardig geslapen. Onze fietsroute blijkt dichterbij dan we dachten. Vanwege het mooie zomerse weer is het al vroeg druk op de naturistenstranden langs de Donau. Na een industriegebied vol met olievaten doorkruist te hebben komen we op een kilometerslange dijk te fietsen. Vorig jaar vonden we dit vanwege de hitte een heel zwaar traject, nu met de wind in de rug en zo’n 24 ° is het veel mooier en hebben we ook oog  voor de best wel mooie natuur. Onze koffiepauze is er pas na zo’n 36 km. We beginnen Slowakije te naderen. Bratislava zien we al van verre liggen. Over de brug gaan we aan de verkeerde kant van de weg de stad in. Met de fiets aan de hand maken we er een wandelingetje doorheen. Mooi stadje, waar we in een parkje onze lunch opeten. Slowakije is voor ons maar 10 km lang. Daarna zijn we al in Hongarije. In het eerste dorpje Rajka kopen we bij de kruidenier ons avondeten in. Het aanbod is er niet uitgebreid maar het lukt toch wel om een aanvaardbaar menu samen te stellen. Het wordt macaroni met hamburgers uit blik en daarbij wat gemengde groenten. Als we op de camping gaan koken blijken er geen hamburgers in het blik te zitten, maar hamburgercrème. Wat je daarmee moet is voor ons niet duidelijk. Gelukkig hebben we toch voldoende gegeten als we de macaroni en de groenten weggewerkt hebben. Op de camping, ook weer dezelfde als die van vorig jaar, is het een drukte van belang vanwege een schoolkamp. De kinderen worden tot na elven goed bezig gehouden door de juffen. Wij liggen er dan al in. Gelukkig zijn de kinderen ook moe en is de hele camping weldra in diepe rust.

Dag 21:   Vrij.   9 Juni 2017
Rajka – Acs
113 km

• 

• 

De dag begint vroeg en sportief. Van de schoolkinderen hebben we geen last gehad maar zo rond 6 uur is er al volop gerommel op de camping. Nog in mijn slaapzak bedenk ik dat de leiding van het kamp al bezig is met het voorbereiden van het ontbijt voor de kinderen, maar als ik even later mijn hoofd buiten de tent steek zie ik dat er voorbereidingen voor een wielerwedstrijd getroffen worden. De deelnemers moeten zich op de camping inschrijven en hun rugnummer afhalen. Het is een drukte van belang. Ouders die hun kinderen aan komen moedigen en er voor zorgen dat de fiets en de kleding allemaal tip top in orde is. De straat voor de camping is al afgesloten voor het doorgaand verkeer. Als wij vertrekken is de tijdrit al in volle gang. We mogen tussen 2 starters door gelukkig toch het parcours op. Om de paar minuten worden we door een rennertje voorbij gefietst. Sommigen zijn dan al zo moe dat ze nauwelijks nog vooruit komen er is er zelfs een bij die zo moe is dat hij zijn racefiets de berm instuurt en daar net niet ten val komt. Bij onze eerste koffiepauze in Hongarije merken we dat de prijzen hier heel wat lager zijn dan we gewend zijn. 2 cappuc-cino’s , 1 espresso en een flesje frisdrankkosten tezamen nog geen € 3,00. In Gyor, een mooi stadje, kopen en eten we onze bij de Spar gekocht lunch op een bankje voor de deur op. Gyor uitrijden blijkt even later een heel gedoe. Met de GPS route eindigen we bijeen autoweg waar we met de fiets niet op mogen en met de aanwijzingen in het routeboekje fietsen we ons ook helemaal vast. Er zit niets anders op dan terug te fietsen naar Gyor en daar de weg te vragen. Met een omweg van zeker 20 km komen we uiteindelijk op de Limesroute uit. Acs wordt ons einddoel. In het dorpje ervoor slaan we bij de Coop ons sobere avondeten in en tegen zessen fietsen we dan eindelijk camping Natura van beheerder Laszlo op. “Jullie hebben geluk” zegt Laszlo. “De camping kost € 7,00 , maar voor € 3,00 extra mogen jullie ook mee-eten uit de grote pan Goulash, die ik vandaag gemaakt heb. ”Gezien de kwaliteit van het eten dat we zojuist bij de Coop gekocht hebben nemen we het aanbod met plezier aan. Dus vlug de tent opzetten en hup aanschuiven bij de grote tafel waar overigens alleen maar Nederlandse en Belgische campinggasten aanzitten. Er wordt meteen goed voor ons gezorgd. Bord,bestek en zelfs ’n bier en een Radler staan in no time voor ons neus. De goulash smaakt ons goed en de mee-eters hangen aan onze lippen als ze horen waar we naar toe aan het fietsen zijn. Ze schuiven steeds dichterbij. Een Belgische mevrouw is zo blij dat ze ons getroffen heeft en zegt dat ze daardoor toch nog enen schooonen dag gehad heeft. Volgens een aantal gasten is het in Hongarije verplicht om een reflecterend veiligheidshesje te dragen. Iemand heeft er zelfs nog 2 over en gaat die voor ons uit z’n auto halen zodat we morgen toch veilig op weg kunnen. Hoewel het vinden van de route vandaag wat moeite kostte is het uiteindelijk ook voor ons toch nog ‘unne skonnen dag’ geworden.

Dag 22:    Za.  10 Juni 2017
Acs – Esztergom
85 km

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Laszlo laat onze dag mooi beginnen door met 4 lekkere broodjes af te komen. “Smaken beter dan die rijstenbroodjes in China” zegt hij lachend. De buurvrouw maakt het begin nog mooier door ons uit te nodigen voor de koffie. Laszlo raadt ons aan om over de drukke autoweg naar Estergom te fietsen omdat die wel 20 km korter is en er minder klimmetjes in zitten. Deze goedbedoelde raad volgen we niet op. We blijven toch liever onze Limesroute volgen en daar zitten inderdaad lange klimmen in. Ze gaan wel geleidelijk omhoog maar we moeten toch al vaak terug naar ons kleinste verzet. Mijn knieband heb ik vanmorgen dus niet voor niets aangedaan. Onze koffiepauze is in Tata. Een mooi stadje met een oude kerk met 2 torens, een burcht en ook nog een klokkentoren. Even lijken we weer verrast te worden met een weg met een fietsverbod maar via een grindpad kunnen we toch nog op de route blijven. In Esztergom gaan we kamperen en zien we de Donau weer eens. Na het eten lopen we nog even het stadje in. Het is dan helaas al te laat (21.00 uur) om nog helemaal naar boven, naar de dom te wandelen. Misschien iets om morgenvroeg nog te doen. Op een terras drinken we nog een biertje en zoeken daarna om half 11 de rust in ons tentje op.

Dag 23:        Zo.  11 Juni 2017
Esztergom – Budapest
68 km

• 

Het plan om vanmorgen voor het vertrek nog even naar de dom te wandelen gaat de prullenbak in. Wytze heeft er blijkbaar geen behoefte meer aan en rijdt zo gericht mogelijk naar het fietspad langs de Donau. Omdat het Donauveer bij Szigetmonostor middagpauze heeft blijven we maar aan dezelfde kant langs de Donau fietsen tot we er alsnog met een brug overheen kunnen. Het is aan de drukte op het fietspad goed te merken dat we al aardig dicht bij Budapest beginnen te komen. Bij de eettentjes op de oevers van de Donau is het zelfs zo druk dat we ons stapvoets door de badgasten slingeren. Met wat vragen en puzzelen lukt het uiteindelijk om de beoogde Romai-camping uit te komen. De camping ligt tegenover een treinstation en is dus een ideale uitvalbasis voor het bezoek aan Budapest, dat voor morgen op de planning staat. Buiten een schoolkamp staan er nog maar weinig kampeerders dus er is plaats genoeg. We halen ’s avonds nog een biertje bij de kiosk van het naastgelegen zwembad en buurten nog even met buurman Erik uit Leipzig. Aanvankelijk leek het een eenzame trieste man maar eenmaal met hem in gesprek vertelt hij ons graag en enthousiast over zijn vele verre reizen en de oude DDR-tijd. Hij geeft ons ook nog wat tips mee voor ons bezoek aan Budapest.D

Dag 24:        Ma.  12 Juni 2017
Budapest

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

We doen eerst nog een paar wasjes zodat die vandaag mooi kunnen drogen en nemen dan de trein naar het centrum van Budapest. Bij de Margaritabrug stappen we uit en gaan daar meteen op zoek naar een straat naar boven om zodoende in het stadsdeel Buda te komen. We volgen daar dezelfde route als die ik vorig jaar met Peet gelopen heb maar dan in omgekeerde volgorde. Wytze is gelukkig duidelijk onder de indruk van de gebouwen en het mooie uitzicht over de stad. Via de vele trappen gaan we weer terug naar de Donau en steken die met de kettingbrug over. Via de drukke winkelstraat, Vaci Utca, waar Wytze graag naar toe wilde, lopen we door naar de overdekte markthal. Dan lopen we langs de grote synagoog (Entree betalen voor een kerk vindt Wytze iets te gortig) en staan we even stil bij de treurwilg met de vele glinsterende blaadjes waarop de namen van omgekomen Joodse inwoners staan. Daarna lopen via binnenplaatsjes met vele terrassen naar de muur van het Joodse Ghetto. Door een straat met opera- en theatergebouwen komen we uiteindelijk terecht bij het imposante parlementsgebouw. Van daar lopen we naar de kade van de Donau en raken onder de indruk van het monument van de ‘schoentjes’. Moe gebanjerd lopen we terug naar de drukke winkelstraat en krijg ik Wytze gelukkig zo ver dat we daar ergens op een terras uit gaan eten. Dit is duidelijk iets waar hij allergisch voor is, maar als hij ziet dat er een aanbieding is gaat hij toch overstag. Als de rekening echter een bedrag van € 52,00 laat zien heeft het hem ineens allemaal veel minder gesmaakt. Geen toetje dus, dat nemen we straks op de camping nog wel een. Maar ik bestel nog wel een grote pot bier want ik krijg een Appje van Sanne dat ze het visum bij Mr. W. opgehaald hebben en dat het voor 60 dagen is en dat ze het vandaag nog op zullen sturen naar Constanta. 
Morgen stappen we weer lekker op de fiets!

Dag 25:        Di.   13 Juni 2017
Budapest – Domsöd
75 km

Met de fiets door Budapest gaat vrij soepel. De route loopt eigenlijk over het eiland in de Donau maar dat lijkt alleen bereikbaar als we onze fietsen over een trap naar boven duwen om met de brug de Donau gedeeltelijk over te steken. Dat is teveel gesjouw dus blijven we op de westoever fietsen tot we bij de Margaritabrug weer op de route uitkomen. Mooi maar eigenlijk vrijwel altijd zonder zicht op de Donau. Bij Rackeve steken we een zijtak van de Donau over en volgen die tot de camping in Domsöd, waar we vorig jaar in een hutje geslapen hebben. Nu zijn de hutjes bezet door een schoolkamp en mogen we gelukkig ons eigen tentje wel opzetten. Terwijl ik druk bezig ben met het opladen van mijn mobieltje en de GPS en het typen van verhaaltjes voor Facebook en de blog neemt Wytze een frisse duik in de Donau. We eten samen met een Engels stel aan de picknicktafel. Zij zijn ook onderweg naar Constanta maar volgen daarvoor de Euro 6 route. Ze hebben geen kaart maar rijden puur op de aanwijzingen via de smartphone.

Dag 26: Wo. 14 Juni 2017
Domsöd – Kiskunmajsa
111 km

• 

• 

De kinderen van het schoolkamp zijn al vroeg wakker en wij dus ook. Om 9 uur trappen we de camping af. Onze Engelse medefietsers zijn ons net iets voor. Na zo’n 10 km zien we ze een eindje voor ons uit fietsen. Vanaf een dijkje komen ze ons tegemoet en slaan daar links af.Volgens onze route moeten wij het dijkpad op. We doen dat ook maar merken even later dat dat bijna onbefietsbaar is. Het pad, waar we vorig jaar nog wel overheen fietsten, is nu volledig dichtgegroeid. We draaien ook maar om en gaan opnieuw achter het Engelse stel aan. Hierna volgen er lange eentonige wegen die ons door het begin van de Puszta’s voeren. Hoewel we zelfs door een natuurpark fietsen kan de omgeving mij niet echt boeien. Er staan vooral veel graan, druivenstruiken en lijsterbesbomen. Met de wind in de rug schiet het wel aardig op en zijn we al om 15.00 uur in de buurt van Bugnac, dat we als eindbestemming gepland hadden. In de aanvullingen op het routeboekje zien we dat er ook nog een camping is bij Kiskunkajsa, die door een Nederlander gerund wordt en “Ons Dorpke”heet. Dat lijkt ons wel wat. Als we bij de camping aankomen is er echter niemand te bekennen. Er is wel plaats genoeg op de kampeerweide dus zetten we onze tentjes daar maar op. Even later komt er in een oude rode Ford transitbus een oudere man aan aangereden. Hij blijkt de 75-jarige eigenaar van “Ons Dorpke” te zijn. Met zijn duidelijk Limburgs accent vertelt hij honderduit. Hij komt oorspronkelijk uit Boxmeer en runt deze camping al zo’n 14 jaar. Hij was er even niet omdat zijn vrouw zojuist een eindje verderop een aanrijding had gehad. De auto zit in de prak en zijn vrouw is nu ter observatie naar het ziekenhuis gebracht. Zijn camping staat te koop omdat het niet zo goed gaat met zijn gezondheid. Morgen komt er een mogelijke koper kijken.            Voor € 5,00 pp mogen we blijven.Dan krijgt hij een telefoontje van zijn vrouw. Ze mag naar huis dus moet hij haar even op gaan halen.Tijdens zijn afwezigheid zullen wij de camping in de gaten houden en spelen we even voor receptie! Er meldt zich een Engels paar in een motorhome. Ze hebben er al eerder overnacht dus zoeken zij ook al vast een plekje. Even later komt de eigenaar met z’n vrouw in het busje het kampeerterrein opgereden. Ook de vrouw vertelt honderduit over wat haar toch allemaal overkomen is. Hoewel ze duidelijk nog wat overstuur is gaat ze toch eerst kennismaken met de nieuwe Engelse gasten.Ook haar man meldt zich even later weer bij ons en wil de door zijn(on)gezondheid gedwongen verkoop van de camping aan ons uitleggen. Hij neemt ons mee over het terrein en laat trots zien wat hij daar allemaal voor elkaar gekregen heeft en welke plannen hij nog voor de toekomst voorbereid heeft en nu dus niet meer ten uitvoer kan brengen. Zielig verhaal eigenlijk. We hebben met hem te doen en wensen hem veel succes met de verkoop want dat is wel duidelijk de camping hangt hem nu als een blok aan zijn been. Hij vraagt € 185.000,00.dus wie er interesse heeft..

Dag 27:      Do.  15 Juni 2017
Kiskunmajsa – Orosháza
117 km

• 

• 

De eigenaar van de camping komt ons al goeiendag zeggen als we nog aan het inpakken zijn. Hij moet met zijn vrouw naar de huisarts voor een nacontrole. We zijn toch pas om kwart over negen weg omdat de tent vol mieren zit en we die er eerst uit jagen. De hele dag fietsen we tussen velden met koren, zonnebloemen en tuinbouwgewassen door, maar goed zicht hebben we daar niet op. De bermbegroeing is vaak zo dicht dat het lijkt alsof we ineen tunnel rijden. Vlak voor Mindset, waar we pauzeren voor de lunch, steken we met een pontje de Tisza over. In Hόdmezόvásárhely willen we bij een zwembad gaan kamperen, maar helaas de camping bestaat niet meer en dus zit er   op dan nog 40 km door de Puzsta’s te trappen naar de camping bij Orosháza. Veel is er hier helaas niet meer van de eens zo ruige Puzsta’s over.Het meeste land is gecultiveerd. Slechts af en toe is er nog een ongeschonden stuk natuur met een waterput erop en enkele mooie witte huisjes. Op een paarkilometer na vind ik het eigenlijk maar een lange saaie weg. Wytze daarentegen geniet als polderliefhebber van dit soort trajecten. Om half 6 komen we in het stadje aan. Even vragen waar de camping is zegt Wytze en loopt een winkeltje binnen.De vrouw komt mee naar buiten gelopen en wijst en gebaart  met alle ledematen die ze heeft en begeleidt dat met een stortvloed aan Hongaarse woorden. We doen net of we het begrepen hebben en willen weggaan maar ze is niet te stoppen. Even verderop staat een meisje met haar vader te lachen. Als we de vrouw ontvlucht zijn komt ze naar ons toe. “Wat zoeken jullie?” Het Hongaarse meisje heeft in Breda op de NHTV tourisme gestudeerd. Ze wijst ons feilloos de weg naar de camping. Goede opleiding gehad natuurlijk. De ingang van de camping blijkt na wat heen en weer gefiets tussen twee gesloten poorten alleen via de kassa van het zwembad bereikbaar te zijn. Daar krijgen we de sleutel mee van de poort die helaas niet past! De beheerder heeft er blijkbaar net een nieuw slot ingezet.Gelukkig is hij in de buurt en doet hij de poort voor ons open. Of we  er morgenvroeg nog uit kunnen is niet duidelijk want we hebben geen sleutel van het nieuwe slot gekregen. We rusten even uit en gaan dan het koken met de spullen die we bij de Spar al gekocht hadden.

Dag 28:        Vr.  16 Juni 2017
Orosháza – Gyula
66 km

• 

• 

• 

De zon is er vandaag al vroeg en jaagt ons om 7 uur al het bed uit. Nergens voor nodig eigenlijk want we hebben voor vandaag slechts een korte etappe van zo’n 60 km op het programma staan. Er valt niet genoeg aan ontbijt binnen te werken dus gaan we dat in het dorp eerst maar eens wat aanvullen. De route loopt door een landschap dat we al een paar dagen volgen. Lange, rechte wegen, vlak met veel akkerbouw en heel af en toe nog een klein stukje oer-puzsta. Om half drie zijn we al op onze eindbestemming Gyula. De voorzieningen op de camping zijn verschrikkelijk verwaarloosd maar de kampeerwei ligt er mooi vlak geschoren bij. Af en toe druppelt het wat maar het weer houdt ons er niet van om het dorpje eens wat nader te gaan bekijken. Eerst fietsen we naar de middeleeuwse burcht van Gyula. Daarna door de winkelstraat. Hier zijn veel terrasje. Gyula is een kuuroord en trekt daarom vele gasten. Op het terras treffen we 2 Belgen uit Kortrijk die ons meteen aanspreken omdat ze duidelijk hun verhaal kwijt willen. Ze zijn 29 mei vertrokken en volgen ook de Limes route, maar zijn vandaag op doktersadvies moet stoppen en gaan morgen met de trein weer naar huis. Een van de 2 had eerst een aanrijding gehad met een auto die uit een uitrit kwam en heeft toen zijn fiets total loss gereden. In Passau heeft hij een andere fiets gekocht. Het zadel van de oude fiets, een model voor mensen die prostaatproblemen hebben, heeft hij daar over laten zetten maar toch …. een paar dagen later had hij bloed bij de urine. Met medicijnen leek dat probleem opgelost totdat het zich gisteren weer openbaarde waarna de huisarts dringend adviseerde om te stoppen met fietsen. Triest!! De man kon wel huilen toen hij het ons vertelde. We hebben de mannen veel sterkte gewenst en een goede terugreis naar Kortrijk. Maar hopen dat ons dit soortellende bespaard blijft. Na het eten valt er een klein onweersbuitje. Morgen naar Roemenië. Benieuwd wat dat land ons brengt.

Dag 29:        Za.   17 Juni 2017
Gyula – Buteni  
96 km

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Na de laatste 6 km in Hongarije sluiten we aan ineen lange rij wachtende auto’s voor de Roemeense grens. Er wordt hier, omdat Roemenië geen ‘Shengenland” is bij de grens nog volop gecontroleerd. Ook wij moeten onze ID-kaarten laten zien. De kaarten gaan van hand tot hand maar er wordt gelukkig niet moeilijk of vervelend over onze bagage gedaan. Als we vertellen dat we onderweg zijn naar Peking wensen ze ons veel succes. Eenmaal over de grens verandert er van alles, het landschap, de huizen, de mensen en ook ons routeboekje. We gaan nu beginnen aan deel 3 van de Limesroute. De puzsta’s gaan wel door maar worden hier meer begraasd door schapenkuddes. In het eerste dorpje, Várşand, proberen we aan Roemeense Leu te komen. De eerste pinautomaat weigert onze passen en de tweede is kapot. Bij de derde, de Raifeissenbank die we via Maps.me vinden, doet mijn pas het wel maar die van Wytze nog steeds niet. Maar we zijn gered en gaan de Leu’s meteen gebruiken voor een lekker broodje bij de bakker op de hoek. We kunnen nu verder Roemenië in. Iets voorbij Buteni komen we bij een Motel waar op een grasveld ook ruimte is voor onze tentjes. We hebben ze nog maar net staan als het begint te regenen. Er is op het kampeerterrein geen werkende wasgelegenheid. Er hangt wel een ton met een slang eraan maar die is nog niet gevuld. Voor 100 Leu mogen we van de bazin gaan douchen in kamer 4 van het motel. Lekker! Onder een afdakje koken we rijst met Mexicaanse groenten en reepjes gekookte ham. Daarna in het restaurant nog een lekker bakje koffie. Terug bij de tent stuur ik nog een WhatsAppje naar Sanne met de vraag of ze het pakketje met de paspoorten nog hebben kunnen volgen. Als ik al diep in mijn slaapzak gedoken ben,  appt ze terug dat ze bericht gekregen heeft van postNL dat het pakje met de paspoorten verkeerd geadresseerd is en dat ze maandag  uit gaat zoeken wat er aan de hand is. Ik raak in paniek. Hoe kan dit nou? Als het pakje straks niet in Constanta is, hebben we geen paspoorten en kunnen we niet verder. Zonder paspoorten kunnen we Europa niet uit!! Ik durf het niet meer tegen Wytze te zeggen omdat hij dan vannacht net als ik gegarandeerd ook geen oog meer dicht zal doen. Dit wordt een lange vervelende nacht!!

Dag 30:        Zo.   18 Juni 2017
Buteni – Brad
81 km

• 

• 

We moeten vroeg op want we hebben gisteren bij het passeren van de grens ook de tijd een uur vooruit moeten zetten. Ik heb bovendien geen oog dicht gedaan en ben kei kapot. Ik rits mijn tent open en ga eerst Wytze maar eens informeren over de stand van zaken. Ook Wytze raakt nu helemaal van stuk. Hoe kan dat nou?? We zullen moeten wachten op het antwoord totdat Sanne overmorgen contact gehad heeft met de post. We zijn beiden volledig van de kaart en eten stilzwijgend in de miezerende regen onze boterhammen op. Als het dan ook nog wat meer gaat regenen en het nog koud is ook trekken we verschillende lagen over elkaar aan en daaroverheen onze regenkleding. Vrij snel komen we in de heuvels terecht. Het landschap is mooi maar de laaghangende bewolking en de regen verpesten ons uitzicht. Boven op de col (ca. 500m) bij Halmagiu is er een soort van kermis met daarbij wat vlooienmarktkramen. De hele dag door krijgen we vele korte klimmetjes te doen. Niet te steil dus goed te doen. In Brad onze eindbestemming is geen camping en omdat het nog steeds slecht weer is besluiten we om maar eens een hotelletje te gaan nemen. We komen langs hotel Ana-Maria maar Wytze wil zoals gebruikelijk eerst nog even verder kijken. In het centrum van Brad vinden we inderdaad nog wel een hotel maar als dat gesloten is moeten we toch weer terug naar Ana-Maria.  Voor 100 Leu (ca. € 22,00) mogen we er blijven slapen. We eten ook in het bijbehorende restaurant. Het eten is er goed en gelukkig ook veel want we rammelden van de honger. Ik bel na het eten nog even met Peet en die onthult dan dat er nog een tweede pakje naar mij verstuurd is en dat dat pakje waarschijnlijk verkeerd geadresseerd zal zijn geweest.Als dat toch eens waar kon zijn!! Ik ga na dit iets geruststellende bericht vroeg het bed in want ik heb nog een hele nacht in te halen. 

Dag 31:         Ma.  19 Juni 2017
Brad – Salciua 
96 km 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Redelijk geslapen in ons hotelletje. We moesten toch weer wennen om in een echt bed te slapen en de honden in de straat waren al heel vroeg wakker.  Ik ben blijkbaar vergeten om het stukje van de kaart waar we nu fietsen op de GPS te zetten.  Ik zie wel een lijntje maar geen wegen. Met een omweg fietsen we om Brad heen en komen dan uiteindelijk toch op de geplande route uit. Het is prachtig weer en de omgeving is tot nog toe nog niet zo mooi geweest. Helling op helling af rijdend komen we bij de Buces Vulcanpas. Onze eerste pas ligt op een hoogte van 725 m. In Abrud fietsen we langs een grote overdekte markt. Vlakbij op een pleintje eten we op een bankje onze lunch. Van de vele dorpjes die we passeren is Rosia Montana het bekendst. Het mijnwerkersdorpje, waar al in de Romeinse tijd sprake was van gouddelversactiviteiten, werd in 2000 getroffen door een dijkdoorbraak waardoor er veel gif in het water van de Tisra kwam. Een ramp die destijds wereldwijd in het nieuws was. We volgen de rivier nog een hele tijd. In Lupsa komen we langs een orthodox klooster en gaan we even een kijkje nemen. Op het terrein ontmoeten we een meisje dat daar logeert. Ze vertelt dat ze stewardess is bij Qatar airlines en voor haar rust en wat bezinning wel vaker naar dit klooster toe gaat.  In Salciua zou er volgens ons routeboekje een pension moeten zijn maar wij kunnen het niet vinden. We fietsen een paar kilometer door en zien dan een bord langs de weg met de verwijzing naar pension Toto ‘Bun. Via een steil grindpad aan de overkant van de rivier komen we lopend bij het pension aan. Er staat een auto op de parkeerplaats meteen NL-kenteken. Als we daar naar elkaar een opmerking over maken blijkt dat de eigenaren, die iets verderop aan een picknicktafel zitten, dat gehoord hebben waarna er vrij snel contact ontstaat. We schuiven bij ze aan en drinken een pilsje met ze. De pensioneigenaar is niet aanwezig, maar een van de gasten ontfermt zich over ons en geeft ons kamer 2. Als we onze spullen naar de kamer gebracht hebben en ons wat opgefrist eten we aan de tafel met andere NL-gasten. Zij logeren al een paar dagen in het pension en adviseren ons bij de keuze uit het menu. Het is heerlijk weer dus sluiten we de dag af op het terras waar we genieten van een pilsje en van het mooie uitzicht. Ik werk er nog even aan berichtjes op facebook en op het blog. Een van de gasten heeft in de keuken nog een plaatselijke lekkernij gemaakt en staat erop dat we dat gaan proeven. Hoe het heet weet ik niet maar het bestaat uit vlees met daaromheen wat zuurkool gewikkeld met daarbij een soort van rijstpapje. We doen maar net of we het lekker vinden. Het NL-stel komt nog even langs voor het blogadres. Daarna zakt de zon snel achter de bergen weg en is het voor ons de hoogste tijd om het bed op te zoeken.

Dag 32:        Di.   20 Juni 2017
Salciua –Cluj Napoca
84 km

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Onze 2^e nacht in een echt bed sliep al beter als de eerste. Goed geslapen dus. Het ontbijt bevat ook nu weer een heerlijk gebakken eitje en ik krijg er zelfs nog 2 repen geitenkaas bij. Goed 9 uur lopen we met de fiets aan de hand het steile grindpad af terug naar de route, die meteen heel anders is dan gisteren. Het dal is veel smaller dus fietsen we wel heel mooi dicht langs de rivier, maar zijn er ook veel minderdorpjes.  Vlak voor Buru verlaten we de oranje weg langs de rivier gaat de route over een smaller geel weggetje langs mooie rotsige bergwanden. Het landschap verandert even later. Geen bomen meer langs de route maar prachtige hel groene grasheuvels. In een van de spaarzame dorpjes drinken we bij een winkel annex barretje koffie uit een plasticbekertje. Het barretje zit een beetje verstopt achter de winkel en is niet groter dan 2×3 meter. Voor het winkeltje zitten 2 mannen aan het bier. We gaan bij ze aan tafel zitten en proberen een gesprek op gang te brengen maar dat valt nog niet zo mee. Ze begrijpen niet veel van wat we zeggen. Ook niet als we de route laten zien en aanwijzen waar we vandaan komen en waar we naar toegaan. Olanda?? Nooit van gehoord! Heel voorzichtig proberen we het dan met Berlijn?? Op de gezichten is er nu iets van herkenning maar als we vertellen dat we daar helemaal met de fiets vandaan gekomen zijn kunnen ze dat toch niet geloven. Bij Cluj Napoca willen we gaan kamperen. De camping ligt niet aan de route maar zo’n 6 km er van af langs een weggetje om de stad heen. Na veel zwaar klimwerk krijgen we camping mbv google maps gevonden. De receptie is dicht maar we zien door de raam dat er wel een man ligt te slapen. Voorzichtig kloppen we op de raam. De oude man wordt wakker en kruipt langzaam onder zijn dekentjes uit. “Camping?” roepen we door het raam.  Hij mompelt wat onverstaanbaars terug en pakt dan de telefoon. Even later komt het antwoord in het Duits. De camping bestaat niet meer. We moeten 200m doorfietsen en dan zal er een vrouw op de weg staan die ons kan helpen. Okay we fietsen door en er staat dan wel geen vrouw maar wel een jongen die zelfs een aardig woordje Engels spreekt en naar later blijkt Elektrotechniek studeert. We kunnen er niet kamperen maar wel een blokhut huren. Er is zelfs een gezamenlijke keuken. Ter verwelkoming tapt hij een heerlijk fris biertje voor ons. Als we er nog meer lusten kunnen we dat zelf tappen en morgen afrekenen. Even na ons stopt er een busje met jonge mannen die in de andere blokhut logeren. Ik denk dat het seizoenarbeiders zijn. Ze steken de BBQ aan en gaan er een hele hoop kippenvlees op roosteren. De manier waarop en de rookontwikkeling die er mee gepaard gaat wekken behoorlijk wat irritaties op bij Wytze maar gelukkig laat hij ze toch hun gang gaan. Wij eten couscous gemengd met macaroni en rode kool met mais. Ik doe er nog wat schijfjes kipfilet doorheen en Wytze een blikje haring in tomatensaus. Voor het slapengaan ga ik er lekker nog eentje tappen.

Dag 33:        Wo.   21 Juni 2017
Cluj Napoca – Dej
102 km

• 

• 

• 

• 

• 

We hebben goed geslapen in de blokhut. De gastvrouw brengt ons nog een heerlijk kopje koffie bij het ontbijt. Met een zeer steile afdaling komen we in het centrum van Cluj en brengen een bezoek aan de orthodoxe basiliek met z’n indrukwekkende interieur. Er staat nauwelijks meubilair in. Alleen aan de zijkanten staan wat houten bankjes en waar je ook kijkt, overal staan er wel mensen in gebed verzonken. Sommigen bidden zelfs knielend op de harde stenen vloer. Centraal in het midden staat een ezel waarop een icoon
 staat die vol eerbied door de gelovigen benaderd en dan gekust wordt. Als we Cluj uitgefietst zijn krijgen we lange pittige klimmetjes voor de wielen en hebben we een prachtig zicht over de mooie groene valleien. Voor de lunch gaan we op zoek naar een bankje in de schaduw. Het duurt even maar dan vinden we er een bij de poort van een boerderij. Aan de oude vrouw die om de hoek komt kijken vraag ik in gebarentaal of het goed is als we hun bankje even gebruiken om onze boterhammen op te eten. “Da, da”: zegt ze en wijst dan naar de waterput waar ook een tapkraan op gemonteerd is. Haar dochter komt ook eens kijken water allemaal bij de poort gebeurt en vindt dat we verder het erf op moeten komen en onder een afdakje moeten gaan zitten. Er staat een tafeltje en ze zet er meteen voor ons 2 bordjes op. Dan gaat ze het huis in en komt even later terug met voor elk van ons een warm bordje spinaziesoep. We laten het ons goed smaken. De dochter spreekt een beetje Engels, de moeder alleen Roemeens, maar ze buurt gewoon met ons mee. Het is er meteen gezellig. Plots staat de dochter op, loopt naar de kippenren en komt even later terug met een jong reetje. Ze hebben het beestje een paar dagen geleden zonder moeder aangetroffen en houden het nu in leven door het de fles te geven. We maken een paar foto’s van deze mooie ontmoeting en een selfie voor op Facebook. Een gezellige lunch. Vlak voor we in Dej aankomen fietsen we een stevige onweersbui in. Omdat alle tuinhekken dicht zijn is er geen mogelijkheid om ergens te schuilen. Gelukkig is het snel weer droog en kunnen we op zoek naar de afslag naar de beoogde camping. Door de goede bewegwijzering is de camping snel gevonden. Camping Het Zwaluwnest wordt beheerd door een Roemeens stel maar heeft alleen maar gepensioneerde Nederlandse gasten. Wij zijn met onze fietsen en tenten wel wat afwijkend en dus is er volop belangstelling voor onze plannen. Om de beurt komen ze een praatje maken. De buurman heet ook van der Molen en komt uit Wolvega! Familie??Hij is campingcontroleur. Ook de eigenaar van de camping, ‘n aardige man, komt nog even een praatje maken. Eerder heeft hij ook al een welkomstdrankje gebracht. Ik bel nog even naar huis. Peet heeft het druk met toneel en Faas sproeit de tuin.

Dag 34:        Do.   22 Juni 2017
Dej – Rodna
98 km

• 

Voor we vertrekken worden we door de andere buren, een ouder echtpaar, uitgenodigd voor een kopje koffie in de caravan. Mooi begin van de dag, beetje buurten, lekker bakkie erbij.  Daarna rekenen we de kampeerkosten af en vertrekken al zwaaiend de camping. Het is nog een beetje mistig en dus hebben we onze tenten nat in moeten pakken. De etappe van vandaag is vlak en niet bijzonder mooi. Als we in een parkje in Nassaud onze boterhammen op zitten te eten, komt er een begrafenisstoet voorbij. Voorop een groepje mannen met vaandels zoals dat vroeger bij processies was, dan 3 geestelijken waarschijnlijk orthodoxe priesters. Daarachter de lijkwagen met de achterklep open zodat we de kist goed zien staan. In de stoet daarachter is geen droefenis. Veel mensen hebben wel een brood bij zich soms zelfs nog in een plastic zak van de Lidl. Als de stoet voorbij de kerk komt beginnen de kerkklokken te luiden en houdt ze stil. De geestelijken doen een woordje waarna het hele gezelschap weer verder trekt. We snappen niet goed wat de functie van het brood is. Wytze voelt zich trouwens niet lekker vandaag. Hij voelt zich wat draaierig in het hoofd en blijft, op de laatste 20 km na, tegen zijn gewoonte in bij mij in het wiel fietsen. In Rodna gaan we logeren in pension Doris, dat ook in het routeboekje opgenomen is. Doris is een mooi pension, maar alleen kamers met een 2 persoonsbed dus dat wordt weer een nieuwe ervaring. Op de eerste verdieping is een mooi terras gemaakt waar we eerst wat drinken en later ook een warme maaltijd eten. Tijdens het eten hebben we het nog even over de begrafenisstoet in Nassaud en de bedoeling van het brood. We vragen de serveerster of ze ons uit kan leggen waar dat brood voor dient. Ze vertelt dat het gebruikelijk is dat de familie van de overledene de gasten een brood mee naar huis geeft. Het brood wordt tijdens de dienst in de kerk gezegend en daarna door de gasten mee naar huis genomen, waar ze het dan later ter nagedachtenis aan de overledene opeten.

Dag 35:        Vrij.   23 Juni 2017
Rodna –Fundu Moldovei
97 km

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Pension Doris heeft een stevig ontbijtje voor ons klaar gemaakt met oa een gebakken eitje, en … broodbeleg als honing, jam en zelfs echte boter!! We kunnen er tegen. Ik ga vandaag Jezussen fotograferen en Wytze wil oude vrouwtjes gaan verleiden om voor zijn camera te poseren. In het dorpje Sant komen we beiden wat dat betreft goed aan onze trekken maar we zien er ook nog iets voor ons heel bijzonders. Een drietal vrouwen is er namelijk ineen riviertje karpetten aan het wassen. Ze doen dat in een aftakking van de rivier waar ze een bodemloze ronde put in gemaakt hebben waar het water doorheen kolkt. De karpetten worden in de kolk gegooid en daar dan op natuurlijke wijze schoon gespoeld. Over een stellage hangen er een heleboel te wachten op een schoonmaakbeurt dus lijkt het dat ze dit voor het hele dorp doen. Na Sant houdt de verharding op en gaat de route verder over een grof gravel pad. De klim naar de Pasul Rotunda gaat nu echt beginnen. 10 km met een stijging van 6-7 % staat er in het boekje. Eerste deel gaat prima, maar dan komen een paar heftige onweersbuien de lol een beetje verstoren. Tijdens de eerste bui kunnen we nog schuilen onder de overstek van een varkenskooi waar ook een hond vervaarlijk ligt te blaffen. Gelukkig kan de hond er niet uit. De weg is na deze bui veranderd in een soort van riviertje, maar we kunnen verder.Een eindje verderop worden we vanuit een schaftkeet ineens nageroepen door een groepje bosarbeiders. Ze roepen ons terug en leggen met handen en voeten uit dat we 2 km terug bij de brug een afslag gemist hebben. Wij draaien de fietsen en zij gaan wijzend op de donkere lucht snel de keet weer in. Zij blijven droog, maar wij niet. De tweede onweersbui knalt er uit en deze keer is er geen mogelijkheid om te schuilen. Het bliksemt en regent dat het giet en de weg gaat steeds maar steiler de hoogte in. We praten niet meer maar stoempen ons zo snel als we kunnen door de natte vol donder en bliksem zittende koude wolken naar boven. Totaal verkleumd van de kou komen we boven op de op 1274 m hoogte gelegen Pasul Rotunda aan. Onder een grote overdekte picknicktafel zit er een groep jongelui te eten. Ze hebben met ons te doen en nodigen ons uit  om aan te schuiven en mee te eten. We hebben het echter zo koud en zijn zo door en doornat dat we toch maar liever zo snel mogelijk naar beneden willen. Snel gaat het echter niet. De weg is slecht en door de hevige regenval bezaaid met stenen en overspoeld met modder. Na een afdaling van 13 km komen we bij Carlibaba weer in de bewoonde wereld terecht en gaan we ons opwarmen in een groot restaurant.De  jongen van de bediening ziet ons blauwbekken en stuurt ons door naar de bathroom waar we ons kunnen warmen aan de warme lucht uit de handendrogers. We drinken daarna nog warme koffie en hete soep maar blijven het in onze natte kleren toch nog koud hebben. Het regent niet meer dus zit er niets anders op dan te proberen om onszelf droog te fietsen. De inspanning die nodig is voor de volgende klim naar de Pasul Mestecanis van 1096 m helpt ons daar wel bij. Dan nog een lange afdaling naar de camping in Fundu Moldovei. De camping heet Vuurplaats! Die naam geeft al aan dat de beheerders Nederlanders zijn. De eigenaar is een beetje een praatjesmaker en dat ontlokt bij Wytze een opmerking over de hoogte van het kampeergeld. Wytze vindt € 17,00 veel te veel voor een camping in Roemenië. Dit zijn West-Europese prijzen zegt Wytze! Ik schaam me dood en zeg dat later ook tegen Wytze. Hij schrikt van mijn opmerking en begrijpt me wel maar vindt toch dat je dat gewoon moet kunnen zeggen en hoopt dat ik hem nou toch geen krent vindt. De campingeigenaar komt ons overigens even later nog verrassen met een biertje en een karafje wijn. Toch een goedmakertje??

Dag 36:        Za.   24 Juni 2017
Fundu Moldovei -Sucevita
66 km

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Hoewel het niet meer geregend heeft zijn de tenten vandaag nog lang zeiknat. We ontbijten daarom maar op ons gemak in de‘woonkamer’ van de camping en zijn dus wat later weg dan normaal. Als we de weg van Fundu Moldovei naar de route bijna uit gefietst zijn komen we de door een paard getrokken ‘roomwaogen’ tegen. Mensen uit de buurt komen met een emmertje de melk van hun koe afleveren. Elk emmertje wordt gewogen en daarna in een boekje bijgeschreven. Even later, in de klim naar de eerste pas van vandaag, de Boului van 1049 m staan er veel imkers langs de weg om hun honing aan de man te brengen. Ze hebben hun bijenkasten uitgestald en soms zelfs in een soort van pipowagens helemaal weggetimmerd. De honing wordt ter plekke uit de raten geslingerd. Een van de honingverkopers met een mooie imkerpet op vindt dat we zijn honing toch maar eens moeten proeven en vult voor ons 2 glaasjes. In een soort van Duits lult hij over zijn prachtige vak en vertelt hij wel 100 volken te hebben en bovendien iets speciaals voor ons in de aanbieding te hebben. Even later komt hij met een potje met koninginnegelei op de proppen waarvan we perse moeten proeven. Als je per dag 2 eetlepeltjes eet hoef je eigenlijk verder die dag niets meer te eten. Voor 20 lei koopt Wytze, die wel liefhebber is van honing,  uiteindelijk dan toch maar zo’n potje. In Vatra Moldovitei drinken we eerst koffie bij wat kaartende mannen en gaan dan op bezoek bij het beroemde nonnenklooster uit 1537. Het is een mooie kerk met zowel binnen als buiten vele kleurige afbeeldingen van heiligen en bijbeltaferelen. Onze fietsen die we bij de ingang gestald hebben worden ondertussen door vele bezoekers bekeken en bewonderd. Na het kloosterbezoek beginnen we aan de 2^e klim van de dag naar de Pasul Ciumarna op 1109 m.  waar kraampjes staan met warme worst en natuurlijk honing in de aanbieding. Wij beperken ons tot een koud frisdrankje en beginnen daarna aan de afdaling naar Sucevita. Ook in Sucevita staat tussen de vestingsmuren een kleurig klooster met natuurlijk veel iconen en zowel binnen als buiten bonte beschilderingen. We gaan er kamperen bij Camping Briljant en zetten daar onze tent op vlak voor de kippenren.

Dag 37:        Zo.   25 Juni 2017   
Sucevita – Falticeni
87 km

• 

• 

• 

• 

Om half 6 maken de kippen en de haan mij al op brute wijze wakker. Wytze daarentegen vindt het een mooie manier om gewekt te worden!!?? De was die we onder de kiosk te drogen hadden gehangen is niet droog en moet vandaag dus nat te tas in. In Marginea zien we vrouwen in zondagse kleren wandelen op weg naar de kerk. De mis is overigens al begonnen want we horen de voorganger door de buiten opgehangen luidsprekers al ver zingen. Kan ook zijn dat het een soort van lokroep is!? We stoppen bij de hoofdingang van de kerk en kijken en luisteren net als vele gelovigen naar wat er zich binnen allemaal afspeelt. Op mijn recordertje neem ik een stukje van de gezangen op. Het ene na het andere lied wordt er door de voorganger gezongen waarbij er soms door iedereen wordt geknield of meegezongen. Ook vooraan bij het altaar, dat verborgen is achter een hoge wand, gebeurt waarschijnlijk van alles maar wat precies is voor niemand zichtbaar. In de dorpjes die we daarna passeren zien we overal dezelfde rituelen en gebruiken. We hoeven vandaag geen pas te beklimmen maar de uitlopers van de Karpaten kennen toch wel stevige klimmetjes tot zo’n 12 %. Het landschap verandert snel en wordt vlakker en vlakker. De route gaat vandaag door vele uitgerekte dorpjes en brengt ons uiteindelijk bij de afslag naar Falticeni waar geen camping is en we dus op zoek gaan naar een hotel. Het wordt hotel De Tourist, waar we op het terras tussen de coniferen eerst maar eens een lekker pilsje gaan drinken. Eten doen we bij een Pizzeria in het stadje waar we na het eten nog even door heenlopen.  Net als bijna overal het geval is worden ook hier de gebouwen zeer slecht onderhouden. Het is dan nog steeds warm, 27°.

Dag 38:        Ma.   26 Juni 2017
Falticeni – Piatra Neamt
86 km

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Het duurt even voordat de bediening begrijpt wat we ’s morgens op het terras eigenlijk komen doen. Willen we alleen koffie of toch een volledig ontbijt? Als het ons ontbijtje met koffie er dan uiteindelijk toch helemaal is eten we het lekker op ons gemak op. Het is al vroeg warm maar wel lekker fietsweer, dus het schiet goed op. We komen vandaag opnieuw in een begrafenisstoet terecht. Als het overige verkeer de stoet gewoon passeert doen wij dat dan ook maar. Ook hier lopen er weer veel mensen in de stoet die brood bij zich hebben en ook hier staat de achterklep van de lijkwagen nog wagenwijd open. Terwijl we passeren zien we dat de kist ook nog niet gesloten is en kijken we zo op het hoofd van de overledene. Verder naar voren aan het hoofd van de stoet lopen de mannen met processievaandels maar ook een man met een grote boomtak waaraan van alles aan vastgeknoopt is. Koekjes, snoepgoed, repen textiel. Waar dat voor is is ons nog een raadsel. Wij kopen even later ons eigen brood in een winkeltje waar nogal wat Roma-mensen rondhangen. Terwijl Wytze binnen brood koopt blijf ik in de buurt van de fietsen. Een agent die een eindje verderop de zaak in de gaten houdt wenkt mij. Hij praat echter alleen Roemeens dus ik versta niets van wat hij zegt. Een toevallige voorbijganger heeft dat in de gaten en biedt zich aan als tolk. Blijkbaar wil de agent weten waar we naar toe gaan. Naar Piatra Neamt zeg ik. Terwijl hij naar de Roma-mensen knikt zegt hij dat we beter voorzichtig moeten zijn. Het net gekochte brood nemen we dus maar mee en gaan verder op zoek naar een rustig bankje. We zien er een staan onder een boom voor de omheining van een huis. We vragen aan de eigenaar van het huis die achter de omheining in de tuin aan het werken is of we zijn bankje even mogen gebruiken. “Da”. Is zijn antwoord, maar als we op het bankje willen gaan zitten komt zijn vrouw het huis uit en worden we uitgenodigd om op het erf te komen zitten. Er wordt een tafeltje afgeruimd en schoongemaakt en als we ons daar genesteld hebben komt de vrouw ook nog met 2 kopjes koffie aanzetten. Prachtig!! Wat een gastvrijheid. Ze willen ook wel met ons buurten maar helaas is de taalbarrière toch te groot dus laten ze ons rustig onze lunch opeten en gaan gewoon verder met hun eigen werkzaamheden. Na onze hand als bedankje voor de gastvrijheid zwaaien ze ons vanuit de tuin na.Wat zullen ze toch van ons denken? Hoe gaan zij deze ontmoeting doorvertellen aan hun kennissenkring?  zijn de vragen die we elkaar stellen en waar we helaas geen antwoord op zullen krijgen. Na nog een paar klimmetjes zijn we rond 15.00 uur al in Piatra Neamt. Er moet daar een camping zijn. We zie geen camping bordjes maar wel bordjes die naar een toeristenbureau verwijzen. Die verwijzing is echter voor ons niet duidelijk dus vragen we ernaar. De man en vrouw verwijzen ons niet naar het bureau maar meteen naar de camping. Ze rijden zelfs met de auto tot aan een spoorwegovergang voor om ons de weg te wijzen. Daarna hoeven we de weg alleen maar verder uit te rijden. Nadat eerst nog inkopen gedaan te hebben steken we het spoor over en fietsen we naar de camping annex zwembad. We melden ons bij de receptie en krijgen dan te horen dat de camping opgeheven is, maar dat we voor 100 Lei wel een blokhut kunnen huren. Dan maar een blokhut. Eenmaal in onze blokhut ingekwartierd barst er een hevig onweer los. We zijn dus weer eens net op tijd onder dak. Het regent zo hard dat het water al vrij snel onder de voorgevel door de hut in loopt. Met een dweilmop proberen we het water weer naar buiten te duwen. Het is werkelijk dweilen met de kraan open. We zijn er zeker een uur zoet mee. Na het onweer waarbij zelfs even hagelstenen vielen moeten we nog zeker een uur wachten tot we de straat op kunnen. Alle wegen staan blank dus moeten we nog even wachten om bij de receptie onze watersnood te kunnen melden. We krijgen een andere blokhut en mogen de ‘natte’ blijven gebruiken als fietsenstalling. Eindelijk kunnen we droog ons avondeten gaan koken en zijn we toch wel blij dat de camping opgeheven is.

Dag 39: Di. 27 Juni 2017
Piatra Neamt – Secueni
102 km

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Het is qua weer een rustige nacht geweest en ik heb dan ook prima geslapen. Wytze wat minder blijkbaar omdat hij last had van mijn gesnurk. Als we het kampeerterrein affietsen zien we de gevolgen van de heftige onweersbui van gisteren. Met man en macht wordt er gewerkt om de modder van de ingangsweg te verwijderen. Ook op de straat voor de camping ligt veelmodder en andere aangespoelde rommel. Via de markt, waar het al druk is, fietsen we Piatra Neamt uit. Het is prima weer dus de jasjes kunnen al vrij snel uit. De etappe gaat naar het oosten door een gebied waar weinig voorzieningen zijn en die zo’n 10 km over een grindpad loopt. De uitlopers van de Karpaten kennen vele stevige klimmetjes die ons weer mooie uitzichten opleveren. Vanaf een uur of 3 kijken we al een beetje uit naar een winkel en geschikte overnachtingsplek. De winkeltjes zijn heel klein en kennen geen zelfbediening. Bij Fundeni zien we een grasveldje bij een verlaten schoolterrein. We spreken wat passerende mensen aan met vraag of we daar zouden mogen kamperen maar onze vraag wordt niet begrepen. We fietsen maar door naar het volgende dorp Secueni. Daar vinden we in ieder geval een winkeltje dus doen we daar eerst maar eens wat inkopen. Als we de man in de winkel vragen of hij misschien een geschikte kampeerplaats kent in de buurt biedt hij het grasveldje naast zijn huis aan. Als we er gaan kijken blijkt dat het een verschrikkelijk knollenveld is met lang gras waarop een grote loader geparkeerd staat. Het is eigenlijk totaal ongeschikt maar we hebben niks anders dus nemen het aanbod toch maar aan. De kippen worden weggejaagd en we bouwen beiden ons tentje in de rommel op. Mijn tent staat nog maar amper of ik moet er al een kat uit jagen. De WC is hier een gat boven de beerput en om ons te kunnen ‘douchen’ krijgen we van de eigenaar een plastic emmer met koud water en een vies oud steelpannetje. Hij lijkt het allemaal prachtig te vinden. Wij wat minder maar gaan toch nog maar even wat drinken in z’n winkeltje. Hij vertelt vrachtwagenchauffeur te zijn geweest en komt met een heleboel wegenkaarten aanzetten. Ons routeboekje vindt hij maar niets. Er zijn veel betere en korte wegen naar Constanta! Langs de heg van de kippenren koken we ons avondeten en zoeken daarna vrij snel onze slaapzak op.

Dag 40:        Wo.   28 Juni 2017
Secueni – Barlad
88 km

• 

• 

• 

• 

Hoewel we er gisteren op tijd in lagen hebben we toch maar een kort nachtje gehad. Om half 5 begon de haan aan de andere kant van de heg al onrustig naar zijn vrienden in de buurt te kraaien. Ook de winkelier is er wakker van geworden en begint al met emmers te rammelen en de kippen te voeren. Om half 6 zet hij de radio keihard aan en als hij zich even later bij het poortje bij de heg laat zien is het wel duidelijk dat hij wil dat we zo snel mogelijk opkrassen. Hij komt onze “douche-emmer ophalen en zet die in de ren bij de kippen neer. Het lijkt er op dat hij die daar de vorige dag ook weggehaald heeft. Hoewel onze tenten nog kletsnat zijn pakken we toch alles maar snel op de fiets want onze ‘gastheer’ staat al een tijdje ongeduldig met een open poort op ons te wachten. Als dank voor de gastvrijheid geven we hem toch maar een hand en gaan zonder ontbijt om half zeven beginnen aan de volgende etappe. Het lijkt wel of iedereen hier vroeg op staat want er worden al paardjes naar de wei gebracht en een man is al drukdoende met het hoeden van zijn ganzen. Wij beginnen de dag met een stevige klim. Voorbij de klim in Plopana is het markt. De bezoekers komen vooral met paard en wagen hun in- en verkopen doen. We wandelen wat over de markt en kopen er als ontbijt een soort van cakebrood met sukade en stukjes chocolade dat we een eindje verder op een bankje opeten. Voor koffie en wat water kunnen we aan de overkant in een winkeltje terecht.  De route gaat daarna verder over een soort van heuvelrug met uitgestrekte weilanden waar paarden, koeien en schapen grazen. Hoewel het al vroeg warm is, is het weer een mooie tocht. Het boekje geeft aan dat er in Barlad een pension is met de mooie naam Patricia, dat lijkt ons wel wat na de korte nacht in Secueni. Het pension zouden we zo’n 4 km voorbij Barlad moeten kunnen vinden. Dat lukt ons niet zelfstandig maar gelukkig is er een jongen op de fiets die ons er naar toe brengt. We zijn het pension al voorbij gefietst en moeten dus een stukje terug. De deur van het pension is gesloten maar de jongen belt met het nummer dat er op staat. Het duurt even maar dan horen we binnen toch wat gerommel met deursleutels. Even later komt er een wat oudere man naar buiten die moeilijk verstaanbaar is en die moeizaam loopt. Hij heeft duidelijk nog veel hinder van een herseninfarct dat hem overkomen is. We mogen er wel blijven slapen, maar kunnen er niet blijven eten. Ook hier komen we weer  in een slecht onderhouden verwaarloosd pension terecht. De riolering is kapot maar daar wordt straks nog aan gewerkt.  Prijs is 80 Lei per nacht. Voor ons avondeten fietsen we 4 km terug naar Barlad. Er is weinig te beleven in het centrumloze stadje maar uiteindelijk vinden we dan toch een pizzeria. Het is een beetje een hippe tent met lage zitje en bankstellen. Bij het naar binnen gaan zie ik Wytze al bedenkelijk kijken. Eenmaal gezeten komt dan ook de kritiek. De muziek deugd niet, we zitten te dicht tegen een drukke weg aan en de menukaart is in het Roemeens. Ik bestel 2 gangen Wytze 1. Als ik nog aan mijn hoofdgerecht moet beginnen is Wytze al klaar met eten en staat hij op en gaat Catrien bellen. Waarom dat onder het eten moest weet ik niet maar het rare is dat hij ook een hele tijd wegblijft. Als ik mijn hoofdgerecht op heb is hij er nog niet. Ik kijk naar buiten maar zie hem nergens. Even later komt hij weer aangeschoven en zegt: “He, he dat was lekker! Ik heb even lekker rustig in het park op een bankje gezeten.”  Ik schiet wat uit mijn slof en zeg mij door deze opmerking toch enigszins beledigd te voelen omdat ik hieruit opmaak dat hij liever alleen in een parkje zit dan met mij samen aan een tafel. Het duurt even voordat hij zegt mijn gevoel te begrijpen. Voor Wytze is eten namelijk voeding tot je nemen zodat je weer voldoende energie hebt om de volgende dag te kunnen fietsen. Dat geldt ook voor uiteten gaan terwijl ik vind dat dan de nadruk meer op communiceren en aandacht voor mekaar zou moeten liggen. De reden dat ik mijn ongenoegen wilde uiten is denk ik een reactie op wat opgestapelde irritaties. Als we al praten blijken we beiden niet echt geïnteresseerd in elkaars bezigheden en levensopvattingen.  Ik reageer over het algemeen heel kritisch op zijn verwijzingen naar allerlei filosofen en prijzen van soberheid en meditatie. In mijn toneelactiviteiten lijkt hij niet zo geïnteresseerd. Hij hoort me welaan maar vraagt zelden door. Het irriteert mij dat Wytze zich constant voordoet als de wereldreiziger die weet hoe je je als zodanig dient te gedragen. Soms heb ik daardoor het gevoel dat hij me als een onbenul beschouwd. Regelmatig krijg ik te horen: 
Dat onze reis toch niet oplevert wat hij in z’n eentje in Amerika beleefd heeft.  Dat hij uit Noord-Nederland komt en dus wel 200 km meer gefietst heeft dan ik.  Dat het bij eten niet over lekker gaat maar of je zat bent. (genoeg gehad hebt). Dat terrasjes en restaurants voor een wereldreiziger in principe verboden gebieden zijn. Dat je je als wereldreiziger bijna moet verontschuldigen als je in toeristische gebieden bent. Dat je pas mag stoppen voor een pauze als je meer dan 25 km gereden hebt. Dat je nooit gebruikt maakt van de eerste gelegenheid omdat er misschien nog een betere komt.

Dag 41:         Do.    29 Juni 2017
Barlad –Barlad – Galati
50 km

Ik heb een verschrikkelijke nacht achter de rug. Zowat de hele nacht heb ik doorgebracht op het toilet. Tot overmaat van ramp raakte het toilet op onze kamer halverwege de nacht verstopt en was ik genoodzaakt, nadat ik te laat was opgestaan, om het toilet van de kamer langs ons te gebruiken en me daar dan ook maar te douchen. Als ’n dweil klim ik vanmorgen uit bed. Het liefst zou ik in Barlad naar een ander hotel gaan en daar weer in bed gaan liggen. Toch stem ik even later in om toch maar gewoon aan de geplande route naar Galati te gaan beginnen. De weg loopt echter continue omhoog en na zo’n 25 km trek ik het niet meer en moet ik in een klim van 8% van de fiets. Ik heb totaal geen kracht meer in de benen. Ik wil en kan eigenlijk niet verder. Bij een winkeltje drinken we wat fris water en overleggen we wat we kunnen doen. Op de kaart zien we wel een spoorlijn lopen van Barlad naar Galati. Als we aan de overige gasten op het terras vragen of zij misschien weten waar het dichtstbijzijnde station voor die lijn is krijgen we tegenstrijdige antwoorden die ons niet verder helpen. We besluiten daarom om toch maar weer terug te fietsen richting Barlad omdat dat in ieder geval bergafwaarts is en maar te bezien of er  ergens een station is. De temperatuur loopt ondertussen al aardig op en ik word steeds beroerder en moet langs de kant om over te geven. We vinden geen station en moeten dus helemaal terug naar Barlad. Total loss ga ik daar op de trappen bij het station zitten terwijl Wytze gaat kijken of hij ergens een trein naar Galati kan vinden. In eerste instantie lijkt dat niet goed te lukken maar ineens komt hij terug gerend en blijkt de trein al klaar te staan op het perron. Opschieten dus! Er is geen tijd meer om nog wat drinken te halen. Het wordt voor mij een 3 uur durende barre tocht. De temperatuur in de trein is verschrikkelijk en tussen het zuchten en steunen door probeer ik op de harde banken nog wat te slapen. Er is gelukkig wel een toilet aan boord. Om 15.00 uur komen we in Galati aan. Op zoek naar een hotel fietsen we een rondje door Galati en komen dan uit bij hotel Alex. Ik vind het allang prima maar Wytze heeft nog even zijn bedenkingen als hij de prijs van € 44,00 per nacht hoort. Eenmaal op de kamer ploffen we beiden doodmoe en uitgepierd op bed. Ik chat nog even met het thuisfront om wat tips op te doen. Voor hen is het wel duidelijk dat ik voedselvergiftiging opgelopen heb. ORS en cola is het advies. Ik zoek in mijn medicijnentasje naar de nodige herstelmiddelen en ga aan de slag met Norit en ORS. Wytze wordt nu op zijn beurt steeds beroerder maar vraagt nog wel wat we morgen zullen gaan doen. Nou, zeg ik, dat lijkt me niet zo moeilijk als ik naar onze gesteldheid kijk. Ik blijf in ieder geval hier totdat ik een fatsoenlijke maaltijd binnen kan houden. De nacht komen we vooral wandelend van bed naar toilet en v.v. door. Ik steeds minder frequent, Wytze steeds meer. Het lijkt erop dat we beiden voedselvergiftiging opgelopen hebben.

Dag 42:        Vrij.   30 Juni 2017
Galati

• 

Zoals afgesproken met de receptie melden we ons om 08.00 voor het ontbijt. Wytze is doodop, ik voel me ietsjes beter. Voor we gaan eten geven we aan dat we ziek zijn en daarom nog een nacht langer willen blijven. De receptioniste snapt er echter niet veel van en wil eigenlijk alleen maar weten of we een gebakken of een roerei willen. We leggen nog een keer uit dat we helemaal geen ei hoeven en dat we ons ontbijt wel meenemen naar de kamer zodat we het later als we ons wat beter voelen alsnog op kunnen eten. Zo gezegd zo gedaan, maar om 12 uur belt ze toch naar de kamer om te waarschuwen dat we er op tijd uit moeten zijn. Na wat uitleg begrijpt ze eindelijk de situatie en schrijft ons alsnog voor een extra dag in. Een uur later belt ze echter weer met de mededeling dat we wel mogen blijven maar dat we om 14.00 uur moeten verkassen naar een andere kamer op een etage hoger. We sjouwen alles naar boven en gaan daar verder met waar we gebleven waren nl. in bed liggen en af en toe eruit om naar de WC te gaan. In de loop van de middag begin ik me iets beter te voelen. Ik ben niet meer zo moe en krijg zelfs een beetje trek in wat eten. Ik neem nog wat ORS en loop dan even later de stad in om te kijken of ik ergens wat te eten kan kopen. Bij een bakker koop ik 3 broodjes en bij de supermarkt edammerkaas, wat yoghurt en een paar appels. Terug op de kamer eet ik 1 broodje en 1 appel. Wytze moet nog van geen eten horen. Peet en Faas melden zich via de Whatsapp video. Ik moet cola gaan drinken en morgen weer bellen.  Wytze belt nu ook even met Catrien. Daarna krijgen we telefoon van de receptie of we de kamerhuur willen komen betalen.Wytze gaat dat doen, maar als hij weer boven komt zakt hij bijna door z’n knieën. Hij heeft de kracht niet meer om op zijn benen te blijven staan en is kletsnat van de zweet.  Liggen dus maar weer. Of we morgen ook nog mogen blijven is niet zeker want alle kamers zouden verhuurd zijn. Rustig afwachten dus.

Dag 43:        Za.   1 Juli 2017
Galati

De juffrouw van de receptie komt ’s morgens bij het ontbijt vertellen dat als we nog ’n nacht langer willen blijven wel weer naar een andere kamer moeten verhuizen. Minder luxe, geen bar , geen TV. Ook goed als er maar een bed is. Deze keer bestellen we allebei wel een omelet.Wytze propt die helemaal in zijn mond; ik zover het me smaakt. De thee smaakt eigenlijk nog het best. Ik proef in ieder geval weer iets. Nu maar hopen dat het erin blijft. En dat blijft het. Ik voel me na het ontbijt zelfs steeds fitter worden en ga maar een wat actiever aan mijn blog werken. Tegen de middag heb ik de achterstand op het blog en facebook zelfs helemaal weggewerkt en weten onze volgers ook wat er met ons aan de hand is. ’s Middags ga ik maar weer eens wat brood en kaas kopen in de supermarkt. Het smaakt me weer lekker. Bij Wytze is de smaak er nog niet maar hij propt het er toch in. Ik hoef ook niet meer naar de WC maar Wytze kan het nog steeds niet lang binnen houden en voelt zich steeds slapper worden. Als de grootste hitte wat weg is wandelen we ’s avonds toch maar even door het parkje achter het hotel naar de stad. Bij hotel Danube staan een heleboel stoelen voor een podium opgesteld. We gaan maar zitten en zien wel wat er gaat gebeuren. We krijgen een optreden van een orkest dat  harmoniemuziek speelt. Het stelt niet zo veel voor maar we zitten er goed en hoeven in ieder geval niet te lopen. Het is er om 21.00 uur nog steeds 36°. We lopen dan nog een rondje langs de boulevard en weer terug naar hotel Alex. Het is weer tijd om te rusten. Afwachten wat de nacht ons op gaat leveren.

Dag 44:        Zo.    2 Juli 2017
Galati – Tulcea
84 km

• 

• 

• 

Als we naar het ontbijt gaan spreken we af dat als we het ontbijt binnen houden we weer op de fiets zullen stappen. Vol verwachting bestellen we beiden een omeletje. Dit keer eten we het ook allebei op. Het begint me steeds beter te smaken en ik voel me al weer een heel eind opgeknapt. Wytze daarentegen is nog steeds aan de diarree en voelt zich zo slap als een tod, maar het ontbijt blijft er in en dus inpakken die tassen. Hoe ver we gaan fietsen weten we niet. Dat zal afhankelijk zijn van hoe onze lijven op de inspanningen zullen gaan reageren. Het hotel en onze eigen stank zijn we behoorlijk beu. We willen weg al is het maar 25 km. We nemen afscheid van de receptie en bedanken het personeel dat we zolang hebben mogen blijven. Nog even water kopen in de supermarkt en dan op naar de Donau waar we met het veer naar de overkant gaan. Wytze heeft het moeilijk op de boot maar haalt gelukkig toch ‘droog’ de overkant. Na 25 km bereiken we nietszeggend fietsend over  kleine klimmetjes net voor Lucevita de eerste mogelijkheid om er mee te stoppen. We nemen er een lekkere cola en vinden dat het te goed gaat om al te stoppen en rijden dus door. De route die onder langs de Donau Delta loopt is mooi maar wordt ook wel wat zwaarder. Als we klimmetjes tot meer dan 10% voor de wielen krijgen voelen we toch wel dat onze lijven toch wel behoorlijk uitgewoond zijn en de conditie flink afgenomen is. We passeren in Isaccea de grens naar Oekraine op een paar kilometer. Op een terras drinken we nog maar eens een colaatje en zoeken we op booking.com de dichtstbijzijnde overnachtingsmogelijkheid. Het wordt Vila Pelican in Tulcea die ons voor   € 20, 00 onderdak kan bieden. 
Via een steile weg met kinderkoppenbestrating komen we behoorlijk kapot bij het pension aan. Ik haal het fietsend, Wytze moet er af en komt te voet omdat hij door het getril de zaak niet meer binnen heeft kunnen houden. Het is een mooie locatie maar de kamer valt enorm tegen, maar voor € 20,00 mag je misschien ook niet meer verwachten. Op zoek naar een restaurant in de stad komen we natuurlijk toch weer in een pizzeria terecht. Ik bestel een pizza die me nog niet echt smaakt en krijg die ternauwernood naar binnen gewerkt. Wytze bestelt zelfs 3 gerechten want ‘er moet wat in’ en moet dat natuurlijk even later weer vrij snel bekopen. Hij is wat betreft hars leers. Na het eten maken we nog een wandelingetje over het centrale plein en rusten even zuchtend uit op een bankje bij een fontein. We drinken ergens nog maar eens een cola en kopen water voor op de kamer van onze Vila Pelican waar het nog steeds bloed heet is . De ventilator blaast wel maar koelt ons niet. De slaap is moeilijk te vatten. Hebben we misschien toch te ver gefietst?

Dag 45: Ma. 3 Juli 2017
Tulcea – Jurilovca
55 km

• 

• 

Het heeft hard geregend vannacht en alle twee hebben we slecht geslapen. Wytze  moest nog vaak naar de WC . Hij is bang dat het vandaag nog meer zal gaan regenen en dat hij dan, door zijn verminderde weerstand, niet in staat zal zijn om zich warm te houden. Hij wil het liefst nog een nacht bijboeken. Ik wil niet blijven en zou het liefst een stukje gaan fietsen maar als dat niet kan dan wil ik in ieder geval naar een ander fatsoenlijk hotel waar ik wel aan slapen toe zal kunnen komen. Wytze zegt geen ja of nee maar gaat z’n tas inpakken. Waarom hij niets zegt weet ik niet maar ik denk toch dat hij niet naar een ander en waarschijnlijk duurder hotel wil. We gaan dus verder. In het centrum eten we bij de bakker als ontbijt een lekkere apfelstrudel en een stuk chocoladegebak en als we dan nog 2 liter water gekocht hebben zijn we klaar om op weg te gaan naar de eerst volgende overnachtingsmogelijkheid op zo’n 20 km. We kiezen voor de routeverkorting Tulcea – Agighiol. Dit scheelt ons zo’n 50 km en brengt ons toch weer een beetje terug op de planning. De weg om Tulcea uit te fietsen bestaat uit kinderkopjes en gaat natuurlijk stijf omhoog. Onze fysieke gesteldheid wordt dus meteen goed op de proef gesteld. Tegen de verwachtingen in gaat het eigenlijk helemaal nog niet zo slecht. Wytze hangt in het begin nog een tijdje in het wiel maar als de eerste klimmetjes zich aandienen komt hij me al weer snel voorbij getrapt. Hij kan dat gewoon niet laten. Ik blijf in mijn eigen tempo omhoog klimmen. We fietsen opnieuw door een heel mooi heuvelachtig landschap. Even voorbij Agighiol zitten we weer op de hoofdroute en komen we vrij snel bij een binnenwater uit dat bij het natuurreservaat van de Donau Delta behoort. De met kort gras begroeide hellingen houden het water buiten. Tijdens de cola pauze besluiten we door te fietsen naar Jurilovca. Ik ben bang dat we onze fysieke mogelijkheden daarmee overschatten en vind het een beetje riskant maar Wytze wil morgen in Constanta zijn en dan moeten we vandaag dus toch wel voldoende kilometers gemaakt hebben. Aangezien Wytze nog het meest last heeft van diarree laat ik hem beslissen. Dus … we gaan nog even door. We ontmoeten bij de cola ook nog een Duitse jongen die naar Istanboel aan het fietsen is. Hij volgt de Europa Radweg, fietst zo’n 120 km per dag en wil vandaag nog in Constanta aankomen. Wytze geeft een beetje aan dit toch wel als het echte wereldfietserswerk te vinden en onze manier maar een beetje te soft te vinden. Ik heb dat gevoel niet en vindt het fijner om het fietsen te combineren met contacten leggen en dingen te bekijken zodat je meer kunt genieten van de omgeving en haar bewoners. Hoewel Wytze nog wel even achter een boom moet gaan zitten komen we zonder ons te moeten forceren in Jurilovca aan.Bij Pension Anastasia vinden we onderdak. Het is een beetje aan de dure kant maar we krijgen dan ook wel de beschikking over een heel huis inclusief woonkamer en keuken. In het dorp kopen we ons eten en pin ik 400 Leu.  Wytze loopt nog even naar het haventje van Jurilovca. Ik heb bij het lopen weer veel last van mijn linker enkel en ga terug naar het pension en doe daar nog wat kleren in de was en hang die buiten onder het afdak te drogen. Wytze kookt rijst met wat gemende diepvries groenten. Ik doe er nog wat reepjes gekookte ham (Praga) bij. Als toetje natuurlijk nog ons dagelijks bekertje yoghurt en we sluiten af met koffie. Goed gegeten dus maar de vraag is: Hoe lang houden we het bij ons? Ik chat nog even met Peet en Faas. Het waait hard dus de was zal morgen wel droog zijn en .. het is goed slaapweer. Morgen naar Constanta??

Dag 46: Di. 4 Juli 2017
Jurilovca – Constanta 
93 km  

• 

Met wat gekookte eitjes en verse koffie maken we voor onszelf een heerlijk ontbijtje. Het waait nog steeds flink en vannacht heeft het ook nog veel geregend maar als we om goed 9 uur wegfietsen is het droog. Met de wind in de rug is het eigenlijk best goed fietsweer. Even moetende regenjasjes aan. Na zo’n 20 km gaan we bij de afslag in Mihai Viteazu koffiedrinken. We zitten nog maar net of er komt een Spanjaard bij ons aanschuiven die uit de richting van Constanta komt. Hij heeft flink tegen de wind, die ons zo goed gezind is, in moet trappen. Hij vertelt dat hij gisteren een Duitser ontmoet heeft die hem vertelde dat hij 2 Nederlanders voorbijgefietst is die onderweg zijn naar Burgas om daar de boot naar Georgiëte nemen en dat hij blij is dat hij ons gevonden heeft en dat hij heeft vervelend nieuws heeft voor ons. De ferry in Burgas neemt deze maand namelijk vanwege onderhoudswerkzaamheden geen passagiers mee. Ik kan hem niet geloven! Terwijl Wytze nog met hem verder praat probeer ik een reservering te doen bij de bootmaatschappij waar ik eerder contact mee gehad heb. Bij dat eerdere contact verzekerde de maatschappij mij dat het geen probleem zou zijn om met de fiets de overtocht te maken maar als ik toch wilde reserveren dat dat dan pas vanaf 2 weken van tevoren mogelijk is. Eenmaal op de website van de maatschappij zie ik dat reserveren niet mogelijk is omdat de hele maand juli ineens ontbreekt. Ik stuur daarom maar een email met de vraag hoe het nu zit.Vrijwel meteen krijg ik het antwoord dat het verhaal van de Spanjaard bevestigt. Dju!!! Wat nu?? De Spanjaard die via Georgië naar Iran wil fietsen en per se niet via Turkije wil fietsen heeft ervoor gekozen om naar Odessa in  Oekraine te fietsen en daar de boot te nemen naar Georgië. Voor ons is dat nu nog geen mogelijkheid want wij moeten in Constanta eerst onze paspoorten nog op gaan halen. We wisselen wel nog even elkaars telefoonnummers uit. (Juan Miguel Montilla Pabon 12-05-1977 +34 687909859 ) Dan komt er ook nog een Oekraïense motorijder bij ons aangeschoven die vertelt over hoe mooi het wel niet in Georgië is. De ellende wordt daarmee alleen maar erger. Goed van slag nemen we afscheid van Juan en de Oekraïner en fietsen in een ruk door naar Constanta. Onze eerste zorg is nu om onze paspoorten op te halen die we post restante naar Constanta op hebben laten sturen. Het postkantoor vinden we vrij snel maar het is er druk dus moeten we in een lange rij aansluiten. Als we eindelijk aan de beurt zijn laten we onze ID kaart zien en vragen naar de voor ons binnengekomen post. De juffrouw kijkt even op de ID kaart, geeft hem terug en zegt dan zonder ook maar ergens te kijken dat er voor ons niks binnen gekomen is. Als we vragen willen stellen luistert ze niet en wenkt de volgende in de rij. We begrijpen er niets van. Op mijn mobieltje zoek ik naar het inleverbewijs dat Sanne me gestuurd heeft. Eerst wil ze niet kijken maar na wat aandringen doet ze dat dan gelukkig toch. Ze spreekt geen Engels maar roept iets tegen ons waar wij geen snars van verstaan. Gelukkig ontfermt haar collega van 2 loketten, door ons te wenken, zich dan verder over ons.  We moeten eerst wel weer aansluiten in de rij, maar als we dan aan de beurt zijn tovert zij ineens 2 aan mij geadresseerde brieven boven tafel. 1 met ja hoor onze paspoorten met daarin opgenomen onze visum voor China en de andere met de remblokjes die Catrien nog nagezonden heeft. Het derde pakket dat de kinderen als verrassing naar me opgestuurd hebben is jammerlijk genoeg niet in Constanta gearriveerd. De weg naar China is geopend maar de vraag is nu hoe komen we er.Met gemengde gevoelens staan we buiten bij het postkantoor met de paspoorten in de hand een selfie te maken om het thuisfront gerust te stellen. We gaan opzoek naar het in het boekje getipte hotel Tineretului. Voor 100 Leu per nacht hebben we een kamer. De kwaliteit is niet best maar het is te doen. 
Om te vieren dat we onze paspoorten in ons bezit hebben en even de tegenslag van de boot te verdringen stel ik voor om ergens op een terras wat te gaan drinken. Wytze is allergisch voor terrassen en wil liever eerst nog wat door het stadje lopen en naar de zee gaan kijken. Okay gaan we eerst naar de zee kijken. Eenmaal van het zicht op zee genoten te hebben stel ik voor om nu dan een terras te gaan zoeken. Wytze wil eigenlijk nog steeds niet, gaat liever eerst nog naar de haven kijken maar als ik aangeef daar echt geen zin meer in te hebben en dan wel op het terras op hem zal wachten loopt hij toch maar met me mee. Ik heb echt behoefte om de ontvangst van de paspoorten eens lekker te gaan vieren en bestel dus een lekker glas bier. Heerlijk! Wytze bestelt dan maar een alcoholvrij biertje maar kan het gevoel van euforie om de paspoorten niet vinden en dus smaakt het hem in het geheel niet. Ik wil mijn heerlijke gevoel over het bereiken van Constanta en het binnen hebben van de paspoorten nog even vasthouden en bestel gewoon nog een bier. Wytze wil niets meer en gaat dan maar zitten wachten tot ik mijn biertje op heb. Hij heeft honger en wil gaan eten. Prima, zeg ik, dan gaan we eten. Het maakt mij niet uit waar en wat we gaan eten als we maar niet de hele stad door gaan sjouwen en uiteindelijk nog nergens gaan zitten. Het stikt hier natuurlijk van de eetgelegenheden maar het resultaat is natuurlijk toch dat we aan het einde van de straat nog steeds geen keuze gemaakt hebben. Ik wil me niet weer opdringen en wacht wel af wat Wytze gaat doen. Zullen we hier dan maar zegt hij dan. En zo komen we dan uiteindelijk toch terecht in een vrij duur restaurant, met lange wachttijden en waar Wytze na 3 kwartier te horen krijgt dat zijn bestelde soep niet opgediend kan worden. De sfeer was al slecht maar zakt nu naar diep onder nul. Gelukkig smaakt het hoofdgerecht van Wytze hem wel. Dat van mij helaas veel minder. Na het eten gaan we maar meteen terug naar het hotel om ons te douchen en om te kleden want we lopen nog steeds rond in onze fietspakken. De aankomst in Constanta, een mijlpaal waar ik me best wel op verheugd had, valt me ontzettend tegen. Ik had het einde van de Limesroute en het bezit van de paspoorten ondanks het niet doorgaan van de bootreis vanuit Burgas gezellig willen vieren. Helaas was Wytze niet in dezelfde ‘mood’ te krijgen en onder het douchen besef ik dat dat nog wel eens een heel moeilijk punt in onze reis kan gaan worden en vraag ik me af of ik dat dan wel volhoud. Ook heb ik het gevoel dat hij mij verwijt dat ik het plan om met de boot de zwarte zee over ter steken niet goed uitgezocht heb. Al eerder heeft hij de opmerking gemaakt twijfel te hebben over het doorgaan van de bootreis over de zwarte zee. Als hij uit de douche komt laat ik hem dan ook weten dat ik toch wel twijfel over de zin van het verder fietsen. Als reden geef ik het niet doorgaan van de boot en dat het me maar niet lukt om via het internet een goed alternatief daarvoor te vinden. Wytze schrikt maar lijkt even later door mijn opmerkingen toch bevrijd om met zijn irritaties over mij op de proppen te komen. Ik zou voor een wereldfietser niet uit het juiste hout gesneden zijn. Daarvoor heb je de kwaliteiten nodig waarover hij wel beschikt namelijk soberheid en doorzettingsvermogen. Gelukkig kunnen we even later toch weer samen kijken naar de mogelijkheden die er zijn om net als de Spanjaard Juan via Odessa de Zwarte Zee over te steken. We spreken af om morgen in alle rust te bespreken of we er helemaal mee gaan stoppen, of we terugfietsen naar Galati en vandaar naar Odessa, of we ipv  de boot iets met een vliegtuig of trein kunnen overbruggen.

Dag  47:        Wo.   5 Juli 2017
Constanta

• 

• 

• 

Hoewel het natuurlijk goed is om irritaties uit te spreken heeft het voor ons alle twee toch een slapeloze nacht opgeleverd. Tegen de morgen val ik pas in slaap en moet Wytze me om kwart voor 8 wakker maken om te gaan ontbijten. ‘We gaan ontbijten’ maar waar? Ik realiseer me de opmerking van Wytze dat ik niet sober genoeg ben om een goede wereldfietser te kunnen zijn en blijf dus maar wat achter Wytze aanlopen zodat hij maar moet kiezen waar we zullen gaan eten.  Hij loopt alle eettentjes voorbij, gaat bij de supermarkt naar binnen en wijst daar een soort van cake aan. Die maar doen? Ik kijk hem wat geschrokken aan en zeg, maar zullen we niet ergens rustig gaan zitten met een bakje koffie erbij en dan bespreken hoe het met ons en onze reis naar China verder moet? Wytze gaat gelukkig, zij het met tegenzin, om en even later zitten we op een terrasje aan ons ontbijt. Daar spreken we nogmaals onze irritaties naar elkaar uit. Ik vind het onzin om constant op zoek te zijn naar soberheid omdat je anders geen wereldreiziger zou zijn. Zeker nu onze lichamelijke conditie na de voedselvergiftiging nog steeds niet op het goede niveau is lijkt het mij verstandiger om rustig aan te doen en nu we de omstandigheden er zijn goed te eten en te drinken. Er zullen nog genoeg trajecten komen waar we tot soberheid gedwongen zullen worden. Wytze vindt dat ik te vaak mijn zin door drijf en dat ik te veel met mijn mobieltje bezig ben waardoor ik hem het gevoel geef het derde wiel aan de wagen te zijn. Hij neemt zich voor niet langer alles te pikken wat ik wil en adviseert mij om te proberen om het thuisfront los te laten. Het uitspreken van de irritaties geeft aan dat we nu weten wat er allemaal speelt en maakt ons duidelijk dat we alle twee heel verschillend van aard zijn en het op reis zijn heel verschillend in willen vullen. Toch levert het gesprek voldoende vertrouwen in elkaar op om te besluiten dat we samen verder zullen gaan. We kiezen ervoor om terug te fietsen naar Galati en vandaar te proberen om in Odessa te komen en net als Juan daar de boot naar Georgië te nemen. Na het ontbijt gaan we eerst een kijkje nemen in de moskee aan het einde van de straat en wandelen daarna door naar het strand. Terug op de kamer reserveren we meteen online booking voor 12 juli de ferry van Odessa naar Batumi en hebben we via Whatsapp nog contact met Juan over de route die hij aan het fietsen is. Als de plannen vast liggen informeren we het thuisfront over de tegenvallers en hoe onze nieuwe route naar China er uit zal gaan zien. Voor de lunch wordt het dan toch een bezoek aan de supermarkt waar we wat appelkoeken halen om de honger te stillen. Op een bankje met zicht op de zee eten we de koeken op waarna we nog over het strand wandelen waar hard gewerkt wordt aan de bouw van podia voor een komend muziekfestival. Via een soort van boulevard langs de zee maken we nog een rondje over de landtong Tomis. Een opvallend en beetje vervallen gebouw is daar het Cassino.  We lopen nog een kerk binnen waar volop gebeden en gezongen wordt. Op de terugweg naar het hotel stelt Wytze voor om nog ergens wat te gaan drinken. Natuurlijk wil ik dat wel. Graag zelfs ik wilde al wel eerder maar durfde het niet meer voor te stellen. Ik neem een lekker pilsje, Wytze een fruitmix. Om goed 20.00 uur gaan we eten bij een soort van shoarmatent en daarna is het tijd om te gaan slapen want we willen morgen al vroeg vertrekken.

Dag 48:        Do.   6 Juli 2017
Constanta – Tulcea   
132 km 

• 

Het is half zeven als we de boel al aan het inpakken zijn. Over 5 dagen moeten we in Odessa zijn en er ligt nog een heel traject met veel onzekerheden zoals de grensovergangen in Moldavië en Ukraine voor ons. De route om Constanta uit te komen verloopt vlotter dan bij binnenkomst toen we voor onze paspoorten nog op zoek waren naar het postkantoor. Ook de weg langs Mamaia is vandaag veel minder druk dus het schietgoed op. Er staan wel heel veel mensen langs de kant van de weg met sleutels te rammelen. Ze proberen hierdoor de aandacht te trekken van de toeristen die nog op zoek zijn naar een logeeradres. De concurrentie is groot. Om de route zo kort mogelijk te houden fietsen we vandaag zo veel mogelijk over de E87.  Het schiet aardig op. Geen zware klimmen en rond 16.30 uur zijn we dan ook al in Tulcea bij het hotel dat we onderweg via Booking.com vastgelegd hebben. Het hotel ligt op een mooie locatie aan een grote vijver, kost met € 29,00 wel wat meer dan Vila Pelican waar we een paar dagen geleden logeerden en waar ik onder geen voorwaarde nog naar toe wilde. We kunnen er ook eten dus hoeven we ook de stad niet meer in. Onze vriend Juan appt dat het gelukt is om zowel de grens van Moldavië als die van Oekraine over te steken en dat hij onderdak gevonden heeft in een hotel in Reni. Morgen fietsen we richting Galati. Of we ook in Reni kunnen komen?

Dag 49:        Vrij.  7 Juli 2017
Tulcea – Reni
107 km

• 

We hebben al weer vroeg op de dag een discussie die gaat over betalen we het hotel met cash of met de card. Ik stel voor te pinnen zodat we voor onder weg nog voldoende cash overhouden en wat reserve hebben. Wytze wil echter cash betalen en zo weinig mogelijk geld overhouden omdat dat als we eenmaal over de grens zijn niets meer waard zal zijn. Als hij afgerekend heeft begint hij op mij te mopperen. Hij heeft toch gepind omdat ik dat perse zou willen hebben maar ik heb dat helemaal niet gezegd. Ik heb alleen gezegd het fijner te vinden om wat geld achter de hand te houden omdat we niet zeker weten hoever we zullen komen en wat we nog op ons pad tegenkomen. Het een en ander is afhankelijk van hoever we vandaag gaan komen. Blijven we in Galati overnachten of gaan we vandaag toch de grens al over? Het gaat hier dan over ca. 200 Leu (€ 50,00). Het eerste deel van de etappe gaat moeizaam omdat we over enkele klimmetjes van 10% heen moeten. Daarna gaat het wat makkelijker en schiet het goed op. We stoppen alleen om nog ergens om wat koeken te kopen en op te eten en nog een keer om op een terrasje wat te drinken. Om goed 3 uur staan we te wachten op de ferry die ons naar Galati moet brengen en zijn we weer terug bij af. We bellen allebei even naar huis om te zeggen dat we de EU direct zullen gaan verlaten en vannacht waarschijnlijk al in Oekraïne zullen overnachten. Dit betekent dat de communicatie wat moeilijker zal gaan worden en we alleen nog maar kunnen appen als we over WIFI beschikken. We boeken via booking.com meteen ook maar een overnachting in het eerste beste pension dat we in Oekraïne zullen passeren. Met wat moeite en hulp van de GPS vinden we in Galati de E87 terug die ons naar de weg naar Moldavië moet brengen. We hebben het er zo druk mee dat we vergeten om een bank te zoeken waar we ons Roemeens geld kunnen wisselen. Over een lange smalle slechte weg van zo’n 8 kilometer bereiken we de grens. Roemenië uit stelt niet veel voor dat is een kwestie van zwaaien en glimlachen. De grens van Moldavië gaat anders. Een vrouwelijke beambte neemt onze paspoorten in maar komt ze even later gestempeld en wel terug brengen met de mededeling dat we door mogen fietsen. Net over de grens zijn er opvallend veel nieuwe benzinestations gebouwd. Ons verblijf in Moldavië is maar van korte duur want een paar kilometer verder staan we alweer bij een grenspost. De douanebeambte wenkt ons en stempelt ons op het paspoort het land weer uit. We kunnen door naar de Oekraïense grenspost. Een jonge politieagent legt uit hoe zij het georganiseerd hebben. Loket 1 controleert het paspoort en stopt er een briefje in met enkel stempels. Loket 2 vraagt of we bagage bij ons hebben. Ja is goed en dan mogen we terug naar de politieman, die dan een streng gezicht op zet vragen gaat stellen zoals: Waar gaan jullie naar toe? Hoe lang blijven jullie in de Oekraïne? Hebben jullie een groot mes bij? Als ik nee zeg wijst hij maar mijn gereedschapstasje dat aan het frame hangt. Open maken zegt hij. Op het moment dat hij het zegt besef ik ineens dat ik daar na de lunch mijn eetmes in gestopt heb. Er zitten 2 ritsen in het tasje. Zit het mes links of rechts? Ik gok rechts dus doe ik de linker rits open en ben nog maar halverwege als het mes er al uit valt. Ik begin meteen verontschuldigend uit te  leggen dat het een eetmes is maar dat ziet de agent natuurlijk ook wel. Hij knikt : No problem en gaat verder met zijn vragenlijstje. Of we misschien een stroomstok bij ons hebben om ons tegen de honden te beschermen?  Ik zeg nee geen stroomstok maar wel een dazer. Hij wil dat ding wel eens zien. Ik geef hem mijn dazer en leg uit hoe het werkt. Hij lacht en vraagt of hij de dazer even mag hebben. We have a dog, zegt hij nog als hij met wat collega’s het kantoor in duikt. Lachend komen ze terug dus waarschijnlijk heeft de hond de dazer wel gehoord. Hij wenst ons vriendelijk goede reis. We kunnen de Oekraïne in! Op naar het 6 km verder gelegen Reni waar we een kamer gereserveerd hebben. Bij de afslag naar het stadje zien we onder aan de oprit een klein huisje met de opschrift “Hotel”. Zouden we daar iets gereserveerd hebben? Voor het huis staat een oude vrouw en haar man. Ze zien dat we zoekende zijn en wenken ons. Of we bij hen een kamer gereserveerd hebben weten ze niet. Ze bellen de dochter die dat voor hen op de computer in de gaten houdt. Even is er nog verwarring omdat we voor 4 personen gereserveerd zouden hebben maar uiteindelijk is 2 ook goed en mogen we blijven. De oude mevrouw vindt dat we, omdat we zo ver gefietst hebben, eerst maar eens een bordje eigengemaakte soep moeten eten voordat we de spullen uit gaan pakken. Okay, we willen haar niet teleurstellen dus dan doen we eerst maar soep. Even later komt haar schoonzoon en tevens buurman over de huur van de hotelkamer praten. Hij heeft het over 5 duizend UAH (Grivna)! Dat kan toch niet! Dus laat ik hem de aanbieding op Booking.com zien waar duidelijk 550 UAH staat. Hij knikt en zegt 5 duizendvijftig. Maar goed we hebben nog geen Grivna’s en zullen eerst maar eens in het dorp gaan pinnen en wat gaan eten. Wewillen 2000 UAH (ca, € 64,00) pinnen maar dat gaat de automaat te ver. 1000 UAHlukt wel dus doen we dat dan maar 2x. Vlakbij de pinautomaat is een restaurantje met terras. We zitten nog maar net of we krijgen een voor ons onleesbare menukaart aangereikt. Alles is in het Russisch en we hebben het wie,wat waar boekje vergeten mee te nemen. Een woord kennen we wel nl. Pizza!! Dus bestellen we Pizza maar wat moet erop. De ober kent gelukkig een paar woordjes Engels en knikt begrijpend bij onze wensen vegetables and cheese. Met een goed glas bier erbij smaakt de pizza zelfs nog lekker ook en maken we er een gezellig etentje van. De nieuwe omgeving en de nieuwe ervaringen hebben ons duidelijk wat uit de mineur stemming gehaald. We hebben het gevoel weer dichter bij ons doel gekomen te zijn. Op de terug weg naar het pension kopen we bij 2 winkels brood met beleg voor ons ontbijt. De penningmeester van het pension staat al op ons te wachten als we aankomen. Zijn vrouw is er nu ook bij. Ze hebben de rekening opgemaakt en willen geld zien. We moeten 220 UAH (ca. € 7,00) meer betalen voor de soep die moeder ons aangeboden heeft. Wytze schiet meteen in de aanval. Maar we hebben net in het dorp 2 pizza’s gegeten en 4 consumpties gedronken voor 237 UAH ! (ca. € 7,60) die soep kan toch niet zo duur zijn!!Bovendien hebben we die soep niet eens besteld maar kregen we hem als ware door de oude vrouw voorgezet. Het helpt ons niet. De rekening dient betaald te worden. De oude vrouw krijgt van dochter op haar kop dat ze niet tegen ons gezegd had wat de soep zou gaan kosten. Even later komen de 2 Zwitserse meisjes die tegelijk met ons bij de grens waren ook bij het pension aangewaaid. Zij waren van morgen ook nog in Tulcea en eergisteren ook in Constanta. Ze reizen met bus of liften zomaar wat rond. Ze hebben ons vandaag al wel eerder zien fietsen. Goed half 11 is het voor ons alweer bedtijd.

Dag 50: Za. 8 Juli 2017
Reni –  Izmajil
70 km

• 

• 

Ik heb slecht geslapen. Waarom weet ik niet, misschien ben ik toch te moe geweest of te gespannen voor wat Oekraïne ons zal gaan brengen? Tegen de morgen val ik pas in slaap. We eten ons ontbijtje voor het pension en fietsen om half negen al naar de winkel in Reni om voldoende water in te slaan. Vanwege de taal kunnen we nog niet meteen ‘plat’ water vinden. De kleur van de dop geeft ons geen duidelijkheid en ook de bediening heeft geen idee wat we nou eigenlijk willen. We kopen dan maar op de gok. Door het gedoe vergeten we om ook brood of koek in te slaan.  Even buiten Reni krijgen we ineens een hele meute wilde honden achter ons aan. Zeker 6 à 7 honden zitten ons blaffend en grommend achter de hielen. Ik pak snel de Dazer maar het lijkt wel of de honden allemaal doof zijn, ze staken de achtervolging pas als Wytze een flinke brul laat horen.  Gelukkig maar, want het voelde echt bedreigend aan. De verwachting dat we toch nog ergens een winkeltje zullen passeren blijkt echter niet uit te komen. De weg gaat nergens echt door een dorpje heen. Geen lunchpauze dus vandaag. We stoppen pas als we al in een voordorpje van Izmajil zijn en drinken daar een cola met een koek. Izamajil ligt dan nog verder weg als we dachten. Uiteindelijk komen we in het echte centrum terecht en nemen we onze intrek in Hotel Old Town. Een simpel, beetje oubollig hotelletje waar we via een smalle trap onze bagage naar de kamer moeten sjouwen. We wandelen daarna even door het winkelcentrum met heel veel kleine winkeltjes en doen daar alvast onze inkopen voor morgen. Het is lekker weer en gaan nog even op een terrasje zitten voor een kopje koffie en een chocomelk meteen lekker stuk chocoladetaart. Terug op de kamer bereiden we op de wegen kaart de route van morgen alvast voor. We zullen ook morgen weinig voorzieningen aantreffen dus is het belangrijk dat we voldoende voedsel en drinken mee gaan nemen. Ook onderdak vinden zal morgen misschien niet meevallen. Voor het avondeten lopen we langs een pretpark een heel eind de stad uit naar een restaurant aan het water. Het restaurant blijkt niet open te zijn maar iets verder is er een Piknik restaurantje met een mooi terras. Er is zelfs livemuziek van een soloartiest.  Als we de kaart niet kunnen lezen krijgen we gelukkig al vrij snel hulp van een Engelssprekende mevrouw een paar tafeltjes verderop. We bestellen bij haar in het Engels wat we zouden lusten en zij vertaalt dat weer in het Russisch naar de bediening.  Het duurt even voordat we ook eten op tafel krijgen maar wat we krijgen is goed. Terug op het hotel schrijf ik nog even wat ervaringen op het blog.

Dag 51:         Zo. 9 Juli 2017 
Izmajil – Tatarbunary  
96 km

• 

• 

• 

Om 7 uur staan we al langs het bed en eten even later op de kamer onze boterhammen op. Om 8 uur trappen we al weg. Het is even zoeken om op de goede weg naar Tatarbunary te komen, maar met een paar keer vragen lijkt het dat we goed zitten. Na zo’n 19 km passeren we warempel een benzinestation met een barretje en een winkel. Hoewel het nog vroeg is maken we er graag gebruik van, want we verwachten niet veel meer mogelijkheden te zullen passeren. Toch lekker koffie met mariekoekjes. Het landschap is eentonig. Veel uitgestrekte akkers met koren en zonnebloemen.  De weg is zeer slecht en zit vol met diepe gaten en aan elkaar gesmolten asfaltranden. Als je in de verte de vrachtauto’s slingerend hun weg ziet zoeken dan weet je dat er weer een stuk slechtwegdek aan zit te komen en dat je op moet gaan passen. In een winkeltje bij een kruispunt in de buurt van Strumok gaan we op het terras nog wat drinken. 2 jongens van een jaar of 12 schuiven bij ons aan.  Eerst lijkt het dat ze willen weten waar we vandaan komen en zo maar vrij snel beginnen ze te schooien en wordt duidelijk dat ze geld willen hebben. Ze worden daar zo brutaal in dat we ze maar genegeerd hebben en weer weggegaan zijn. Goed half 4 komen we in de geplande eindplaats Tatarbunary aan. Op Google.maps hebben we gisteren gezien dat er in het centrum een hotel zou kunnen zijn. Zover hoeven we echter niet te gaan want nog voor het centrum komen we bij een bord tegenover een groot gebouw waarop staat dat er daar een camping, een hotel en een restaurant in gevestigd is. Wytze gaat eens kijken wat ze ons te bieden hebben. De camping lijkt niet meer te bestaan en of ze een hotelkamer over hebben is niet helemaal duidelijk. Als we buiten nog aan het overleggen zijn komt er een Oekraïense man naar ons toe die het gesprek tussen Wytze en de receptie gehoord heeft en biedt ons aan om te helpen omdat het in de Oekraïne volgens zijn zeggen de gewoonte is om buitenlanders op te lichten. Hij spreekt Engels en heeft een tijdje in Den Helder gewerkt. De man gaat met Wytze mee en treedt op als tolk. Er is nog een kamer voor ons en de fietsen kunnen achterom bij het hotel gestald worden. Prima. De man gaat nog even met ons mee om te checken of alles goed gaat en wenst ons dan nog een goede reis. Achter het hotel worden we door de vrouw van het hotel opgevangen. Om aan ons verblijf in het hotel zo weinig mogelijk ruchtbaarheid te geven loodst ze ons via allerlei gangetjes en kamertjes binnendoor naar onze kamer. Eenmaal op de kamer adviseert ze ons om zoveel mogelijk op de kamer te blijven zodat zo weinig mogelijk mensen van onze aanwezigheid op de hoogte zijn. Ze wil zelfs dat we op de kamer blijven om te eten. Dit gaat ons echter te ver. We bestellen alleen wat te drinken en zeggen dat we straks toch graag gewoon beneden op het terras zouden willen eten. Ze gaat akkoord en laat even later een lekker Amerikaans Bud biertje brengen. Later nestelen we ons op het terras en bestellen we met behulp van het pictogrammenboekje wat we willen eten. Het werkt prima. Aan belangstelling geen gebrek. Een jong serveerstertje probeert af en toe een paar woordjes Engels met ons te spreken. Ze kan het wel maar durft nog niet zo goed. Andere gasten horen dat en beginnen dan ook in het Engels vragen ter stellen. Ze zijn trots als het lukt om een paar woordjes met ons te wisselen. Morgen hebben we een kort ritje gepland naar de badplaats Kurortne en hebben daar al een pensionnetje gereserveerd. Er lijkt volgens de GPS een weg naar toe te gaan die vlak langs de kust van de Zwarte Zee loopt. Of die weg ook goed te fietsen is zal morgen nog moeten blijken.

Dag 52:        Ma.  10 Juli 2017
Tatarbunary – Kurortne 
67 km

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Ons ontbijt gebruiken we nog in het restaurantje van het hotel. Veel ‘soeps’ is het niet maar met wat koeken en koffie zijn onze magen genoeg gevuld om op pad te gaan. Met de reservering van een pension in Kurortne is ons einddoel voor vandaag gisteren al vastgelegd. De route ernaar toe is nog niet helemaal duidelijk omdat onze kaart dat stukje van Oekraïne niet weergeeft.  We zullen het dus moeten doen met de GPS en Google Maps. Na nog zo’n 5 km over de M15 gefietst te hebben verlaten we de hoofdweg en gaan we rechtsaf verder over de T1610. Een wit weggetje dat helemaal in Kurortne uit zou moeten komen. In het begin is de weg redelijk en lekker rustig maar even voorbij het eerste dorpje dat we passeren moeten we net als het vele vrachtverkeer al slingerend de vele gaten in het wegdek zien te passeren. Na zo’n 18-19 km komen we uit bij een winkeltje annex café. We leggen even aan en vragen er de weg maar dat helpt ons niet echt. De weg die we uiteindelijk volgen kunnen we niet terugvinden op de kaart maar staat wel op de GPS. Onze tweede stop van de dag is bij een winkeltje net voor dat we via een dijkje tussen 2 wateren door fietsen. We kopen er een cola en wat koeken schuiven voor de winkel aan bij een tafel waar 3 dames en de winkeljuffrouw vrij onsmakelijk aan een bevroren vis zitten te kluiven. Af en toe ontdooien ze een stukje vis met een aansteker en snoepen dat stukje er dan af. We proberen een gesprekje maar dat gaat door de taalbarrière niet lukken bovendien schuift er een vieze dronkenman aan die wel aandacht van de vrouwen krijgt dus gaan wij maar weer verder. De route loopt niet zoals gedacht dicht langs de kust van de Zwarte Zee maar er zover vandaan dat we het water nauwelijks te zien krijgen. In Kurortne dat we rond een uur of 2 binnen fietsen is het druk met badgasten. Er zijn veel overnachtingsmogelijkheden maar een verwijzing naar het adres dat wij geboekt hebben kunnen we niet vinden. We laten het adres op ons mobieltje lezen aan 3 vrouwen die hun pension aan staan te prijzen. Ze sturen ons naar het einde van de straat waar een poortje open staat. We spreken een man aan die in de tuin bij het poortje staat. Hij blijkt de eigenaar van het pension te zijn en neemt ons door de moestuin mee naar de receptie van het pension. Of we ook blijven eten is de vraag. Omdat we bang zijn een vet stuk vlees op ons bord te krijgen zeggen we dat als we een vegetarische maaltijd kunnen krijgen we dat wel willen doen. De kamer stelt niet veel voor, 2 bedden, een tafeltje met een deur die je op de gang met een hangslot af kunt sluiten. Over dag staan vanwege de hitte alle deuren open en hangt er slechts een vies gordijntje voor. Er is geen douche en ook geen toilet. Daarvoor moeten we naar beneden naar het douche- toilet gebouw met vieze hurktoiletten. We wandelen door het poortje aan de achteruitgang naar het strand. Het pad loopt tussen vele vieze kraampjes,maar het strand ligt er op een strook zand onder een hoge duin mooi bij. Wytze gaat zwemmen terwijl ik liever op de spullen pas en met een lekker pilsje van het mooie uitzicht over de zee geniet. We willen nog wel wat langer blijven maar het is etenstijd en dus moeten we terug naar het pension. De maaltijd die we voorgeschoteld krijgen, gierst met een groentepapje van ui en tomaat en een kopje thee, stelt echter niet veel voor. Het smaakt nergens naar en we hebben ook nog steeds honger. We lopen daarom na het eten nog even terug richting strand waar we eerder ook een winkel gezien hebben. We kopen er nog wat koek, een toetje, een banaan en een blikje bier en nemen dat mee naar het terras op de binnenplaats van het pension. Als we dat lekker naar binnen zitten te werken komt de eigenaar van het pension langsgelopen en kijkt ons verbaasd aan. Met een wat schuldig gezicht zegt hij: “Hungry??” en maakt zich uit de voeten. Een Russisch gezelschap dat zich eerder ook al bewonderend over onze fietsplannen uitsprak nodigt ons nog uit om bij hen aan tafel wodka te komen drinken. We slaan dat toch maar af want voor ons is het dan alweer bedtijd. Het is nog wel heel warm op de kamer dus proberen we met de deur open en de ventilator aan toch de slaap te vatten.

Dag 53:        Di.   11 Juli 2017
Kurortne – Odessa
100 km

• 

• 

• 

Het is al vroeg rumoerig in het pension. Om half 6 beginnen de buren al herrie te maken. Wytze heeft slecht geslapen, ik toch wel aardig. Om 8 uur gaan we naar ons inclusief ontbijt. Pasta met olie en net als gisteren weer zo’n groentepapje van tomaat en ui. Om half negen fietsen we de moestuin uit en zijn we op weg voor een kort ritje naar de haven van Chronomorsk waar de boot naar Georgië vertrekt. Maar dit pakt anders uit. Door een verkeerde afslag worden het toch 100 km. Bij het vertrek stel ik al voor om ergens een wegenkaart te gaan kopen maar Wytze vindt dat niet nodig en zegt dat het toch niet zo moeilijk kan zijn. We hoeven alleen maar de kustlijn te volgen. Maar zonder een goede wegenkaart is het blijkbaar toch moeilijk om de juiste weg te vinden. Op de GPS kan ik het gelukkig een beetje volgen maar de kwaliteit van de weg is niet altijd duidelijk. Zo kan het gebeuren dat een weg met redelijk wegdek even verderop een onverharde weg wordt vol kuilen en gaten of soms zelfs doodloopt en we weer terug moeten. Tot Zatoka een bruisende badplaats gaat het nog goed. Hoewel ik weet dat Wytze allergisch is voor terrasjes stel ik toch voor om er even te pauzeren en een kop koffie te gaan drinken en kies een terras uit met een mooi uitzicht over de zee en het strandleven. Om gemopper te voorkomen ga ik maar snel naar binnen om onze bestelling door te geven. Ze hebben ook gebak. Ik lust wel en stuk maar loop toch nog maar even naar Wytze om te vragen of hij ook gebak lust. Ik weet dat ik niet moet vragen of we er gebak bij zullen nemen want dan hoeft dat natuurlijk niet. Dus zeg ik dat ik er gebak bij neem en vraag of hij dat ook wil. Meestal wil hij nl. evenveel bestellen als ik doe. Koffie met gebak dus. Ik geniet ervan, maar bij Wytze wordt de ergernis over ons ‘decadent gedrag’ zichtbaar groter. Terwijl ik nog drukdoende ben om op de GPS de juiste weg te vinden fietst Wytze bij Karolina al links af. Ik stop nog even en roep nog “moeten we hier niet rechts af” maar krijg geen tijd om de GPS opnieuw goed af te stellen. Omdat ik toch twijfel of we wel goed rijden stel ik voor om bij een benzinepomp te gaan kijken of ze een wegenkaart hebben. Wytze wuift dit weg maar ik ga toch even kijken. Helaas ze hebben er geen. Eerder op de dag heb ik ook al voorgesteld om te proberen om ergens een wegenkaart te kopen maar Wytze vindt dat niet nodig. Hij vindt de weg wel! Als ik op mijn GPS ver uitzoom zie ik echter dat we steeds verder van de kust wegfietsen. Het duurt even voordat ik Wytze met google.maps overtuigd heb dat we op de P70 aan het fietsen zijn en we  op zoek moeten naar afslag M27. Met af en toe een blik op mijn mobieltje komen we uiteindelijk dan toch in het havengebied van Chronomorsk aan en proberen we daar de kade te vinden waar we morgen op de boot naar Georgië aan moeten monsteren. Helaas dat lukt ons niet. We besluiten om eerst maar eens op zoek te gaan naar een hotel zodat we wifi hebben en kunnen kijken of we al meer informatie hebben ontvangen van de bootmaatschappij. Langs de weg zien we een bord staan met een bed erop en gaan die verwijzing maar achterna. Het hotel ligt nog op 6 km van ons vandaan net voor Odessa. Ze willen alleen maar cash dus moeten we eerst nog 2 km verder naar Odessa om te gaan pinnen. Dat lukt in een grote supermarkt waar we echter wel provisiegeld moeten betalen. We drinken er nog wat en gaan dan terug naar het hotel. We hebben geen zin meer om Odessa in te gaan en daar een restaurant te zoeken dus fietsen we voor het avondeten terug naar het hotel. Ze maken voor ons aardappelen met kip en rauwkost klaar. Smaakt goed maar een beetje te weinig. Via whatsapp krijgen we contact met Spanjaard Juan die wel een bevestiging van de bootmaatschappij ontvangen heeft en het adres van de plaats waar hij zich morgen moet melden. Aangezien wij niets ontvangen hebben is de vraag of we wel op de passagierslijst zullen staan morgen. Ik stuur nog een paar emailtjes naar de bootmaatschappij met de vraag om bevestiging maar krijg niets meer retour. Gelukkig stuurt Juan ons een kopie van wat hij ontvangen heeft en weten we in ieder geval waar we morgen naar toe moeten om ons aan te melden. Ik chat nog even met Peet want als we morgen op de boot zitten dan zullen we een paar dagen niet over wifi kunnen beschikken. Peet meldt een nieuwtje. Faas heeft misschien wel verkering met een Vessems meisje dat Sara heet!! Morgen moeten we vroeg op want het inchecken kan van 09.00 tot 14.00 uur en we willen er vroeg bij zijn. Als we nou maar op de passagierslijst staan!

Dag 54: Wo. 12 Juli 2017
Odessa – Chernomorsk  
22 km

• 

• 

• 

Ook vandaag worden we weer vroeg wakker gemaakt. Om half 6 is er al flink wat lawaai op straat. Honden blaffen, bouwvakkers timmeren er al op los. Voor 8 uur zijn we dan ook al op weg naar Odessa op zoek naar de pinautomaat van de Raifeissenbank. Op de plaats die aangegeven staat op Maps.me kunnen we de bank echter niet vinden. Als we het aan het winkelend publiek vragen sturen ze ons naar een grote Metrowinkel. Helaas met onze pasjes is het niet mogelijk om daar geld uit de automaat te krijgen. Er zit niets anders op dan weer terug te fietsen naar de supermarkt waar we gisteren zij het met betaling van provisie wel konden pinnen. Nu we toch weer in de supermarkt zijn kopen we daar ook maar meteen maar ons ontbijt en wat voor de lunch. Dan kunnen we eindelijk naar het check-in adres dat we van Juan toegestuurd hebben gekregen. Het blijkt in de torenflat te zijn waar we gisteren voor de deur gestaan hebben omdat we dachten dat er misschien wel een hotel in gevestigd was. Vandaag hangt er een oranje doek met het opschrift “ticket for ferry”! Voor we aan de beurt zijn moeten we nog even in de rij onze beurt afwachten. Ik voelde spanning aardig oplopen. De man achter het loket vraagt om mijn paspoort en grijpt daarna zonder iets te vragen naar een stapeltje tickets. Bladert er doorheen en warempel we zitten erbij!!! Niks geen gedoe over de email-confirmation die we niet gehad hebben, maar hij wil ons nog wel 4000 Grivna bij laten betalen voor onze motorfietsen. Dit blijkt al snel een misverstand door de omschrijvingen bike en bicycle te zijn. Alles is dus goed en al betaald. Hij wijst ons de weg naar de boot waar we ons tussen 12.00 en 14.00 moeten melden. We hebben dan ineens nog tijd genoeg om nog wat lekkers te kopen voor de tijd dat we op de boot zitten en in een cafeetje nog een bakje koffie te drinken. Om half 1 zijn we bij het kantoor in de haven waar we ons moeten melden. De check-in tijd is echter verschoven naar 14.00 uur dus we klappen onze stoeltjes maar eens uit en doden de tijd door korte gesprekjes met wat medereizigers en wat rond te kijken. Juan komt pas tegen half 2 aangefietst. Hij was verkeerd gereden en is opgelucht dat hij toch nog op tijd is. We eten nog een boterham. Juan praat en lacht honderd uit maar is duidelijk zeer vermoeid. Hij wil tijdens de bootreis eens goed uitrusten. Om kwart over twee gaat dan eindelijk de incheckbalie open. Onze passen en de tickets worden gecontroleerd en dan mogen we door naar de douane. Een hondje snuffelt aan onze tassen en fietsen. We mogen door naar het stempelkantoor van de douane en krijgen daar onze uitreisstempel van Oekraïne. Onze fietsen en de bagage worden met een heftruck naar de boot gebracht, wij gaan met een busje aan boord. Op de boot halen we de tassen van de fiets en melden we ons bij de receptie waar we de sleutel krijgen voor de 3-persoons hut 8044 en een briefje met de tafelindeling. Wij mogen eten in de eerste groep en hebben een plaats aan tafel 8. We krijgen verder geen passagiers op de hut dus is die lekker alleen voor onszelf. Om 18.00 staat het vertrek gepland maar er gebeurt niets. Na het douchen en omkleden worden we om 18.30 in de eetzaal verwacht, maar ook daar is de deur op die tijd nog dicht. Om 19.30 worden we dan toch opgeroepen om naar de eetzaal te gaan. Aan tafel 8 blijken alleen maar Engelssprekende toeristen te zitten. Juan de Spaanse fietser, 2 Duitse meiden die in Odessa Duits leren aan studenten die in Duitsland willen gaan studeren, een Canadese jongen uit Quebec die wat rondreist, nog een Duits meisje die liftend naar Azerbeidzjan wil en die Russisch spreekt, Wytze en ik.  Juan heeft continue het woord en lacht veel. Hij vergeet zelfs te eten. We eten rijst met een sausje, enkele worstjes, rauwkost en nog wat brood met een kop thee. Als toetje krijgen we een pakje lange Froufrou koekjes. Het smaakt allemaal wel maar is voor de fietsers een beetje te weinig. Gelukkig lusten de meisjes de worsten niet en mogen wij die opeten. Om half 8 moeten we van tafel omdat groep 2 al hongerig voor de deur staat. Als we de eetzaal uitlopen pikken we de koekjes van de tafels die de andere passagiers hebben laten liggen. Ik zet mijn horloge van 22 naar 23 uur op de Georgische tijd maar we zijn nog steeds niet vertrokken. Ik ga maar even in de bar zitten en probeer er een film te volgen. Ineens komen er wat medewerkers aan de afstandsbediening prutsen en wordt er een instructiefilm over veiligheid opgestart. Vervolgens worden alle passagiers via de omroepinstallatie opgeroepen om naar de bar te komen om naar de instructiefilm te komen kijken.Terwijl de oproep herhaald wordt is de instructiefilm al afgelopen en schakelt de TV over naar de film die er daarvoor al draaide. Als de passagiers van tafel 8 in de bar aankomen is er dus geen instructiefilm meer te zien. Als ik zeg dat die al geweest is geloven ze me pas als er na een half uur nog niets te zien is.  De film is ook niet meer te volgen dus wordt het tijd om te gaan slapen. Om een uur of 1 valt de deur van de kast met een klap dicht en zijn we dus, zij het 7 uur later dan gepland, vertrokken. We zijn onderweg en kunnen dus gerust gaan slapen. Morgenvroeg om 08.00/09.00 uur staat het ontbijt gepland.

Dag 55:        Do.   13 Juli 2017
De Zwarte Zee

• 

• 

• 

Ik heb aardig geslapen tijdens onze eerste nacht op de Zwarte Zee. Ben wel af en toe even wakker geweest. De zee is rustig en de boot vaart dus heel stabiel. Om 8/9 uur is het tijd voor ons ontbijt dat bestaat uit: warme pap, een yoghurtdrankje, een omelet, een knakworst, 2 plakjes kaas, boter, een sneetje brood en nog thee met wat koekjes. Na het ontbijt maak ik van Nescafe en warm water dat verkrijgbaar is bij de receptie een kopje koffie en schrijf ik in mijn dagboek. Verder dood ik de tijd door wat rond te lopen, koffie te drinken en nog maar eens wat te eten. Er is geen WIFI aan boord dus kan ik niet het net op om te bloggen of om wat op te zoeken. Verder mis ik nu toch wel een boek of E-reader. Van grote afstand zien we de contouren van de Krim liggen. Op de Garmin kan ik de vaarroute goed volgen en kan ik ook de geïnstalleerde route door Georgië en Azerbeidzjan laten zien. ’s Middags gaan we in de bar zitten en proberen we de GPS-route op de wegenkaart van Wytze na te lopen. Wytze wordt echter meteen afgeleid door een gesprek aan een andere tafel waar een Zwitserse motorrijder met 2 Tsjechische motorrijders ook drukdoende is om een route uit te stippelen. Aangezien Wytze geen aandacht meer voor de door mij uitgezette GPS route heeft ga ik maar even naar buiten om een luchtje te scheppen. Als ik terugkom zijn de Tsjechen weg en zit Wytze met de Zwitser aan de tafel. Die vindt mijn GPS-route niks. We moeten een zuidelijkere route nemen door de bergen. Wytze is al helemaal om en zegt al dat we dat gaan doen. Ik vind het best, maar het irriteert me wel dat steeds meer blijkt dat Wytze helemaal niets met mijn informatie en geplande route gedaan heeft. Het stoort me vooral omdat hij tijdens de voorbereiding vaak vroeg hoe het met de routeplanning ging en ik er best veel tijd in gestoken heb. Maar goed ik neem me voor om zijn zin maar te doen omdat ik niet nog een keer het verwijt wil krijgen dat ik per se mijn zin wil hebben. De route door de bergen lijkt mij ook wel mooier maar gaat ook over een pas van meer dan 2000 meter. Volgens de motorrijder goed te doen maar die hoeft niet te trappen. Bovendien is onze tijd beperkt maar goed we zien wel hoe het gaat. Na het avondeten gaan we opnieuw even naar de bar en raken we weer in gesprek met de Zwitser. Over Kazachstan heeft hij geen goed woord over. Ook nu gaat Wytze gelijk met hem mee en zijn zijn reacties voor mij een bevestiging dat hij zich nauwelijks op onze tocht heeft voorbereid. Ik leg me op om me daar maar niet meer aan te storen en te proberen me daar niet meer over op te winden. Ik merk wel dat ik steeds vaker probeer om niet de hele dag  in de buurt van Wytze te zijn. Dan nog liever alleen. Ik zoek Juan op als ik zie dat Wytze niet bij hem in de buurt is en merk dat we dan een fijn en open gesprek met elkaar kunnen voeren. Omdat ik het beu ben om de hele tijd met Wytze op te trekken ga ik om 10/11 uur al naar bed. Helaas komt Wytze dan ook al naar de hut en vraagt of ik het goedvind als hij in bed gaat lezen. Je leest maar, ik ga slapen! Tot morgen.

Dag 56:        Vrij.  14 Juli 2017
De Zwarte Zee – Batumi

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Opnieuw goed kunnen slapen, zelfs de regenbui die er gevallen is heb ik niet gehoord. Het ontbijt van vandaag bestaat uit griesmeelpap met 3 halve eieren, worstjes, een rolletje met iets, thee met koekjes en … een yoghurtje. Wytze is zo blij! Na het ontbijt was ik nog wat ondergoed en hang dat in de patrijspoort te drogen en drink om de tijd de doden nog maar eens een bakje Nescafe. We hebben geen idee van onze aankomsttijd. Om half 10/11 is er nog steeds geen land in zicht en om half 1 worden we ook nog gewoon uitgenodigd om aan te schuiven voor het middageten. Na nog maar eens een kort middagdutje klinkt ineens het reeds lang verwachte “Land inzicht”! Het eerste zicht op Batumi is heel verrassend. Grote protserige glazen torens en een groot reuzenrad. We gaan de tassen inpakken en krijgen bericht dat we onze paspoorten bij de receptie op kunnen halen. Alle passagiers popelen duidelijk om aan land te gaan en verzamelen zich met hun bagage in de kleine ruimte bij de receptie. Het is echter wat voorbarig want het duurt nog een hele tijd voordat de douaniers aan boord zijn en zich met computers passagierslijsten in de bar genesteld hebben. Wij zijn vrij snel aan de beurt en krijgen zonder problemen het inreisstempeltje van Georgië in ons paspoort gedrukt. Het duurt echter nog tot 18.00 uur voor we met onze fietsen tussen de vrachtwagens manoeuvrerend uiteindelijk van de boot af kunnen en aan land gaan. Samen met Juan fietsen we Batumi in. We kijken onze ogen uit en passeren op zoek naar een pinautomaat niets dan grote kantoorgebouwen. Tijdens het pinnen buurten we nog even met een zeer in onze reis geïnteresseerde Japanse toerist en nemen daarna afscheid van Juan die al naar een reeds in Oekraine gereserveerd pension fietst. Wij moeten dan nog op zoek naar onderdak. Wytze gaat hiervoor informeren bij een toeristenbureau bij de haven. Even later komt er al een door het bureau opgebelde vrouw naar ons toegelopen die nog wel een kamer voor ons over heeft. Ze leidt ons door het drukke verkeer naar de woonwijk achter de grote imposante gebouwen. Daar komen we in een wereld die we wel verwacht hadden. Een onoverzichtelijk verzameling van oude slecht onderhouden en met ontelbare stroomdraden aan elkaar geknoopte gebouwen. Onze kamer is op de eerste verdieping van een houten hoekhuisje waar we via een steile trap onze bagage naar boven sjouwen. Boven is er geen mogelijkheid om te douchen. Hiervoor kunnen we beneden terecht in een toiletruimte met een doucheslang.  Onze fietsenstallen we bij de buren in de schuur, ik chat nog even met het thuisfront en dan is het hoog tijd om wat te gaan eten. Een geschikt restaurant is zo gevonden in deze toeristenstad. Na het eten maken we nog een flinke wandeling door een soort van attractiepark. We kijken we onze ogen uit. Het stikt er van de casino’s met knipperende reclamepanelen en de hoge gevels zijn mooi aangelicht met van kleur wisselend licht. Het lijkt Glow of Las Vegas in het klein wel. Een groot waterorgel en de kermisattracties trekken veel belangstelling. Overal is het druk met wandelende en fietsende toeristen. Met moeite vinden we ons pensionnetje weer terug, waar onze gastvrouw al op ons zit te wachten. De deur naar onze kamer is nog even geblokkeerd door haar man die er aan een tafeltje een computerspelletje aan het spelen is. Wytze belt nog even naar zijn jarige dochter. Het is dan echter al 23.00 uur en de buren, die we nog niet ontmoet hebben,  kloppen op de kartonnen scheidingswand omdat ze willen slapen. Als Wytze daar nogal boos op reageert herinner ik hem even aan het gedicht dat hij in Duitsland aan een tent van wat luidruchtige buren hing.

Dag 57:         Za.  15 Juli 2017
Batumi – Kuhlo 
90 km 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Ik heb prima geslapen, Wytze niet. Ik denk dat hij nog teveel gepiekerd heeft over zijn boze reactie op het geklop van de buren. Bij de haven eten we op een bankje nog wat oud brood op en vullen we onze waterflessen. Batumi is een uitgestrekte stad en het contrast tussen de buitenwijken en het havengebied is groot. We fietsen de stad uit en passeren veel rommelige en vieze huizen, winkeltjes en garages.  In het stof en uitlaatgassen zijn er veel open fruit- en meloenenstalletjes waar ook de koeien los tussendoor lopen. Maar.. de langzaam klimmende route wordt wel steeds mooier . We stoppen nog even bij een waterval en een oude historische brug waarna de weg wat steiler wordt en we van grote hoogte op de rivier terugkijken. Vlak voor Kuhlo wordt de beklimming echt menens en zitten we vrij snel op een hoogte van zo’n 1000 meter. In Kuhlo is er zelfs een toeristenbureau dat ons voor een overnachting verwijst naar een hostel in het centrum van het bergdorp. Hostel 13, Rustavelist 4 Khulo, 6600 Khulo, Georgië. Om in het centrum te komen moeten we even naar het kleinste verzet en toch nog flink trappen. De deur van het hostel is open maar er is binnen niemand te vinden. Als we het hostel uitkomen staat er buiten een agent op ons te wachten. Hij gaat even naar binnen maar kan ook niemand vinden.  Hij belt naar iemand en zegt dat we binnen mogen wachten op iemand die ons zo verder zal helpen. Dat doen we.Even later komt er een andere agent die we ook niet verstaan maar die ook gaat bellen en dan de telefoon aan mij geeft. Ik heb een Engels sprekende vrouw aan de lijn die de eigenaresse van het hostel blijkt te zijn. Ze is er niet en kan ook niet komen, maar we mogen wel blijven. Ze legt uit welk stapelbed we moeten gebruiken, waar we de douche kunnen vinden en als we morgen vertrekken moeten we de huur van 15,00 Lari (€ 5,00) maar op de keukentafel leggen.  Dat is wat je noemt vertrouwen hebben in de mens. Voor het avondeten melden we ons bij de overburen die een restaurant hebben. We krijgen salade, frites en een soort van brood/kaas pizza voorgezet waar ik de naam van kwijt ben. Met nog 2 glazen bier erbij laten we het ons goed smaken. We hebben geen wifi in het hostel dus is er geen mogelijkheid voor facebook, blog of WhatsApp. Ik stuur nog wel een sms-je naar Peet.

Dag 58: Zo. 16 Juli 2017
Kuhlo – Adigeni  
56 km

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Het ontbijt bestaat vanmorgen uit koek met chocolade en koffie. We leggen de 15 Lari op de keukentafel en trekken de voordeur van het hostel achter ons dicht. Voor water, brood en chocopasta kunnen we al in een winkeltje aan het plein in Kuhlo terecht. Als we het bergdorp uitfietsen is het meteen gedaan met de wegverharding. Eerst dalen we nog een paar kilometer hobbel de bobbel over een zeer slechte weg en dan begint over een nog slechtere weg een klim van zo’n 30 kilometer. Het is eigenlijk gekkenwerk. Het advies van die arrogante Zwitserse motorrijder valt precies uit zoals ik toen al verwachtte. Voor een off the road motorfiets is dit misschien nog te doen maar voor ons met onze zwaar bepakte trekking fietsen vind ik het eigenlijk geen doen. Toch komen we nog een fietser tegen! Een jonge man uit Minsk. We stoppen en proberen even een praatje te maken maar buiten de taalbarrière maakt zijn doofstomheid de communicatie toch wel heel moeilijk. Ik geef hem mijn facebookadres. Het uitzicht is hier en daar prachtig maar het slechte wegdek vraagt zoveel aandacht dat er te weinig tijd is om daarvan te genieten. Wytze fietst flink door en zegt het helemaal prachtig te vinden terwijl hij in Duitsland al begon te klagen als we over een stukje gravel moesten fietsen. Hij camoufleert daarmee volgens mij dan ook het feit dat hij zich door de Zwitserse motorrijder op heeft laten naaien om deze route te gaan fietsen. Bij een zijweggetje naar een guesthouse willen we even in de schaduw wat uitpuffen als de hele familie naar ons komt toegerend. We zien er waarschijnlijk dermate moe en dorstig uit dat ze ons ijswater komen brengen. We hebben wel dorst maar ijswater lijkt ons toch niet verstandig dus slaan we dat af. Er wordt gewoon water gehaald en we worden meteen uitgenodigd om bij het huis in de schaduw te komen zitten. Zoveel gastvrijheid kunnen we niet afslaan dus gaan we met ze mee en daar ons brood op eten. Even later wordt er al een kop bruine bonensoep, een kopje met koffiedrap en als toetje ook nog een stukwatermeloen gebracht. We laten het ons op de koffiedrap na goed smaken. Een neefje van de familie die er op vakantie is en wat Engels spreekt schuift aan en blijft maar buurten en vragen stellen. Hij legt ons ook uit dat we niet voor het eten mogen betalen omdat zijn tante dat als een belediging zou opnemen. We bedanken haar dan maar met een hand, maar omdat die zo twijfelend aangenomen wordt is het maar de vraag hoe dat door haar, als moslima, ervaren wordt. De weg wordt daarna alsmaar steiler. Mijn voorwiel slipt af en toe weg waardoor ik stil val en veel moeite moet doen om weer op gang te komen. Bij een waterbak frissen we ons met het koele water wat op.    We zien de top zien liggen maar zijn we er nog lang niet. Ik stel voor om als er een hotel op de top is om dan daar te overnachten. Lijkt me een mooie plek om wat langer van het uitzicht te genieten. Wytze reageert niet. Hij voelt zich superieur in de klim en wil door. Eenmaal boven blijkt er bar weinig te beleven. Een paar huizen en een café met een terras. Een van de huizen is volgens mij een hotel maar Wytze heeft geen zin omdat mee uit te zoeken en loopt fotograferend bij me weg. Gelukkig mogen we nog wel naar het terras voor een ijsje en een cola maar daarna wil hij toch echt wel van die berg af. Ik maak ook nog wat foto’s en dan beginnen we maar weer aan de afdaling. De kwaliteit van de weg is gelijk aan die van de klim, nl bar en boos. Wytze daalt heel voorzichtig en langzaam. De rollen zijn nu omgekeerd. Dit vind ik nog wel leuk en heb dan ook vrij snel al een behoorlijk voorsprong. Wytze zegt liever te klimmen dan te dalen waarop ik met een superieur gevoel antwoord dat dalen ook een kunst is, maar waarschijnlijk daalt mijn fiets wat gemakkelijker door de brede ballonbanden. Als we eenmaal uitgedaald zijn en weer op een verharde weg fietsen begint het te regenen. Met de hoop dat we in Aldigeni onderdak kunnen vinden trappen we nog even flink door. Bij het binnenrijden van het dorp is er op de hoek van een plein meteen een winkel annex hotel en ja hoor ze hebben nog een kamer vrij. We moeten door een poortje achterom en met een trap naar de eerste verdieping. Er is nog geen elektra en ook nog geen water dus gaan we eten kopen dat we niet hoeven te koken. Het wordt een maaltijd van erwtjes, mais, worstjes, tomaten, sinaasappels en heel veel toetjes. We hebben honger dus in een mum van tijd is alles op. ’s Avonds gaat ineens de lamp aan en de kraan lopen. De nutsvoorzieningen zijn weer op orde. Er is een grote badkamer maar echt schoon is het er niet. Veel kalkaanslag op de kranen en op de toiletpot denk ik zelfs wat bloed te zien? Na een uur valt het licht weer uit en komt de pensioneigenaar een kaars brengen. Bij het kaarslicht drink ik nog een lekker flesje bier op en ga daarna vroeg op bed. Voel me toch wel een beetje moe van al dat geklim van vandaag.

Dag 59: Ma. 17 Juli 2017
Adigeni – Borjomi
78 km

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Ik heb redelijk kunnen slapen maar ben toch alweer vroeg wakker. Wytze heeft, sinds Galati, nog steeds diarree en maakt zich wat zorgen omdat hij bloed bij zijn ontlasting ziet zitten. Dit klinkt niet goed en moet snel beter worden anders kan het onze reisplannen weleens vervelend gaan dwarsbomen. Ontbijten doen we op de kamer waarna we beneden in de winkel de kamer afgaan rekenen en nog wat water bij kopen. We kunnen weer op pad. De weg is heerlijk glad, het is mooi weer en de omgeving is prachtig! Eindelijk is er door deze omstandigheden ook tijd om er van te genieten. Op ons gemak peddelen we door de Kaukasus. We fietsen een rondje door Achaltsiche en leggen daar dan aan bij een café met terras voor een kopje instantkoffie. Er is daar ook wifi dus kan er een foto van het kruispunt op Facebook geplaatst worden. Langs de rivier de Koera, die we tot aan Tblisi zullen gaan volgen, fietsen we door een prachtig gebied met hoge kale rotsen. Op een bord wordt een klooster aangekondigd. We zijn er voor in de stemming en volgen de aanwijzingen. Het is een klein klooster op een prachtige plek. In een kapel liggen wat schedels van naar ik aanneem wat overleden monniken. Je ziet wel vaker dat er overblijfselen ge-etaleerd worden in kloosters en kerken maar wat daar de betekenis van is, is me niet duidelijk me. In Borjomi willen we gaan overnachten en volgen daar een bord met de hotel-aanduiding. We komen dan echter bij hotel Motion uit. Een ander hotel dan we voor ogen hadden en eigenlijk veel te duur voor ons maar zeg maar eens nee als je eenmaal voor de balie staat en je net hartelijk welkom geheten bent. Bovendien is het eten er niet zo duur dus blijven we er toch maar. In afwachting van het avondeten werk ik in de tuin nog even aan mijn dagboek en het blog en ben dan weer helemaal bij. Het eten is er goed. Er staat een lopend buffet waarvan we royaal opscheppen. Later blijkt dat het stadje Borjomi eigenlijk nog iets verder ligt en dat daar nog veel meer overnachtingsmogelijkheden waren. 

Dag 60 :      Di.  18 Juli 2017
Borjomi – Gori
91 km

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Niet zo goed geslapen! Misschien toch te laat nog koffie gedronken gisteren? Wytze heeft wel goed nieuws. Er zit geen bloed meer bij z’n ontlasting. Na wat googlewerk op internet wijdt hij het bloedverlies nu aan een mogelijk scheurtje in z’n anus dat hij wellicht opgelopen heeft bij het kracht zetten tijdens de klim van eergisteren!? We hopen maar dat het dat is en dat het snel geneest. In Borjomi kopen we een paar belegde broodjes en eten die ter plekke op. Voelt toch beter om met een goed gevulde maag op pad te gaan.  We beginnen de dag met een paar stevige klimmetjes in een bosrijke omgeving. Heel mooi, maar gisteren was het toch mooier. We passeren wel veel terrasjes maar zoals ondertussen wel gewend leggen we niet aan. Dat doen we pas na Kashuri bij een tankstation langs een hele drukke weg. Langs die drukke weg wordt veel handelswaar aangeboden. De concurrentie op het gebied van gevlochten tuinstoelen en hangmatten is groot. Gelukkig kunnen we de drukke weg verlaten en op een parallel weggetje gaan rijden. De bergen zijn we uit maar het is heel heet vandaag. Het glooiend landschap is weidser. We bezoeken een nonnenklooster dat we al van ver op een bultje zien liggen en fietsen door vele kleine dorpjes waar de pijpleidingen voor het gas opvallend alle huisjes aan elkaar knoopt. Bij elke inrit gaat de buis even de hoogte in waardoor er een soort poort ontstaat. Mooi op tijd zijn we in Gori. De geboortestad van Jozef Stalin. Wytze heeft zo’n dorst dat we bij aankomst eerst maar eens wat gaan drinken. Na de verfrissende cola vragen we op het terras waar we het eerder op de dag gereserveerde guesthouse Sweet Home kunnen vinden. Echt duidelijk zijn de aanwijzingen niet dus ragen we het nog maar eens bij het terras van een eettentje pal achter het Stalinmuseum. De man kijkt naar het adres en begint meteen te bellen. Even later komt er een vrouw in een auto aangereden die ons naar het guesthouse zal brengen en die we dus moeten volgen. Als we bij het guesthouse aankomen echter geen Sweet Home maar Anna op!? Anna laat ons enthousiast haar pension zien. Omdat ze niets van onze reservering bij Booking.com afweet vragen we toch nog maar even of we echt bij Sweet Home zijn. Ze begrijpt ons niet en belt eerst naar een vriend die Engels spreekt maar dat brengt ons niet verder. Dan wordt de buurvrouw ingeschakeld en dan wordt het vrij snel duidelijk dat we niet goed zitten. Guesthouse Sweet Home moeten we kunnen vinden in de straat achter het Stalinmuseum. We waren dus eerder al een keer dicht in de buurt. Het guesthouse is nu snel gevonden. We kwartieren in en gaan bij het Stalinplein geld pinnen, en daarna eten in het restaurant waar we eerder de weg vroegen. Tijdens het eten discussiëren we over de zin van het leven en wie daarvoor verantwoordelijk is. Daarna wandelen we nog even over het Stalinplein naar het daar opgebouwde geboortehuis van de kleine Jozef. Bij de foto van Stalin plaats ik op Facebook de kwisvraag: Wie weet er waar we zijn?

Dag 61:       Wo.    19 Juli 2017
Gori – Tbilisi
90 km

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

We beginnen de dag met een ontbijtje op het Stalinplein waarvoor we net daarvoor bij een supermarkt wat broodjes gekocht hebben. De hond die ons gisteravond ook een hele tijd gevolgd heeft is er ook weer en komt vol verwachting bij ons onder de bank liggen. Hij heeft pech er blijft niets voor hem over. Via de brug over de Koera fietsen we Gori uit. Door het eenrichtingsverkeer is het even zoeken naar onze route richting Mtskehta. We passeren weer veel kleine dorpjes met het opvallende gasbuizennet en grote waterreservoirs. Hoe dichter we bij de bergen fietsen hoe zwaarder het wordt. Aan de noordkant van de Koera kijken we tegen hoge besneeuwde bergtoppen. Even voor Mtskheta stel ik voor om  het stadje  in te fietsen en daar wat te gaan eten. Wytze heeft de hele dag nog niets gegeten en heeft ook nog steeds geen trek.  Voor hem hoeft de stop dus niet, maar ik heb wel honger en wil wel weer eens even iets anders dan fietsen. Mtskheta blijkt een heel toeristisch stadje te zijn met een paar kloosters en een kathedraal als trekpleisters. Tussen de vele toeristen door slingeren we naar het einde van de winkelstraat en vinden daar een bankje tegen de muren van de Svetitschoveli-kathedraal. Ik eet wat boterhammen met kaas maar Wytze kan nog geen eten zien en wil alleen maar wat drinken. Hij zit er een beetje doorheen en wil eigenlijk zo snel mogelijk de drukte weer uit. Ik wil daarna toch nog graag even bij de Georgisch-orthodoxe kathedraal gaan kijken. Wytze heeft daar eigenlijk geen zin in maar gaat gelukkig toch maar even mee. Het wordt dus maar een kort bezoekje. Na Mtskheta komen we al vrij snel op de drukke weg naar Tbilisi uit. Kilometers lang fietsen we op een soort van 6 – baanse snelweg. Met af en toe de weg vragen komen we uiteindelijk bij het Verapark uit waar we eerst maar eens wat gaan drinken. Ons reeds gereserveerde Guesthouse K17 in de Kostavastraat  is vlakbij dit park en dus snel gevonden. De fietsen kunnen achterom in een binnenplaatsje gestald worden en wij mogen over een imposante trap naar onze kamer op de eerste verdieping. Na het douchen wandelen we terug naar het Verapark en eten daar een hapje op een terras. We besluiten om morgen niet in Tblisi te blijven. We hebben ons te weinig verdiept in wat de stad te bieden heeft en het is er veel te warm om er zo maar wat doorheen te slenteren. Na het rustige eten in het park lopen we nog wat verder door een wat drukker deel van de stad. Het uitgaansleven begint een beetje op gang te komen. We horen ineens luid piepende remmen en zien een baby uit een open deur van de auto over de straat rollen. Een vrouw komt gillend uit de auto, rent naar de baby, raapt het op, klemt het in haar armen en springt weer in de auto die dan met hoge snelheid wegrijdt. We schrikken ons te barsten. Alles gebeurt in een mum van tijd. Beduusd kijken we elkaar aan!  Hebben we alle twee het zelfde gezien?? We lopen nog wat rond door het uitgaansgebied van deze grote stad. Zoals in de meeste toeristische steden  met veel op kleedjes uitgestalde prullaria en souvenirs. Veel buurtende mensen op terrasjes en trappen en een grote wachtrij bij een groot restaurant van de McDonalds. Met de rollende baby nog steeds op ons netvlies gaan wij terug naar ons Guesthouse. Tijd om wat uit te rusten.

Dag 62:     Do. 20 Juli 2017
Tbilisi – Telavi
99 km

• 

• 

• 

• 

• 

• 

In de keuken van het guesthouse zetten we koffie en gaan we ontbijten. Het is er nog stil, het lijkt wel of iedereen al weg is. We pakken onze tassen in en verzamelen die onder aan de ronde trap. Als we de bagage naar de fietsen willen brengen blijkt de deur nog op slot te zitten en …… we hebben geen sleutel. We zoeken de hele ruimte af maar vinden niks. Dan gaan we roepen maar krijgen geen reactie. Waar is iedereen toch?? We kijken nog of we niet via een raam bij onze fietsen kunnen komen maar dat blijkt niet te kunnen. Potverdomme opgesloten!! We kunnen geen kant in!! Wat nu? Nog maar eens geroepen en warempel ineens horen we wat gestommel. De eigenaar komt met een slaapkop verontschuldigend de trap afgelopen. Het is laat geworden gisterenavond en heeft daar duidelijk nog wat last van. Gelukkig weet hij de sleutel nog wel te liggen en kunnen we er uit. Het duurt weer een paar uur voordat we ons via de 6-baanse snelweg uit de drukte van Tbilisi hebben gefietst. Daarna kunnen we via de GPS over een parallelweg de drukke weg een beetje ontlopen. Dit gaat niet altijd even makkelijk want via het gele parallelweggetje fietsen we ons  vast tegen een dijkje met daarop een dubbel treinspoor. Er zit niets anders op dan de fietsen er overheen te tillen en aan de andere kant een via een grintpaadje naar de hoofdweg te fietsen. Bij het optillen voel ik dat mijn voorwiel los zit!! Gelukkig is het alleen de snelspanner maar en is dat snel verholpen. Ik draai meteen ook maar wat losgetrilde inbusboutjes aan. Dan gaan we beginnen aan de beklimming naar een pas van 1260 meter die als we boven zijn 1620 blijkt te zijn. Het is hard werken. Wytze heeft ook vandaag weer bijna niets gegeten en moet op het laatste steile stukje van de fiets af en te voet naar boven. Vanaf de top loop ik hem tegemoet en help hem de zware fiets naar boven te duwen. Na een bakje koffie bij een hutje op de top kunnen we aan een lange afdaling beginnen. Net voor Telavi komt er echter nog een pittig bultje. Als we in Telavi aankomen heeft Wytze zo’n dorst dat we voordat we naar ons gereserveerde guesthouse gaan maar eens een colaatjes gaan drinken. Een Canadees stelletje spreekt ons aan en helpt ons bij het zoeken naar het adres van het Tamari Guesthouse. Als we van het terras wegfietsen zak ik met mijn voorwiel door de spijlen van een rooster. Even schrikken maar gelukkig heb ik toch geen slag in het wiel. Het is een mooi guesthouse met balkon en een mooie tuin en heel aardige mensen. We eten ‘s avond in het toeristische centrum op een terras waar we ook het Canadese stel weer ontmoeten. Omdat de vakantie er voor hen op zit krijgen we hun noodrantsoenen mee. Voorlopig hebben we die niet nodig want we eten onze buik goed vol. Om half 12 zoeken we een beetje moe ons bedje op.

Dag 63:        Vrij.    21 Juli 2017
Telavi – Lagodehki
88  km

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Als we bij het guesthouse de straat uitfietsen voel ik dat mijn achterband wat slap is. We stoppen daarom even op de grote parkeerplaats bij het fort en zien dan dat de zijkant van de band gescheurd is. Dit moet gisteren gebeurd zijn toen ik met mijn achterwiel tussen de spijlen van een rooster zakte. We zetten de fiets op zijn kop en plakken een versteviging in de binnenkant van de buitenband. De binnenband controleren we door ‘m in een half doorgezaagde plastic fles onder water te houden. We zien geen bubbels! Dus leggen we de band weer op het wiel en dan kunnen we met wat vertraging toch aan de dagetappe beginnen. Maar niet voor lang want een paar kilometer verder voel ik al dat de achterband zijn druk begint te verliezen. Er zit niets anders op dan zowel de buitenband als de binnenband te vernieuwen. Het achterwiel moet er dus uit. Na een half uurtje is het karwei geklaard en de band weer opgepompt. We kunnen verder. Na 2 km merk dat ik de oude buitenband heb laten liggen en fiets weer terug om ‘m toch maar op te halen als zijnde mijn reserve band.  Van de zuidelijke route naar Lagodehki steken we over naar de noordelijke route. We fietsen door een gebied met veel fruit- en groenteteelt en ook wel wijngaarden. Langs de weg stikt het van de meloenenverkopers. De auto’s zijn helemaal volgepropt met meloenen en zakken bijna door de vering. De verkopers liggen lui achterover of buurten wat met de concurrent. Kopers zien we er niet. De armoedige dorpjes zijn langgerekt. Op de rijweg ligt het bonenrijs te drogen en hier en daar zitten wat oudere mensen op een bankje de bonen eruit te polen. Ook hier verbazen we ons weer over het volgens ons levensgevaarlijke buizengasnet. Het is heet vandaag en de klimmen zijn vaak lang en zwaar. We drinken veel warm water en af en toe een lekker koud colaatje. En zo koersen we op Lagodehki aan waar we bij guesthouse La Deka een kamer gereserveerd hebben. Het ziet er goed uit en de beheerders zijn heel aardig. In het stadje eten we op een wat winderig terras een hamburger met Mexicaanse aardappelen en salade. Terug bij La Deka worden we nog verwend met een meloen en een karaf witte wijn en kletsen we nog wat met een Italiaanse gaste die met haar moeder door Azerbeidzjan gereisd heeft en nu aan Georgië gaat beginnen.

Dag 64:   Za.    22 Juli 2017
Lagodehki – Cumay (A)
103 km

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Voor we bij het Guesthouse La Deka wegfietsen krijgen we nog een heerlijk kopje koffie aangeboden van de eigenaar. Ontbijt is niet inbegrepen dus fietsen we na de koffie eerst naar een winkeltje langs de doorgaande weg om daar wat broodjes te kopen die we voor de deur opeten. Toen we gisteren Lagodehki binnenfietsten zag ik dat er een fietsenzaak was die misschien wel een 28’’ buitenband heeft liggen. Ik wil daar nog even langs voor we het dorp uitrijden. Voor we bij de winkel zijn passeren we echter al een bandenzaak die ook fietsbanden verkoopt. Even kijken dus. En .. warempel er liggen inderdaad 28’’ fietsbanden. Ik koop er 2 voor 30 Lari    (€ 9,75) per stuk. Aangezien de verkoper contant geld wil hebben moet ik eerst aan de overkant van de weg nog 60 Lari gaan pinnen. Met 2 reserve banden onder mijn bagagenetje fietst het toch wat geruster. Na 5 km zijn we al bij de grens. Met een stempeltje worden we door de Georgische douane uitgeschreven en kunnen we ons iets verder aan gaan melden bij de hun Azerbeidzjaanse collega’s. Dat voelt toch een beetje spannend. Voor Azerbeidzjan moeten we nl. een visum hebben en dat hebben we met de aanschaf van een pre-visum via een bureau op internet online geregeld. De vraag is of we een geldig pre-visum gekocht hebben of … is het nep en zijn we besodemieterd. Bij de eerste douanier moeten we onze paspoorten en pre-visa inleveren. Zonder commentaar worden we doorgestuurd naar loket 1 waar we voor een cameralens moeten gaan staan die duidelijk niet op lange Europeanen is ingesteld. Bukken dus! Alles lijkt in orde. We krijgen onze paspoorten en een briefje en worden doorgestuurd naar de grote ijzeren poort naar Azerbeidzjan. Daar worden we echter teruggestuurd omdat we blijkbaar een stempeltje te kort komen. We fietsen terug naar het douanekantoor krijgen er alsnog het gemiste stempeltje en kunnen dan zonder problemen door de ijzeren poort de grens over. “Good luck” zijn de welkomstwoorden van een jonge militair. Yes!! We zijn er! Het gekochte pre-visum was dus echt geldig!  Azerbeidzjan verrast ons meteen bij binnenkomst. De huisjes zien er goed uit en de meeste zijn voorzien van een strak nieuw dak. De percelen zijn niet langer omringd met ijzeren schuttingen maar door nieuwe met stenen gemetselde muren. Overal wordt er aan de weggewerkt en worden er voetpaden aangelegd. Steile klimmen zijn er niet maar wel heel lang ‘vals plat’ en dat hakt er met de hitte van vandaag toch ook wel behoorlijk in. Er wordt weer veel geclaxonneerd en de hele dag door moeten we zwaaien en uitleggen waar we vandaan komen. Soms worden de mensen wat brutaal een zitten ze aan onze fietsen te prutsen. Wytze heeft gisteren een kamer gereserveerd bij hotel Shaki maar is vergeten om goed te kijken naar de precieze ligging van dat hotel. Het blijkt later zo’n 25 km verder dan gedacht en bovendien niet Shaki te heten maar Shelale Ailevilstirahet Merkezi. Omdat we opzoek waren naar Shaki zijn we het dan ook voorbijgereden en moeten we even terug. De hotelkamer blijkt een blokhut te zijn. Omdat de airco niet werkt klim ik op de rand van het bed om te proberen of aan/uit misschien helpt. Ik zak dan echter met mijn rechter been pijnlijk langs het matras en een niet splintervrije  lattenbodem met als gevolg dat mijn scheenbeen lelijk knel komt te zitten. Gevolg dikke bloeduitstorting en ontvelt scheenbeen. Balen! Er is wel een restaurant bij het ‘hotel’ met een dagmenu. We krijgen Piti, een Azerbeidzjaans gerecht, voorgeschoteld dat bestaat uit een kom kippenbouillon met daar in brokken schapenvlees, kikkererwten en vet geserveerd met brood en salade. Als toetje krijgen we nog een appel en 2 stukjes pittige kaas. Met 2 flessen Turks bier erbij is het nog weg te krijgen ook. Ik speel nog een partijtje dam met de uitbater maar heb geen schijn van kans. Het is nog steeds warm, de airco werkt nog steeds niet, dus dat wordt zweten vannacht. Morgen naar Sheki is het plan.

Dag 65:       Zo.    23 Juli 2017
Cumay – Sheki
55 km

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Hoewel de airco het niet deed toch aardig geslapen vannacht. Met het raam open ging het wel, maar als om halfacht de waterbuffel begint te loeien is het toch gedaan met de nachtrust. Het ontbijt is vandaag inclusief dus op naar het terras. Het is er een drukte van belang met de voorbereiding van een huwelijksfeest. De kok maakt voor ons een lekker ontbijtje. We zijn klaar om door de brandende zon naar Sheki te fietsen. Sheki ligt natuurlijk weer aan het einde van een lange klim waar we ons op een lekker ijsje trakteren. Het gereserveerde pension, House on Ashiq Cuma Street 8, is moeilijk te vinden. We maken opnieuw de fout om naar het adres te vragen in plaats van naar een café of terras te gaan waar ze wifi hebben. Twee jongens denken te weten waar we naar op zoek zijn en brengen ons via een lange klim naar het centrum van het stadje. Daar blijkt dat we toch niet goed zitten en rijden ze weer helemaal naar beneden. Omdat ze toch gaan twijfelen naar waar we eigenlijk naar toe moeten draaien ze weer om en fietsen we weer terug naar het centrum. Het Engels van de jongens is zo slecht dat we er maar niet achter kunnen komen waar ze ons eigenlijk naar toe willen brengen. Als we het vermoeden krijgen dat ze ons naar het paleis van Shaki Kahns willen brengen stoppen we maar met ze achter na te rijden. Wifi begrijpen ze wel en dus vragen we ze om ons naar een terras met wifi te brengen. Dat lukt wel. De jongens bieden ons zelfs een kop thee aan. Op ons mobieltje kunnen we nu laten zien waar ons gereserveerde pension ligt. Aha!! Nu begrijpen ze waar we naar toe willen. Een van de jongens woont daar nota bene zelfs vlakbij. Het pension ligt aan een onverharde weg in een woonwijkje vlakbij de winkel waar we een uur eerder een ijsje gegeten hebben. Er is helemaal geen verwijzing naar toe dus zonder de hulp van de jongens waren we er waarschijnlijk nooit gekomen. We slapen in een grote kamer. Voor de douche moeten we door het keukentje en de WC is in een hokje buiten op het erf. We mogen er ook blijven eten en dat gebeurt heel gezellig met de hele familie, eigenaresse en haar moeder, tante,  man en zus in de schaduw van een fruitboom. De eigenaresse van het pension is lerares Engels, maar ze heeft toch wel moeite om een vlot gesprek met ons te voeren. Hoeveel uren ze per week op de school werkt weet ik niet maar ze verdiend er 200 Manat per maand mee (ca. €100)., dus een vetpot is dat niet. Uiteraard worden er foto’s gemaakt. De zusjes vinden het wel leuk maar de man doet er een beetje nukkig over. Zus wordt wel vriend op facebook en noemt zich daar Deutschland Turkei. We eten weer salade met soep met schapenvlees. Na het eten lopen we nog even naar het parkje waar we op het terras van een theetuin een paar lekkere biertjes drinken. In het pikkedonker terug naar het Guesthouse is bijna niet te doen.

Dag 66:    Ma.   24 Juli 2017
Sheki – Ismayilli 
122 km 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Oma heeft voor ons het ontbijt met een vet roerei, brood en kaas klaar gezet. Hoewel het nog een beetje bewolkt is, is het heerlijk ontbijten in de tuin. Omdat er maar weinig goedkope overnachtingsmogelijkheden zijn hebben we vandaag een lange etappe op het programma staan. Om goed half negen zijn we weg en dalen we Sheki uit. Na zo’n 25 km is het tijd voor een colaatje op het theeterras van een hotel. De eigenaar vindt ons bezoekt wel interessant en komt bij ons zitten. Hij komt uit Baku en vertelt vooral over de corrupte president, die vele bouwprojecten gunt aan het bouwbedrijf waar zijn vrouw eigenaresse van is. De man is van plan om binnenkort met  Nederlandse bedrijven wat handel op te gaan zetten en hoopt met ons zijn netwerk wat uit te breiden. We wisselen onze WhatsApp gegevens uit en hoeven daarvoor in ruil onze cola niet te betalen. Er is weer veel handel langs te kant van de weg. Kramen vol met snoep of ronde platte broden die ter plekke door zigeunerachtige vrouwen op een houtgestookte oven gebakken worden. Maar ook stalletjes met weckflessen met voor ons onbekende vruchten en veel vers fruit. De wegen zijn uitgestrekt en er moet weer veel geklommen worden. Als we in Balacan omhoog fietsen is de zon op z’n heetst. Af en toe zoeken we de schaduw van wat bomen op om wat uit te puffen. De entree van Balacan is met zijn brede boulevard en imposante straatlantaarns overweldigend maar door de hitte gunnen we ons niet voldoende tijd om het eens goed te bekijken.  Ook het centrum van Balacan laten we daarom jammer genoeg aan ons voorbij gaan. Ik zeg tegen Wytze  dat ik het toch jammer vind dat we  vanmorgen besloten hebben om  voor € 10,00 meer door te gaan fietsen naar Ismayilli. Deze opmerking valt volgens mij niet goed bij Wytze en dat laat hij dan ook duidelijk merken als we ’s avonds op zoek gaan naar een eetgelegenheid. Maar eerst moeten we nog op zoek naar ons Ismayilli  Guest House. Ook dit pension ligt net als dat van gisteren in een achterafwijkje met onverharde bestrating. En opnieuw komen we terecht bij heel aardige mensen die een aantal kamers van hun groot huis verhuren. Wij krijgen een kamer op de eerste verdieping. Het huis is lang niet af en lijkt dat ook nooit meer te worden. Op de looppaden liggen wat kleden maar voor de rest kijk je overal nog op de beton. In de grote lege ruimte die moeten passeren voordat we bij onze kamer uitkomen staan 2 grote schilderijen van Lenin en liggen er op de vensterbanken een heleboel boeken. Ik leen er alvast 1 definitief zodat ik straks op de boot naar Kazachstan wat te lezen heb. Voor het avondeten zoek ik met maps.me naar de mogelijkheden en fietsen we dus terug naar het centrum. Het is al laat en er zijn niet veel mogelijkheden. We stoppen eerst bij een afhaalpunt waar we wel wat kunnen eten maar waar de keuze maar klein is. Wytze zit er een beetje doorheen is mijn gevoel want hij wordt dan plotseling heel erg humeurig en fiets wat van mij weg.  Het volgende restaurant in een parkje is ook al gesloten en dat maakt de sfeer niet beter. Uiteindelijk komen we bij een groot terras uit waar het wel druk is maar waar iedereen al aan de thee zit. We kunnen er wel eten maar daarvoor moeten we wel binnen in een apart kamertje gaan zitten. Ook hier is de etenstijd al voorbij maar de mensen zijn bereid om nog wat voor ons in elkaar te prutsen. We kunnende menukaart niet lezen dus is het afwachten wat er op tafel komt. Uiteindelijk krijgen we toch weer een soepje met schapenvlees erin en gegrilde stukken vlees met veel bot en vet eraan voorgezet. Veel eten doen we dus niet en daarom drinken we onze honger maar weg met een paar flessen perensap. Het brengt als bijvangst tot mijn opluchting ook mijn stoelgang weer op orde want ik was weer eens een paar dagen niet meer geweest. 

Dag 67:   Di.   25 Juli 2017
Ismayilli – Qobuland (pretpark) 
84 km

• 

• 

• 

• 

• 

• 

De gastvrouw heeft voor ons een heerlijk ontbijt klaar gemaakt met koffie, thee, gekookt ei, worstjes, tomaat, komkommer, brood,boter, kaas, warm droog broodje, koek, chocotof. We laten het ons goed smaken en na zo’n 20 minuten hebben we alles op. De eerste 25 km fietsen we over korte niet te steile klimmen en schiet het dus goed op. Op een theeterras bij een boscafé gaan we een colaatje drinken. De aanwezigen gasten zijn zo nieuwsgierig naar die rare fietsers dat we niet lang alleen aan de picknicktafel zitten. Waar vandaan en waar naartoe zijn de geijkte vragen en ook onze fietsen moeten van alle kanten bewonderd worden. Na de pauze krijgen we een paar serieuze passen voor de wielen. De eerste is nog redelijk goed te doen maar de tweede is wat mij betreft mede door de hoge temperatuur iets te heftig. Ik moet er dan ook een paar keer af en loop dan soms een stukje. Goed kapot kom ik uiteindelijk toch boven. Wytze is bergop veel sterker en is er dan al een tijdje. We drinken ieder 2 flesjes ijsthee. De verkoper is onder de indruk van onze inspanning en zegt dat we nu alleen nog maar hoeven te dalen. Maar dat klopt niet. Eenmaal over de top verandert het landschap snel van kleur. Ineens is alles om ons heen geel/bruin en dor. Ook de temperatuur loopt heel snel op en dan is er verdorie toch nog een klim. Gelukkig niet zo steil als de vorige maar toch wel zodanig dat het kleinste verzet gezocht moet worden. En dan is daar ineens midden in de woestijn het pretpark Qobuland, waar zich ons gereserveerde hotel zou moeten bevinden. We fietsen door het park heen en melden ons bij de balie van het eigenlijk iets te dure hotel. Ik vind het prima. Wytze daarentegen voelt zich in dit soort gelegenheden schuldig en niet op zijn gemak. Het is zelfs nog even spannend of er nog wel iets te eten is in het park. Uiteindelijk vinden we nog een restaurant met een groot terras met een prachtig uitzicht over een grote vijver. Ook hier kunnen we echter de menukaart niet lezen. We mogen meekomen naar de keuken en uit de vrieskist kiezen wat we willen eten. Het wordt een spiesje met lamsvlees, een spiesje met kip, salade, tomaat, komkommer, kaas, brood, sausjes, een bosje selderij en dan nog een toetje van fruit en watermeloen. Ze hebben er zelfs perensap voor Wytze en .. een heel lekker pilsje voor mij. Het uitzicht met de ondergaande zon boven de vijver en de goudgele bergen op de achtergrond is sprookjesachtig prachtig. Als we weer terug gaan naar ons hotel ziet Wytze bij de ingang ineens een schorpioen lopen. Ik dacht dat het een soort vogelspin was maar volgens Wytze is het een gevaarlijk beest met een dodelijke steek. De jongen van de receptie komt naar ons toe en bevestigt dat het een gevaarlijke schorpioen is en trapt ‘m dood. We kunnen gerust gaan slapen.

Dag 68:   Wo.   26 Juli 2017
Qobuland – Baku
105 km

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Om 8 uur gaan we zoals gisteren met de receptie afgesproken hebben voor ons ontbijt naar vloer 6 van het hotel maar er is helemaal niemand te zien of te horen. We melden ons dus maar even bij de balie beneden. Ze zijn onze afspraak vergeten maar er wordt wel meteen actie ondernomen en in no time staat ons ontbijt op tafel. Zonder al te veel vertraging kunnen we aan onze laatste etappe in Azerbeidzjan beginnen. We beginnen met een lekkere afdaling maar even later volgt er toch weer een stevige klim die er door een stevige noordenwind niet makkelijker op wordt. Het waait zo hard dat we de hele dag tegen de wind in hangen en onder een hoek van zo’n 100° fietsen. Het woestijnlandschap is prachtig, de zon is heet. Hoe dichter we bij Baku komen hoe drukker het wordt. Omdat we niet weten in welke wijk ons gereserveerde hotel staat stoppen we op een pleintje met wat de terrassen met de hoop dat er daar wifi is en dan even met google.maps of maps.me verder kunnen. We worden allerhartelijkst ontvangen maar ons echt verder helpen kunnen de mensen ons niet, maar het is wel duidelijk dat we nog maar in een voorstadje van Baku zitten en we nog een heel eind verder moeten naar het Naftalan Guest House. Dan drinken we er eerst maar wat. We moeten richting haven dat is wel duidelijk, maar hoe? We vragen het nog een paar keer en worden zelfs een tijdje begeleid door een jongen op een brommer. We fietsen over drukke brede boulevards door een zeer modern ogende stad. Dan krijgen we via Maps.me ons gereserveerde hotel in beeld in kunnen we de routeaanwijzingen volgen. De route loopt dan zo gericht mogelijk door een volkswijk, waar de onderkomens van de bewoners een groot contrast vormen met de hoge glazen kantoorflats die we eerder passeerden, en waar de op staat levende mensen verbaasd opkijken als daar ineens twee zwaar bepakte fietsers voorbijkomen. Ons guesthouse staat midden in die volkswijk en zou volgens maps.me een 5 sterren hotel moeten zijn maar dat moet toch wel een zware overschatting zijn want de tent waar wij arriveren is totaal uitgeleefd. We worden er wel verwacht en krijgen voor € 10,00 een kamer waar verder alle comfort ontbreekt. Er is wel een douche /wc ruimte maar er komt nauwelijks water uit de leidingen. In de douchebak staan wel wat emmertjes waar je wat water in op kunt vangen en op die manier nog een soort van koude stortdouche kunt maken. Vanwege de warmte werkt zo’n opfrisemmertje echter maar kort. Met de hygiëne van ons nieuwe onderkomen is het bedroevend gesteld en in combinatie met het feit dat Wytze nu al weken aan de diarree is maak ik me zorgen over hoe lang dit ongestraft ‘goed’ blijft gaan. Mede vanwege het feit dat Wytze een pacemaker heeft adviseer ik hem om via ’n emailtje z’n huisarts eens om advies te vragen, Onze fietsen mogen wel mooi binnen op een kamer waar het personeel zo af en toe een dutje doet. Op internet zoeken we naar de vertrektijden van de boot naar Kazachstan en wat de mogelijke vliegende alternatieven zijn. ’s Avonds gaan we op zoek naar een restaurant en dat is zoals meestal weer een heel gedoe. Alles wat er als net restaurant uitziet valt bij Wytze vanwege de te verwachte rekening namelijk al af. Uiteindelijk lukt het toch en drink ik er ook nog mijn gebruikelijke dagbonus nl. een lekker pilsje.

Dag 69:     Do.   27 Juli 2017
Baku

• 

• 

• 

Vandaag maken we er maar eens een rust- en bezinningsdag van. Om 8 uur schuiven we in het kleine barretje bij de ingang van het hotel aan voor ons ontbijt.  Broodje, eitje en zoveel thee als je maar wil. Wytze heeft opnieuw zeer slecht geslapen en schiet terwijl hij zegt te twijfelen over of we nog wel verder moeten gaan ineens in ’n emotionele mode. Ik zeg hem dat ik fit genoeg ben om verder te gaan en dat ook het liefst zou doen maar als zijn gezondheid het niet toelaat er maar 1 keuze is en dat is stoppen. Samen uit, samen thuis was het devies toen we vertrokken, dus.. gaan we een maal terug op de kamer eens kijken welke mogelijkheden we hebben om over de Kaspische zee te geraken. De hele ochtend zijn we op internet weer op zoek naar vertrektijden en kosten van de boot naar Aqtau en van de bestemmingen die we met een vliegtuig zouden kunnen bereiken. Een vliegreis naar Almaty lijkt gunstig uit te pakken maar het is onduidelijk op welke voorwaarden we onze bagage en de fietsen mee mogen nemen. We leggen onze vragen per email voor aan de vliegmaatschappij en wachten op antwoord. Dat komt natuurlijk niet meteen dus gaan we toch maar eens wat frisse lucht opsnuiven. Hoewel dat nog niet zo meevalt in de hitte van Baku. We hebben het gevoel dat we voor wat frisse lucht naar de haven moeten en beginnen die richting in te lopen. Als we even op weg zijn kijken we toch maar eens even op maps.me of wel wel de goede richting in lopen. We lopen goede kant in maar. …. het is zeker nog wel 5 km voor we bij het water zijn. Dat is met deze hitte geen doen, dus gaan we maar weer terug. We drinken nog wat op een bankje en zoeken de schaduw op in onze kamer van het hotel. Wytze slaapt vrij snel in en ik ga nog wat schrijven voor m’n blog. ’s Avonds pakken we de fiets en rijden dan over de brede 6-baans wegen naar de haven. Bij de haven moet een McDonalds zijn en we hebben eigenlijk wel weer eens trek in een Westerse hap. Deze Mac. blijkt echter boven in een groot gebouw te zijn en er is geen mogelijkheid om onze fietsen veilig te stallen. Iets anders dan maar.  Uiteindelijk vinden we bij de haven nog een terrasje met ’n eetgelegenheid. We zijn duidelijk te laat want wij zijn de enige gasten die nog wat willen eten. De rest zit al lang en uitgebreid aan de thee. Het is al donker als we uit gegeten zijn. Het uitzicht over de haven is mooi. De hoge torenflats beginnen in allerlei kleuren op te lichten. Op de brede strandboulevard en de paden in het park wordt veel gewandeld en gespeeld. In het donker fietsen we terug naar het hotel en maken dan gedeeltelijk gebruik van het Formule 1 circuit van Baku.

Dag 70:       Vrij.  28 Juli 2017
Baku

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

’s Morgens bij het ontbijt bespreken we de mogelijkheden voor het vervolg van onze reis. Het oorspronkelijke plan, dat we dacht ik toch redelijk voorbereid hadden, nl. om met een vrachtboot naar Acktau in Kazachstan te varen wuift Wytze meteen weg. De onzekerheid over de vertrektijd van die boot ziet hij als een te groot risico en dus komt dat plan te vervallen. “Het wordt vliegend naar Kazachstan of anders ….. naar huis. ” Wytze zegt bovendien dat hij het gevoel heeft dat ik het fijn zou vinden als hij vanwege zijn aanhoudende diarree en slap gevoel besluit om er mee te stoppen, omdat ik dan de schuld van het mislukken van de droomreis bij hem neer zou kunnen leggen. Ik vind dit een heel vervelende opmerking en reageer daarop met te zeggen dat dat beslist niet het geval is. Hoewel ik wel degelijk besef dat er nog een heel zwaar traject te gaan is voel ik me fit genoeg om door te gaan. Ik wil alleen niet verder als hij niet eerlijk is over zijn gezondheid en onverantwoorde risico’s gaat nemen. Ik adviseer hem dan nogmaals om contact op te nemen met zijn huisarts en daar advies te vragen. Dat wil hij echter niet doen. We gaan door! Of het verstandig is zal later wel blijken. Terug op de kamer gaan we weer aan de slag met het zoeken op internet naar een geschikte vlucht. De mogelijkheden die er gisteren nog wel waren zijn er vandaag al niet meer dus er is haast geboden. Er zit niets anders op dan 1 dag later te vertrekken. We boeken uiteindelijk een vlucht op 30 Juli naar Tbilisi en gaan vandaar op 31 Juli verder naar Almaty. Hoe het allemaal met de bagage en de fietsen moet blijft nog een vraagteken. Hopelijk kunnen we dat op het vliegveld nog op tijd regelen. Nu de kogel door de kerk is nemen we even de tijd om onze fietsen wat te poetsen. Wytze legt de banden om en legt er een nieuwe ketting op. Ik poets de fiets wat, maak de ketting schoon en doe er wat verse olie op. Op onze gepoetste fietsen rijden we aan het eind van de middag weer over de drukke weg naar de haven en over het Formule 1 racecircuit naar het parkje tegenover de Oude Stad. Met de fiets aan de hand steken we over en lopen we via de winkelstraat door de poort naar de Oude Stad. Wel aardig die oude nauwe straatjes en trappetjes maar toch ook weer niet echt verrassend. Er is een oud slot. Ik stel voor om er toch maar even in te gaan. Hoewel er entree betaald moet worden gaat Wytze toch maar even mee. Heel boeiend is het interieur niet maar nu we er toch zijn wil ik toch maar alles even bekijken. Wytze loopt er snel doorheen en ben ik al vlug kwijt. Ik raak ook nog even verdwaald omdat er een deur naar buiten afgesloten is. Als ik bij de uitgang aankom staat Wytze daar al een hele tijd bij de fietsen te wachten. Hij vond het binnen te warm en te vochtig. Op een terras in de winkelstraat eten we nog een hamburger met een salade en fietsen daarna door het donker weer over de drukke weg terug naar het hotel. Bij de market in de buurt halen we nog een fris yoghurtje en wat te drinken. Ik chat nog even met thuis en ga dan proberen om te slapen.

Dag 71:         Za.     29 Juli 2017
Baku 

Mijn horloge heeft volgens Wytze de hele nacht gepiept! Ik heb er met m’n hardhorende oren niks van gehoord maar zie op het display wel ‘clean’ staan. Ik maak ‘m dus schoon en hoop maar dat ie vannacht stil blijft want , ..oei!!. Na het ontbijt met het gebruikelijke eitje en brood met zure room en een paar tassen thee bekijken we nog maar eens hoe we vanaf Almaty verder zullen gaan fietsen. Wytze heeft op internet over een route gelezen die via Bishkek over een onverharde weg en een klim naar het meer Son Kul gaat. Gezien zijn fysieke toestand ben ik er wat huiverig voor. Ik wil liever China en Peking bereiken dan te veel forceren op zware klimtrajecten en dan alsnog op te moeten geven. Terwijl ik nog lig te tobben over welke route we zullen gaan volgen en wat het verstandigste is gaat Wytze ducktape kopen om zijn achtertassen wat te verstevigen. Ben benieuwd of ze daarmee de eindstreep gaan halen. We zijn het binnen zitten beu en pakken in de middag de fiets en rijden weer over het Formule 1 autocircuit naar de Oud Stad. Het is weer heel warm. Wytze wil niets meer gaan bekijken maar lekker op een bankje aan de haven onder de schaduw van een boom een boek gaan lezen.  Dat vind ik toch iets te saai en dus wandel ik nog een keer op mijn gemak door de Oude Staden drink op mijn gemak een lekker pilsje op het terras van het Hard Rock Café. Na een uur ga ik weer terug naar het parkje en ga ook maar lezen in het  boek dat ik in het Guesthouse in Ismayilli gejat heb. Deze keer fietsen we nog voor het donker terug naar onze hotelwijk. We kopen in de super nog wat te eten en drinken op een terras een potje thee. Op de kamer is het nog heel warm. Een lekkere douche zou verfrissend kunnen zijn maar helaas daar komt geen water uit. Ook na een uur wachten komt er niet meer als een klein koud pisstraaltje uit de douchekop. Dat wordt niets meer vandaag.

Dag 72:      Zo.    30 Juli 2017
Baku –luchthaven  
22 km
Luchthaven– Tbilisi(vliegen)

• 

Om goed 8 uur zitten we aan ons laatste ontbijtje in het Naftalan Guesthouse. We melden ons daarna bij de receptie om onze 3 extra dagen af te gaan rekenen. Deze dagen hebben we niet via booking.com geregeld dus vindt de baas dat hij ook een hoger bedrag mag vragen. In plaats van de 20 Manat (ca. $ 12,00) moeten we nu $ 20,00 per dag betalen! Rond kwart voor 10 zijn we weer gepakt en gezakt en fietsen we naar de hoofdweg. De route naar het vliegveld gaat er via 1 rechte weg naar toe. Het is weer een hele drukke 4-baans weg en we hebben een stevige wind recht op kop. We moeten na die rustdagen weer even wennen aan het gewicht van de bepakking. Na een dik uur zijn we bij het vliegveld. Het is een modern ogende airport met een grote glazen vertrek hal. Om de hal binnen te mogen moeten onze tassen van de fietsen alles inclusief wij zelf door de scanner. Onze fietsen passen er niet in dus die worden dan maar met het oog gecontroleerd. Bij de balie van Azerbaijan Airlines vragen we nog of we een e-ticket nodig hebben om in te kunnen checken maar dat is niet nodig. Met onze paspoorten hebben ze voldoende informatie. Ineen hoekje van de hal gaan we onze fietsen en tassen prepareren. De fietsen pakken we in de meegenomen plastic hoes in en de tassen stoppen we bij elkaar in 1 grote tas en laten die daar met een wikkelmachine door twee handige wikkelaars met plastic folie verstevigen. Ruim op tijd hebben we alles klaar staan. De bagage is wel wat zwaar ik heb 24 kg en Wytze 21 kg. Hoeveel gewicht is toegestaan weten we niet maar we zullen wel bij moeten betalen. De incheckbalie gaat pas om 17.00 uur open dus hebben we nog tijd genoeg om met onze Manats bij de McDonalds nog een hamburger te kopen. Als de incheckbalie open gaat sluiten we met onze fietsen en bagage meteen in de rij aan want als er nog iets met de fietsen moet gebeuren hebben we daar dan nog genoeg tijd voor. Als we de medewerker onze fietsen laten zien schudt hij echter meteen het hoofd. Onze fietsen zijn niet goed genoeg verpakt!! Het voorwiel moet eruit en moeten eigenlijk in een doos verpakt zijn. We worden doorgestuurd naar een vrouwelijke collega die vervolgens overal naar toeloopt, veel belt maar niets aan ons terugkoppelt. Is ze nu wel of niet met onze fietsen bezig? Wytze is op het moment dat de fietsverpakking afgewezen werd van paniek helemaal in de stress geraakt en weet zich geen raad meer. Ik loop maar weer eens terug naar de balie waar we ons eerder gemeld hadden. We worden nu doorgestuurd naar de balie voor uitzonderlijke bagage. Daar krijgen we opnieuw de opdracht om onze fietsen beter te verpakken. Het voorwiel moet er in ieder geval uit en volgens de voorschriften zou er een doos om de fiets moeten zitten maar omdat er die geen is raadt ze ons aan om aan de mannen van de plastic- folie-wikkelaar te vragen of ze de fietsen in willen sealen. Hun eerste reactie is dat ze dat niet willen doen en dat we maar op zoek moeten gaan naar een doos. Als ik dan verslagen uitleg dat dat niet meer gaat lukken en we dan onze vlucht niet meer kunnen halen pakt 1 van de mannen de rol plastic folie uit de machine en zegt dat hij het wel wil proberen. Ik haal vlug mijn voorwiel uit de fiets en bind dat provisorisch aan het frame vast. De man begint te wikkelen. Wytze is nog steeds helemaal van de kaart en heeft nog niet in de gaten dat het waarschijnlijk allemaal toch goed gaat komen. Hij gelooft er nog niet in. Even later heeft de man mijn fiets helemaal stevig ingepakt. De fiets van Wytze is aan de beurt maar die heeft het voorwiel er nog niet uit. Hup actie roept de man want zolang hij met onze fietsen bezig is kan de inpakmachine niet gebruikt worden. Als een bezetene pakt de wikkelaar nu ook de fiets van Wytze in en staat er even later behoorlijk van ter zweten. Gelukkig hebben we nog wat Manats over om het inpakwerk te betalen. Wytze geeft de man 10 Manat (normaal bedrag voor 2 koffers)  maar de man neemt het niet aan en maakt een afwijzend gebaar waarop Wytze denkt dat het gratis is en het biljet weer in zijn zak steekt. We brengen de fietsen snel naar de incheckbalie. Bij de inpakmachine maakt de inpakker het gebaar van ‘waar blijft mijn geld’!! Ik stuur Wytze terug en dan blijkt dat de man 25 manat wil hebben.Opnieuw bij de incheckbalie krijgen we in verband met overgewicht  van de bagage (5 kg voor mij en 3 kg voor Wytze) en het vervoer van onze fietsen een rekening van 320 Manat (ca. €160,00) per persoon gepresenteerd! Wytze ontploft zowat en laat aan de baliedame een e-mailtje zien waarin staat dat de fietsen voor € 50,00 per stuk meegenomen zouden worden. Volgens de dame is dat echter de prijs voor Azerbaijan Airlines tot aan Tbilisi en moeten we nog bijbetalen aan Astana Airlines voor het traject van Tbilisi naar Almaty. We hebben geen keuze! Betalen dus. Ik betaal mijn deel met m’n visakaart en Wytze wil dat doen met zijn bankpasje, dat echter niet door het betaalsysteem geaccepteerd wordt waarna ik dat deel ook maar met mijn Visakaart afreken. Wat een toestand, maar we kunnen door. Nog even onze laatste Manatten opmaken aan wat drinken en dan moeten we op gaan schieten om ons op tijd bij de douane te melden en te gaan boarden. Bij de douane moet ik mijn schoenen uit doen en de scanner ontdekt mijn zakmes dat nog in mijn stuurtas zit. Dju ..inleveren dus! Maar we kunnen door. Eenmaal in het vliegtuig ziet Wytze door het raampje hoe er met onze fietsen om gegaan wordt en raakt weer helemaal in paniek. “Er valt een fiets!!  Er wordt meegegooid!! Als er even later over de band weer een fiets uit het vliegtuig komt heeft hij het helemaal niet meer en zou zo het vliegtuig uit willen stappen. Ik ben blij als we even later de lucht in gaan. Het is maar een korte vlucht naar Tbilisi. Tekort om Wytze helemaal tot rust te brengen. In Tbilisi worden we doorgestuurd naar de transferafdeling en moet onze handbagage nog maar eens een keer gescand worden. Deze keer ontdekt men een nagelschaartje in mijn badtas!! Ik mag ‘m wel meenemen maar krijg een waarschuwing van de douanebeambte!? Bij de transferbalie wordt onze boardingpas voor de vlucht naar Almaty in orde gemaakt.Onze bagage en fietsen hoeven we niet zelf in te checken. Die worden automatisch naar de volgende vlucht doorgestuurd. Wytze wil echter zijn fiets zien omdat hij, als er iets mis is gegaan, dat op de vliegmaatschappij wil verhalen. De medewerkster zegt dat het voor ons niet mogelijk is om naar de opgeslagen fietsen te gaan maar belooft dat ze zal gaan kijken of ze goed zijn aangekomen en dat ze de vervoerders zal vragen er netjes mee om te gaan. Wytze berust maar is niet gerust en wordt zeer in zichzelf gekeerd. Hij staart strak voor zich uit en kijkt heel woest. Af en toe sluit hij krampachtig zijn ogen alsof hij zware hoofdpijn heeft. Ik weet niet goed hoe ik ‘m uit deze situatie kan halen en zeg maar even niets. Als we even later wat willen gaan eten wil Wytze met Georgisch geld betalen maar dat blijkt bij de kassa nog uit de Oekraïne te komen.  Als zijn pasje vervolgens niet werkt en dat van mij wel en de WIFI niet werkt en we dus ook niet kunnen internetten kunnen we toch wel stellen dat we er een dag met veel hindernissen op hebben zitten. Slapen dan maar? Vergeet het maar de luidsprekers in de hal staan zo hard dat dat niet mogelijk is. Het zal dus een lange slapeloze nacht worden met af en toe wat rondlopen en wat lezen in mijn gestolen boek “By the River Piedra I sat Down and Wept” van Paulo Coulo.

Dag 73.     Ma.     31 Juli  2017
Tbilisi – Almaty (vliegend)

• 

• 

Na een lange slapeloze nacht worden we rond 11 uur via de omroepinstallatie opgeroepen om naar boardinggate 102 te komen. Er staat een man op ons te wachten met een rekening voor het vervoer van onze extra bagage en fietsen van Tbilisi naar Almaty. Maar goed dat we in Tbilisi een betalingsbewijs gekregen hebben en dat ook nog bij de hand hebben. We laten dat aan de man zien die dan gaat bellen maar hij wil toch dat een van ons meegaat naar de incheckbalie om alles goed te regelen. Wytze gaat met de man mee maar blijft toch zeker een uur weg. Alles blijkt toch goed gegaan te zijn; we hoeven niets meer bij te betalen en hij heeft onze boardingpassen meegekregen. En .. Wytze heeft zelfs naar onze fietsen mogen kijken. Er is een klein stukje van z’n spatbord weg maar verder ziet alles er nog goed uit. Gelukkig! Wytze is duidelijk minder ongerust. Ons vliegtuig komt mooi op tijd aan en vliegt ook op de afgesproken tijd weer weg. De vlucht duurt 3 uur maar  in Almaty is het al 2 uur later dus de dag schiet al aardig op. Jammer dat ik niet naar buiten kan kijken anders had ik al een flink stuk van Kazachstan kunnen zien liggen. Echt relaxed verloopt de vlucht niet omdat er vlak achter ons een geestelijk gehandicapt kind zit dat verschrikkelijk kan krijsen. Rond 19.00 uur landen we in Almaty. De bagage en de fietsen zijn allemaal in z’n geheel meegekomen. Met hier en daar wat rechtbuigen, stuur recht zetten en de trappers er weer aan zijn onze stalen rossen weer rijklaar. De douaniers komen belangstellend kijken wat we allemaal aan het doen zijn. Als we door de aankomsthal naar de uitgang rijden komen we langs een restaurantje en gaan we maar meteen onze eerste Kazachstaanse maaltijd proeven. Het wordt een spinaziesoep- kip met rijst- brood-salade en een glas tomatensap. We kunnen er ook geld pinnen en dus op zoek naar het hostel dat we geboekt hebben. Als we de hal van de airport uitkomen is het al donker en worden we opgevangen door een horde taxichauffeurs die ons allemaal naar een hotel willen brengen maar als we het adres laten zien het door ons geboekte hostel niet weten te vinden. Ze worden zelfs wat opdringerig en dus rijden we wat gehaast weg in de richting van het centrum van Almaty. Het hostel moet vlakbij het vliegveld liggen maar toch kunnen we het niet vinden. We spreken 2 jongens aan op de fiets die het adres van het hostel simpel in hun mobieltje invoeren en ons dan met de fiets naar het hostel brengen. We zijn het hostel al gepasseerd en moeten dus weer terug naar de parkeerplaats bij het vliegveld. We worden er verwacht. Het is een simpele kamer met 2 bedden. Voor de WC en douche moeten we naar een schuurtje in de tuin. Geen luxe maar er komt dan toch water uit de douchekop. We kunnen bij de uitbaatster wat te drinken kopen en proosten op onze aankomst in Kazachstan. Het is een heel gedoe geweest maar we zijn er dan toch maar.

Dag 74:    Di. 1 Augustus 2017
Almaty – Samsi
95 km

• 

• 

• 

We laten de 2 uren tijdsverschil met gisteren maar wat geleidelijk verlopen door pas om 8 uur op te staan. Om half 10 staan we klaar voor onze eerste etappe door Kazachstan. Wytze wil helaas perse niet door het centrum van Almaty dus proberen we er maar via een gele weg langs af te fietsen. De plaatsen op de aanwijsborden kunnen we echter niet lezen dus kunnen we de plaatsnamen, die op onze kaart staan niet terug vinden. Er zit niets anders op dan maar op het gevoel een richting te kiezen. Het gaat lang goed, maar op een gegeven moment komen we toch op de drukke A2 terecht. Voordeel van de A2 is wel dat de plaatsnamen daar vaak wel ook in het Engels aangegeven zijn  net als op onze kaart en kunnen we de geplande gele weg naar bijvoorbeeld Qaskelen toch vinden. Eenmaal op die weg worden we aangesproken door een passerende Rus uit st. Petersburg die zegt dat de weg verderop afgesloten is en dat we toch beter op de A2 kunnen gaan fietsen. We geloven hem maar en fietsen achter hem aan naar de A2. Vlak voor we de drukke weg op gaan laat hij ons even wachten en gaat hij bij een bedrijf 2 flessen koud bronwater halen voor ons. Geweldig toch! Als we toe zijn aan ons middageten zoeken we een plaatsje in de schaduw. In een soort van moestuin zien we een bankje met een tafeltje staan, mooi in de schaduw en er zit niemand aan, dus zijn we zo vrij om daar maar te gaan zitten. We zitten nog maar net  of er komen een paar mannen aanschuiven die daar in de moestuin aan het werken zijn. Het gesprek gaat moeizaam maar we zijn van harte welkom. Ze bieden ons meteen vers geplukte tomaten en komkommers aan. De vruchten worden wat afgespoeld, een beetje in partjes gesneden en bestrooid met zout. Lekker! Uit het huis komt ook nog een wat oudere vrouw polshoogte nemen en als ze hoort dat we uit Nederland komen raakt ze helemaal enthousiast. Haar kleindochter woont in Amsterdam! Ze rent terug naar haar huisje en komt even later terug met een tas vol verse groenten en haar mobieltje waarop ze foto’s en filmpjes van de verjaardag van haar kleinkind heeft staan. Heel gezellig en ze knuffelt Wytze als dank voor deze toevallige ontmoeting. Bij het weggaan worden we met zwaaiende kushandjes uitgeleiden gedaan. Mooie ontmoeting. In Samsi willen we gaan kamperen. Het is een plaatsje van niks maar heeft wel evenveel winkeltjes als inwoners. Dus eerst maar eens eten gaan kopen en bij een benzinestation brandstof halen voor onze kooktoestellen. Langs het benzinestation loopt een klein riviertje dus zoeken we daar in de buurt naar een plek om de tent op te zetten. Aan de overkant van de weg staan een paar huizen en een moskee met een grasveldje waar een hek omheen staat.  Bij de poort staat een man. We vragen of we de tent of het grasveldje bij de moskee neer mogen zetten Hij belt naar de imam maar die neemt niet op. “Doe maar”, zegt hij dan de imam zal het wel goed vinden. Het grasveldje ziet er bij nader inzien toch niet zo mooi uit maar we gaan het er mee doen. Even zoeken naar een vlak stukje en wat paardenmest op zij schoppen. Als we de tenten goed en wel hebben staan komt de imam op een oud fietsje aanzetten. Een goed gesprek is vanwege de taal niet mogelijk maar uit zijn gebaren en lichaamstaal begrijpen we dat hij het goedvindt. Af en toe komt er een auto met wat mannelijke gelovigen die de moskee ingaan en hun voeten gaan wassen bij de wasplaats. De wasplaats is een greppel met daarbij een plastic ton met water en een bonte verzameling van plasticgieters. Als de voetenwassers weg zijn gebruiken we ze ook maar om ons  ook een beetje op te frissen. We eten vandaag spaghetti met doperwten en als toetje voor elk maar liefst 4 bekertjes yoghurt. Om 21.00 uur is het al donker en gaan we d’r in. Voor het eerst sinds ergens in Roemenië slapen we weer eens in ons tentje.

Dag 75:    Wo.  2 Augustus 2017
Samsi – Algha
120 km

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Het duurde even voordat ik gisterenavond in slaap viel. Ik moest toch weer wennen aan het dunne matrasje en de tent. Mijn rechterbeen had bovendien de neiging om bij een bepaalde houding in de kramp te schieten of noemen ze dat nou een restless leg?  Toen ik eenmaal de goede houding gevonden had viel ik toch vrij snel in slaap en  heb ik uiteindelijk toch nog redelijk goed geslapen. Voor ons ontbijt fietsen we bepakt en gezakt eerst een beetje terug naar een winkel in het dorpje waar we een soort van koekontbijt bij elkaar kopen en dat voor het winkeltje opeten. De winkelier schuift vriendelijk lachend nog een oud stoeltje extra naar buiten zodat we alle twee zittend kunnen eten. We verbazen ons over de manier waarop de binnenband van een oude Lada vervangen is. Het ventiel komt nl. door een gat aan de zijkant van de buitenband naar buiten. Onze route van vandaag is lang, recht toe recht aan en saai. Het is al vroeg erg warm. Meest opvallend zijn de met allerlei muurtjes omheinde begraafplaatsen. Verder is het landschap vooral geel en dor. Er ligt veel rommel langs de weg. Veel versplinterde autoruiten, dooie vogels, lege flessen, en zelfs het onderbeen van een koe! We komen een Spaanse fietser, uit Barcelona tegen die al 4 maanden onder weg is. Hij is de KaspischeZee wel met de boot overgestoken van Baku naar Aqtau. Hij had het plan om vandaar naar Turkmenistan te fietsen maar omdat hij daar geen toestemming voor kreeg is hij met de trein naar Tashkent gegaan. Hij is door het warme weer en veel tegenwind moe en denkt eraan om zijn oorspronkelijke einddoel Peking te wijzigen in Urumchi. Om de 25 km zijn er langs de A2 wegrestaurantjes, maar de meeste fietsen we voorbij. Bij Qenen (Kenen) verlaten we de A2 en gaan we richting Bishkek in Kirgizië en gaan we beginnen aan de pas waar we naar uitgekeken hebben. Het landschap verandert meteen. De pas is gelukkig niet te steil maar wel heel mooi. In de rook van de vuurtjes op de afgemaaide korenvelden fietsen we naar boven en komen dan de tussen prachtige geel/dorre heuvels te fietsenwaar we de hele dag al zicht op hadden. Het lijkt soms wel een maanlandschap. Hier en daar waaien droge distelbollen over de weg zoals je wel eens in cowboyfilms ziet. De pas ligt op 1232 meter. De ons tegemoet komende vrachtwagens dalen stapvoets. Eenmaal over de top beginnen we aan een heerlijke afdaling en hebben we in no time flink wat kilometers gemaakt. In Alga hebben we er 120 km opzitten en is het tijd om bij een winkel avondeten te kopen en een kampeerplek te zoeken. Tegenover de winkel zien we een school staan met een mooi grasveldje erbij. De schoolmeester komt toevallig net het gebouw uit gelopen. Wijzend op een stuk gras vragen we of we daar onze tent neer mogen zetten.  Maar op die plek mag het niet want dat is nl. het gazon, maar een eindje verderop, een beetje tussen de struiken ligt nog een grasveldje en daar mag het wel.  Het is een perfecte kampeerplaats en aan de overkant van het schoolgebouw stroomt ook nog een riviertje waar we ons enigszins op kunnen frissen. We koken in een prieeltje op het schoolterrein.

Dag 76:      Do.  3 Augustus 2017
Alga – Ivanovka (Kirgizië)
90 km

• 

• 

• 

• 

• 

• 

We zijn al vroeg wakker en omdat we geen eten meer hebben om te kunnen ontbijten fietsen we bepakt en gezakt eerst maar eens naar de winkel. Die is helaas nog gesloten dus  moeten we met een lege maag op pad. Na zo’n 10 km leggen we bij de eerste gelegenheid aan om wat te eten. We kopen wat koeken en een gebakken ei en eten die in de grote eetzaal op. Opvallend zijn de tafels met de ligbanken als zitplaats. Ik moet hoog nodig naar de WC. Daarvoor moet ik naar buiten en om het gebouw heen lopen. Ik passeer daarbij een gebouwtje en wordt ineens door een oud vrouwtje terug geroepen. Er moet betaald worden voor het toilet gebruik. Hoeveel weet ik niet maar met wat kleingeld gaat oma akkoord en krijg ik een stukje toiletpapier mee. Het toilet is ingedeeld in een mannen – en een vrouwen deel. Het is even schrikken. Moet ik hier poepen? Er zijn geen afgesloten toiletten maar een rij hurk-wc’s met een muurtje ertussen en geen deur ervoor. Door het rooster heen kijk je in de onderliggende kelder waar een hoop ontlasting ligt. Hoewel het allemaal verre van fris is lukt het toch om te ontlasten. Handen wassen kan niet op het toilet maar wel bij de ingang van het restaurant waar zoals bij alle restaurants een handenwasgelegenheid is. Dan komen we in de buurt van de grens en wordt het verkeer steeds drukker. Er zijn ook steeds meer winkeltjes en veel, heel veel stof. De grensovergang naar Kirgizië verloopt op zich heel soepel. Uiteraard moeten we met onze hoofden weer voor de camera maar verder is er geen gedoe met bagage controle of zo. Een Kirgizische militair vraagt lachend nog wel om Euro’s maar als we zeggen dat we die geen bij ons hebben is het ook goed en mogen we passeren. Vanaf de grens tot aan Bishkek is het overal druk maar kunnen we nergens een bank of pinautomaat vinden. Wytze wil helaas niet naar het centrum van Bishkek zodat ik na Almaty ook deze stad niet zal kunnen zien. In een voorstadje van Bishkek zoeken we op een druk kruispunt opnieuw naar een bank. We vinden wel een bank maar pinnen op de automaat lukt niet. Wytze kan met zijn pasje gelukkig wel geld halen bij de balie. We kunnen dus vooruit. Als we even later bij een winkel wat boodschappen doen zien we dat daar ook een pinautomaat staat. Met mijn pasje pin ik er daar nog  5000 KGS Som (ca. € 61,00) bij. Bishkek voorbij fietsend blijft het heel druk met vooral veel vrachtverkeer. Zo erg dat Wytze er tureluurs van wordt en in Ivanovka wil stoppen. Op een groot kruispunt  met veel winkels en stalletjes doen we eerst de nodige inkopen en gaan dan op zoek naar een riviertje met een mooie kampeerplek. Na wat heen en weer gefiets denken we een geschikte plaatsgevonden te hebben als er een auto aangereden komt. Eerst maar eens vragen of kamperen daar wel toegestaan is dus. Blijkt dat de man eigenaar is van een weiland aan de overkant van de weg. Hij vindt het geen probleem als we daar gaan kamperen en dus verhuizen we naar de overkant. Als we de tent nog aan het opzetten zijn komt hij weer met de auto aangereden en vraagt op we misschien iets willen eten. Omdat we net eten hebben ingekocht  bedanken we de man vriendelijk voor zijn sympathieke aanbod.  We zitten even later echter nog maar net in onze stoeltjes voor de tent als hij weer terug komt en 2 tassen vol warm eten bij zich heeft. Spaghetti met groente, broodjes, frisdrank en 2 meloenen. We eten het maar meteen op en de man blijft even buurten. Hij vertelt dat hij van Chinese afkomst is en voor een deel Oeigoersbloed heeft en dat hij moslim is. (misschien heeft zijn gastvrijheid daar iets mee te maken?) Als de man nog maar net vertrokken is krijgen we bezoek van 3 jongetjes uit de buurt. Wytze probeert ze uit te leggen waar we vandaan komen en waar we naar toe gaan. Een rode pick-up is al een paar keer met een zwaaiende chauffeur voorbijgekomen. Deze keer stopt hij en brengt hij ons 2 flessen water , 2 flessen melk en nog wat frisdrank. Zijn drankpakket staat nog maar amper in de schaduw bij de tent als er door de wei nog 2 mannen aan komen lopen. Zij hebben ook warm eten bij zich voor ons. We zeggen dat we al gegeten hebben en niets meer hoeven maar  dat vindt geen gehoor. Ze zetten het eten inclusief bestek gewoon bij de tent neer. We proberen nog een gesprek op gang te brengen maar dat komt toch ook nu weer niet verder dan waar we vandaan komen en waar we naar toe gaan. Met een tevreden gezicht laten ze ons even later met het eten achter. We krijgen het niet allemaal opgegeten natuurlijk. Om de gastvrije gevers niet teleur te stellen zoeken we in de omgeving naar mogelijkheden om de overschot van al dat eten met de natuur te delen. Onze magen zijn goed gevuld en de gevers gaan de bonus voor hun goede daad waarschijnlijk bij Allah claimen.

Dag 77:   Vrij.  4 Augustus 2017 
Ivanovka –Kok Moyrok Bir
124 km

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Echt goed geslapen heb ik niet vannacht. Er kwamen nog laat veel auto’s over de weg die vaak even remden als ze vlakbij de tent waren en soms even stopten. Ik was er niet gerust op. Waarschijnlijk vooral door de vraag van de jongeman in zijn rode pick-up of we niet bang waren om daar te overnachten en dat we altijd bij hem terecht konden als er problemen zouden zijn. Deze morgen hebben we geen gebrek aan eten voor het  ontbijt. We krijgen het niet op dus pakken we in wat we mee kunnen nemen en gooien de rest toch maar weg. Wytze brengt de borden en het bestek terug naar de boerderij. De route gaat ook vandaag over een zeer drukke weg met veel stinkende vrachtwagens, die vaak grote brokken steenkool vervoeren.  Wytze wordt er niet goed van en dus gaan we op zoek naar een alternatief. Iets voorbij Kemin gaan we een oude parallel weg op en wordt het even wat rustiger. We komen uit bij een klein toeristisch gehuchtje met terrasjes en winkeltjes. Er wordt vooral veel thee gezet in de bekende zilverkleurige heetwaterpotten die hier  met steenkoolvuurtjes verhit worden. Na deze korte pauze wordt de route steeds mooier en komen we tussen hoge bergen te fietsen. Prachtig, maar het weer wordt wel steeds slechter. Plekken on te kamperen zijn er niet. We proberen het nog bij een Yurtenkamp maar  daar sturen ze ons door. Het begint steeds harder te regenen en te onweren maar we kunnen geen kant op. Aan beide kanten van de weg staat een hoge betonnen vangrail en aan de bergkant loopt er ook nog een spoorlijn langs. We passeren een fastfood restaurant dat helaas geen hotelfunctie heeft dus gaan we er alleen maar even eten. Hebben we dat in ieder geval gehad. Vervolgens komen we nog langs een restaurant dat volgens de aanwijsborden ook bedden verhuurt maar bij navraag krijgen we de melding dat alles vol zit!! We geloven het niet maar moeten toch in de stromende regen verder. Gelukkig gaat het bergafwaarts. We fietsen de doorgaande weg af en het dorpje KökMoyrok Bir in en vragen daar aan de eerste beste inwoner die toevallig in de voortuin van zijn huis staat of we onze tent bij hem in de tuin zouden mogen zetten. De man twijfelt even maar dan doet hij met een royaal gebaar de poort open. We mogen de tenten op een grasveldje achter het huis neerzetten. Hij gaat met zijn zoontje een pomp aansluiten zodat we ons een beetje kunnen wassen. De fietsen mogen in de schuur. Maar goed dat we al gegeten hebben want we hebben de tent nog maar amper staan als het al donker begint te worden en het buiten al behoorlijk fris geworden is. We gaan maar op tijd slapen. Ik lig nog niet of ik hoor een hoop gefladder in mijn voortent. Er is een gierzwaluw onder de zijflappen van de voortent binnengekropen en kan niet weg. Ik zet de ritsen open en jaag ‘m naar buiten. Omdat we geen Wifi verbinding hebben bel ik nog maar even met Peet en spreek ik af dat ik om de 3 dagen zal bellen en als er iets bijzonders is natuurlijk meteen.

Dag 78:       Za. 5 Augustus 2017
Kök Moyrok Bir – Kizil Tuu
78 km

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

•