Dag 34 – 35- 36 – 37 – 38

De tijd gaat te snel en is te kort. Ik krijg al mijn belevenissen en indrukken niet meer op tijd in dit blog. Dus nu maar in vogelvlucht wat bijzonderheden.

We zijn de voorbije dagen vanaf Dej via Rodna, Fundu Moldovi, Sucevita, Falticeni naar Piatri Neamt gefietst en zijn weer zo’n 450 km richting einddoel gekomen. De grens met Ukraine zijn we daarmee  op 15 km genaderd en daarna zuidwaarts getrokken.

In Nassaud trekt er een uitvaartstoet langs het park waar we onze boterhammen aan het eten zijn. De lijkwagen wordt voorafgegaan door een groep mannen met processievaandels, dan 3 bebaarde geestelijken die een soort van requiem zingen. De achterklep van de lijkwagen staat open en de kist ook. Achter de overledene loopt in het zwart gekleed de familie en de genodigden. De mensen van deze laatste groep hebben hele broden bij zich in een doorzichtige plastic tas. Sommigen een van de Lidl maar aan de vorm te zien zit daar ook een brood in. Onze vraag is natuurlijk wat moet er toch met dat brood gebeuren dus vragen we dat heel voorzichtig aan de serveerster van het restaurant waar we ’s avonds eten. Gelukkig vindt ze het geen onbeleefde of storende vraag en legt ze het aan ons uit. Het brood wordt door de familie van de overledene mee naar de kerk genomen en wordt daar door de priester gewijd. De genodigden krijgen dat gewijde brood mee naar huis waar ze het ter nagedachtenis aan de overledene opeten. Een soort van bid- gedachtenisprentje dus.

In het plaatsje Sant zien we hoe een groepje vrouwen het zand uit karpetten aan het wassen is. Ze hebben daarvoor een gedeelte van de rivier omgeleid (zoals bij onze watermolens) en laten dat water door een taps toelopende ronde stenen bak lopen die aan de onder kant open is. Het water kolkt er  dus doorheen. De karpetten worden in die kolk gegooid en zo schoon gespoeld. Vernuftig bedacht en voor ons mooi om te zien.

Is het altijd leuk? Nee hoor. Na Sant moeten we over de onverharde Pasul Rontunda van als ik me niet vergis 1248 m. Eerste stuk van de 10 km lange klim gaat goed. We moeten wel even onder de oversteek van een varkenskooi schuilen voor ’n onweersbui maar dat is gelukkig maar  van korte duur. De weg is echter al wel een beetje een modderig beekje geworden. Vol goede moed verder omhoog tot we teruggefloten worden door een groepje bosarbeiders. We hebben 2 km terug blijkbaar een verkeerde afslag genomen en rijden nu dus de verkeerde berg op! Omkeren dus  en op zoek naar de juiste afslag. De bosarbeiders kijken bedenkelijk naar de lucht boven ons en even later begrijpen we waarom ze geen bomen aan het zagen waren maar in de keet zaten te keten. Er barst een enorm onweer los en er is geen schuilhut te vinden. Doorfietsen is het enige  wat we kunnen doen. Hoger en hoger en daarmee steeds dichter bij de wolk waar die regen en bliksem uit komt. Er wordt weinig gezegd alleen getrapt. Zeiknat en verkleumd van de kou komen we op de top. Een groepje wandelaars biedt ons eten aan maar we willen zo snel mogelijk naar beneden. Snel gaat het niet daarvoor is de weg te slecht en te glibberig. Eenmaal in de bewoonde wereld gaan we blauwbekkend een restaurant in en warmen ons op aan een kop soep, warme koffie, de verwarming in het toilet en de handendroger bij de wastafel. We gaan kamperen op camping Vuurplaats in Fundu Moldovei van uiteraard een Nederlands stel.

Morgen verder.

Nou het iets later geworden! Waarom  vertel ik later nog wel.

Voorlopig ben ik nog maar bij dag 36. Als we ’s morgens wegfietsen zien we hoe de boeren met 1 koe hun melk afleveren bij de roomwagen. Met een emmertje komen ze naar de kar. De inhoud wordt gewogen, in een boekje genoteerd en vervolgens in een grotere kan op de wagen gekieperd. Op de kar staan een stuk of acht van die kannen. Dat de melk in kannen bij de boeren opgehaald werd ken ik nog wel vanuit mijn jeugd maar per emmertje ziet er toch wel heel primitief uit. Er  staan vandaag veel imkers langs de weg. Niet alleen met honing maar met al hun volken in kasten en soms ingebouwd in een soort van pipowagens. Een van die imkers vertelt dat hij wel 100 volken heeft. Hij is ook een goede prater en in het Duits weet hij ons een potje koninginnegelei aan te smeren. Zou overal goed voor zijn! We gaan op bezoek bij een mooi nonnenklooster in Vatra Dornei. Als de wat zuur kijkende non ons een omslag voor laat knopen voelen we ons toch een beetje vereerd. Dat die oude benen in ons strakke fietsbroekje toch nog te afleidend zijn voor de nonnen doet ons goed. We doen nog 1 klim naar 1109 m, de Pasul Ciumarna en dalen dan snel af naar Sucevida waar we kamperen bij camping Crystal. De tent mag voor de kippenren.

Zondag 25 juni, dag 37, staan we vroeg op. De haan vindt om half 6 al dat het tijd is om actief te worden. We horen het gekreun van de kippen even aan en staan dan ook maar op. Geen grote klimmen vandaag. In het eerste dorpje zien we veel vrouwen en meisjes in klederdracht lopen. Ze gaan naar de kerk waar we al van verre de voorzanger zijn liederen horen zingen. Het gezang wordt via luidsprekers ook buiten de kerk goed hoorbaar gemaakt en lokt ons ook naar de kerk. De dienst lijkt geen begin- en eindtijd te hebben. De mensen komen en gaan. De voorganger gaat telkens bij een andere icoon staan en heft dan een nieuw lied aan. Het altaar is niet zichtbaar, dat staat achter de grote wand met iconen. Wat erachter die wand precies gebeurt kunnen wij en niemand van de kerkgangers zien. We treffen vandaag in vele dorpjes deze zondagsviering aan. In Falticeni boeken we een kamer in hotel Tourist. Echt iets voor ons dus.

Dag 38 begint rustig het is wel al vroeg warm. We passeren onze tweede uitvaartstoet. Toch  raar als je de lijkwagen passeert en zo door de openstaande klep op het hoofd vande overledene kijkt. Ook hier  hebben mensen weer brood bij zich en er loopt zelfs een man met een afgezaagde tak waar tussen de bladeren allemaal koekjes? met een touwtje vastgeknoopt zitten. Deze dag eindigt in Piatra Neamt. De camping zou bij een groot sportcomplex liggen. Het sportcomplex is er wel maar de camping is opgeheven. We kunnen een blokhut huren. Eenmaal ingekwartierd barst er me toch een onweer los met flinke knallen, veel regen en zelfs hagelstenen. Maar goed dat we niet in ons tentje liggen! Hoewel!! De blokhut loopt vol water en we hebben wel een uur met een mop alles op alles moeten zetten om niet helemaal in de watersnood terecht te komen. Na de bui krijgen we een andere, maar smeringe hut waar eigenlijk alles in kapot is. Toch welterusten !